ဟာသမထုတ္ႏုိင္တဲ့ ေန႔ရက္မ်ား

      ရႊီး…ရႊီး…ျဖန္း….

          မွန္တံခါးကုိ သစ္ကိုင္းမ်ားက လာ႐ုိက္ေနသည္။ သစ္႐ြက္စိမ္းမ်ား ကပ္က်န္ေနခဲ့သည္။ အားလုံးတိတ္ဆိတ္ေန၏။

          ၀ွီး…ဒိုင္း…..ဒုန္း…ဒုန္း…ေဗ်ာ…..ဗုန္း…

တုိက္ေပၚက ဘာျပဳတ္က်သြားမွန္းမသိ။

          ၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး ေမွာင္မုိက္ေနသည္။ တံခါးကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသာေလး ဆြဲလွပ္ဖို႔ျပင္ခုိက္ “မလွပ္နဲ႔၊ မလွပ္နဲ႔” အေမွာင္ထဲက ေအာ္သံၾကားေတာ့ လွည့္ၾကည့္လုိက္စဥ္ မဲမဲႀကီး ငုတ္တုတ္ႀကီး ထုိင္ေနသူတစ္ဦး။

          တစ္ခါတစ္ခါတြင္ သုံးထပ္တုိက္ႀကီးတစ္ခုလုံး လႈပ္ယုိင္းခါထြက္သြားသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ၿပီကုန္လဲ…။

          အလင္းေရာင္ ပ်ပ်ေလး ထြက္လာသည္။ “မိုးပါလာလုိ႔ ေတာ္တာ၊ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး” ဦးေသာဘိတဓမၼအသံၾကားရသည္။ “မုိးက ေလကုိ ျဖတ္ေတာက္ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သက္သာတာ” သူက ေလာဂ်စ္ကယ္ရီးစင္းထပ္ထုတ္လုိက္သည္။ ဦးသုနႏၵ(ေဖာင္းျပင္)က အားပါးတရေထာက္ခံေန သည္။ ေစာေစာက ေခါင္မုိးေပၚက ေရေပပါ(စည္ပိုင္း)ႀကီး ျပဳတ္က်သြားတာလုိ႔ သူက ဆုိသည္။

          ဒီဇင္ဘာ(၂၉)ေန႔ကတည္းက စတင္တုိက္ခတ္ေနတဲ့ သိမ္း(Thane)မုန္းတုိင္း။ ၂၉ ရက္ေန႔ (၁၂) နာရီ ေက်ာ္တာနဲ႔ ျပင္းထန္းလာေလေတာ့၏။ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၊ တမီလ္နာဒူးျပည္နယ္၊ ခ်င္ႏုိင္း (Chennai) ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕နဲ႔ အေရွ႕ေတာင္ဘက္၊ မုိင္(၃၃၀)ခန္႔၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ကိုကုိးကၽြန္းရဲ႕ အေနာက္နဲ႔ အေနာက္ ေတာင္ဘက္၊ မိုင္(၅၇၅)မုိင္၀န္းက်င္၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၊ အေနာက္ေတာင္ဘက္၊ မုိင္(၇၂၀) ခန္႔ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ေတာင္ပုိင္းပင္လယ္ကို ဗဟုိျပဳၿပီး ၆ နာရီအတြင္းမွာ အေနာက္-အေနာက္ ေတာင္ဘက္ကုိ တစ္နာရီ ၇ မုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ဆုိင္ကလုန္းမုန္းတုန္း။ NRL data ေတြ ထုတ္ျပန္ခ်က္က ၂၈ ရက္ေန႔ကတည္းက စတင္တုိက္ခတ္ေနတာတဲ့။ အိႏၵိယ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ ကလည္း ႀကိဳတင္သတိေပးၿပီး ရာသီဥတုအေျခအေနကို တိတိက်က် တြက္ခ်က္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ လမ္းေဘးတဲသာသာအိမ္ေလးမ်ားတြင္ ေနထုိင္တဲ့ ေဒသခံျပည္သူေတြကို ေဆး႐ုံ၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေနရာခ်ေပးထားပါတယ္။

အိႏၵိယမိုုးေလဝသနဲ႔ ဇလေဗဒဌာနတုိ႔ ေျပာၾကားခ်က္အရ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္န႔ဲ အိႏၵိယသမုုဒၵရာကိုု အေျချပဳတိုုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ ဆိုုင္ကလံုုးမုုန္တိုုင္းနာမည္မ်ားအား အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ပါကစၥတန္၊ သီရိလကၤာ၊ ေမာ္လဒိုုက္၊ ျမန္မာ၊ အိုုမန္နဲ႔ ထိုုင္းႏိုုင္ငံေတြက အလွည့္က် နာမည္ေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။

၂၀၀၄ ခုုႏွစ္က စတင္အသက္ဝင္ခဲ့တဲ့ ကမၻာ့မိုုးေလဝသ၊ ဇလေဗဒအဖြဲ႔နဲ႔ ကုုလသမဂၢ အာရွ၊ ပစိဖိတ္ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရး ေကာ္မရွင္တို႔ွ ခ်မွတ္ထားတဲ့ လုုပ္ထံုုးလုုပ္နည္းေတြအညီ ခုုလို နာမည္သတ္မွတ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံရွစ္ႏိုင္ငံက အမည္ ၆၄ ခုု ျပင္ဆင္ထားျပီး အလွည့္က် ေၾကညာတယ္။ ခုု ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ဆီ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ဆိုုင္ကလံုုးနာမည္ သိမ္း (Thane) အား ျမန္မာႏိုုင္ငံက ေပးခဲ့တာပါ။

ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္မ်ားက ေပးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ဆိုုင္ကလံုး နာမည္မ်ားမွာ….

•     လိုင္လာ (ပါကစၥတန္)၊ နစ္ရွား (ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) ၂၀၁၀
•     ဖ်န္း (ျမန္မာ) ၂၀၀၉
•     အိုင္လာ (ေမာ္လဒိုက္) ၂၀၀၉
•     ဘီဂ်လီး (အိႏၵိယ) ၂၀၀၉
•     ရက္ရွ္မီး (သီရိလကၤာ) ၂၀၀၈
•     နာဂစ္ (ပါကစၥတန္) ၂၀၀၈

          အရွင္က သီရိလကၤာကေန ၂၇ ရက္ေန႔မွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ခ်င္ႏုိင္းၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ရွိပါတယ္။ ၂၈ ရက္ ေန႔နံနက္မွာ မုန္တုိင္းသတင္းကို ဖတ္ထားပါတယ္။ အရွင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ (၈)ပါးက ခ်ီဒမ္ဘရမ္(Chidambaram)ၿမိဳ႕၊ အနာမလုိင္းတကၠသုိလ္(Annamalai Univarsity)မွာ Ph.D တန္းတက္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ စာအုပ္စာတမ္း၊ သကၤန္း၊ ႏုိ႔မႈန္႔၊ ေခါင္းရိတ္ဓား၊ လဘက္ေျခာက္စတာေတြ လွဴဒါန္းဖုိ႔ အဲဒီၿမိဳ႕ကုိ သြားမွ ျဖစ္မွာပါ။ ခ်င္ႏုိင္းကေန ဂယာသြားဖုိ႔ ရထားလည္း စီစဥ္ၿပီးၿပီ။ ဂယာကေန ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ဖို႔ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္း ႀကိဳတင္ျဖတ္ထားၿပီးၿပီ။ အႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္ၿပီး မသြားရင္ သူတုိ႔လုိအပ္ခ်က္ေတြလည္း ဆုံး႐ႈံးသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိမိျပဳလုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈဓမၼအစြမ္းကိုပဲ အားကုိးၿပီး  ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့ဆုိၿပီး မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းရဟန္းေတာ္ ဦးဓမၼသီရိနဲ႔အတူ ရထိမီနာ(Rathimeena)ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး  ၂၈ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၅၅  မိနစ္မွာ ခ်င္ႏုိင္းၿမိဳ႕ကေန စတင္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားခ ၂ ပါးစာ ႐ူးပီး(၅၀၀)ေပးရပါတယ္။ ကားဂိတ္ ကို တက္စီငွားရာ ႐ူးပီး ၈၀၀ က်ပါတယ္။ လမ္းေဘးကားရပ္ေတာ့ လဘက္ရည္ တစ္ပါး တစ္ခြက္ ေသာက္ရာ တစ္ခြက္ကို ၁၃ ရူးပီးက်ပါတယ္။ (ခ်ီဒမ္ဘရမ္ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ခြက္ကုိ ၆ ႐ူးပီးေပးရပါတယ္။) ည ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္မွာ သီရိနိ၀ဆ(Sri Nivasa) ႐ုပ္ရွင္႐ုံ(Theater)နားမွာ ဆင္းရပါတယ္။ အရွင္ေဥယ်ဓမၼ၊ အရွင္ေသာဘိတဓမၼနဲ႔ ဘုန္းႀကီးဦးပ႑ိတို႔ လာႀကိဳၾကပါတယ္။

          ၂၉ ရက္ေန႔ မနက္ခင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူတုိ႔တက္ေရာက္ေလ့လာေနတဲ့ အနာမလုိင္း တကၠသိုလ္ႀကီးထဲကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ ဒီတကၠသုိလ္ႀကီးမွာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ ယခုႏွစ္မွ စတင္ တက္ခြင့္ရတာပါ။ အစက ၁၀ ပါးပါ။ လက္ရွိမွာေတာ့ ၈ ပါးပဲက်န္ပါတယ္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြကို မျမင္ဘူးလုိ႔ သြားေလရာမွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းအၾကည့္ခံရပါတယ္။ ဓာတ္ပုံတြဲ႐ုိက္ခ်င္တဲ့သူေတြလည္း ေပါပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြက ေသခ်ာဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၿပီး သူတုိ႔သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အျပင္သြား ရတာလည္း ခပ္လန္႔လန္႔ပါပဲ။    အာရွမွာ အႀကီးမားဆုံး တကၠသိုလ္ျဖစ္တယ္လုိ႔  သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္း သိန္းခ်ီၿပီး ေလ့လာေနၾကတာပါ။ အာဖရိကမွ နီဂ႐ုိးေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ (၄၀၀) ေလာက္လည္း  ပညာဆည္းပူးေနၾကပါတယ္။ ဌာနေပါင္း (၄၉) ခုရွိပါတယ္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ တက္ေရာက္ေလ့လာေနတဲ့ ဖီလုိဆုိဖီဌာနကို ၁၉၂၉ မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီတကၠသုိလ္ႀကီးကုိ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္က အိႏၵိယကဗ်ာဆရာႀကီး ရာဘင္ဒရာနတ္တဂုိး (Rabindranath Tagore)နဲ႔ ေဒါက္တာဆာေရပလႅိရာ ဒကရစ္ရွနန္ (Sarvepalli Radhakrishnan) တုိ႔တည္ေထာင္ခဲ့တာပါ။

          ေလ့လာလို႔မဆုံးခင္မွာပဲ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ၾကေနတာမုိ႔ ဓာတ္ပုံလည္း ေသခ်ာမွတ္တမ္းမတင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ မုန္းတိုင္းက အစျပဳေနပါၿပီ။ ညေရာက္ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ တုိက္ခတ္ၿပီး ည ၁၂ နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ ၾကမ္းေတာ့တာပါပဲ။ ၃၀ ရက္ေန႔ နံနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ စာေရးသူတုိ႔ေနတဲ့ သုံးထပ္တုိက္၊ အေပၚဆုံးထပ္ကို တမီးလ္ဟိႏၵဴကေလးငယ္မ်ား ေျပးတက္လာၿပီး စာေရးသူတုိ႔အေျခအေနကို လာၾကည့္ပါတယ္။ အရွင္တုိ႔ကုိေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာ ေနၾကပါတယ္။ တုိက္ေပၚက ေရေတြကိုလည္း ခပ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ စမူဆာမ်ားလည္း လာပုိ႔ေပးပါတယ္။ ဘာသာမတူေသာ္လည္း သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ အစြဲအလမ္းမျပင္းထန္ေသးေတာ့ ျဖဴစင္မႈနဲ႔ သန္႔ရွင္းတဲ့ ခင္မင္မႈေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

မုန္းတုိင္းလည္း  ၿပီးသြားပါၿပီ။ အိႏၵိယႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္း၊ ပြန္ဒီခ်ယ္ရီကမ္းေျခနဲ႔ တမီလ္နာဒူးျပည္နယ္ကမ္းေျခမွာ လူ ၃၅ ဦး ေသဆုံးခဲ့ေၾကာင္း၊ လမ္းေတြ ပိတ္ဆုိ႔သြားေၾကာင္း စေနေန႔ထုတ္ Times of India သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ လကၤာက သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေမးလ္ကေန အဆင္ေျပ-မေျပေမးျမန္းရင္း စုိးရိမ္ပူပန္ေနၾကပါတယ္။ အရွင္တုိ႔အဖို႔ ေဘးရန္ကင္းကြာ ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ခရီးစဥ္ေျဖာင့္ျဖဴးသာယာခဲ့ပါၿပီ။ ခုလုိ ခရီးစဥ္ ေျဖာင့္ျဖဴးတာဟာ ခ်င္ႏုိင္းမွာ ႏွစ္(၃၀)နီးပါးေလာက္ေနထုိင္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ဖြား၊ ဦးခ်င္းယားနဲ႔ ဒကာမႀကီးေဒၚစိန္ေထြးတို႔မိသားစုရဲ႕ စီမံေပးမႈေၾကာင့္ပါ။ သူတုိ႔မိသားစုက ေစတနာလြန္စြာ ေျဖာင့္စင္းပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မွန္သမွ်ကို မၿငီးမျငဴပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ကူညီ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ အိႏၵိယနဲ႔ပတ္သက္ဘူးတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ားအဖုိ႔ သူတုိ႔မိသားစုရဲ႕ အကူအညီလြတ္သူခပ္ရွားရွားပါပဲ။ ခ်င္ႏုိင္းတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔အတြက္ ပညာသင္ေနတဲ့ ဦးၾသဘာသနဲ႔ ဦးနႏၵသာရတုိ႔ကလည္း ေစတနာအျပည့္အ၀နဲ႔ စာေရးသူတုိ႔ရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ေတြကို ေစတနာအျပည့္အ၀နဲ႔ ကူညီေပးၾကပါတယ္။

သူတုိ႔ေစတနာ၊ သူတုိ႔ေမတၱာေတြနဲ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဓမၼစြမ္းအင္ေတြေၾကာင့္ ေဘးရန္ေတြ ကေန လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ ဟာသမထုတ္ႏုိင္တာကေတာ့ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ေၾသာ္ ဟာသမထုတ္ႏုိင္တဲ့ ေန႔မ်ားပါတကား……။

         

အကုိး      

1.86th Session of Indian Philosophical Congress(IPC) လက္ကမ္းစာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား။

2.28.Dec.2011,India Daily News Paper,

3.http://www.mizzimaburmese.com/news/regional/8832--thane--.htm(31.12.2011)

 

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ တမီလ္နာဒူးျပည္နယ္၊ ခ်ီဒမ္ဘရမ္(Chidambaram)ၿမိဳ႕မွ အာရွရဲ႕အႀကီးမားဆုံး အနာမလိုင္းတကၠသိုလ္ႀကီး

 ေရသတၱ၀ါမ်ားစြာထားတဲ့ ျပတုိက္ႀကီး

 တကၠသုိလ္က တမီးလ္ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔အတူ

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား(၅)

 အလြန္းလို႔ ခ်ပစ္တာ

စာေရးသူ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္မွာ စာသင္ေနတုန္းကေပါ့။ တစ္ညေနခင္းမွာ စာသင္သားကိုယ္ေတာ္ေတြက ဆရာေတာ္ ဦးသီရိန္  (သီရိႏၵာ ဘိ၀ံသ)ရဲ႕ ေက်ာင္းေနာက္ေဖး ေရခ်ိဳးအုတ္ကန္မွာ ခပ္ႀကီးႀကီး ပလပ္စတစ္ေရဆြဲပုံးေတြနဲ႔ တဘြမ္းဘြမ္းေရးခ်ိဳးေနရာ ဆရာေတာ္က ေရကို မေခၽြတာလို႔ ႐ုိက္မယ္ဆုိၿပီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းလာပါတယ္။

          ေရကန္နားလည္းေရာက္ေရာ ဆရာေတာ္က ေရတဘြမ္းဘြမ္းနဲ႔ ခ်ိဳးေနသူေတြ ၾကားထဲမွာ တစ္ပါးတည္း ႏုိ႔ဆီဘူးသာသာခြက္ေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတဲ့ ဦးကုုသလဆိုတဲ့ဲ ကိုယ္ေတာ္ကို ေတြ႔သြားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က အဲဒီခြက္ေသးေသးနဲ႔ ခ်ိဳးေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးတည္းကိုပဲ ေ႐ြးၿပီး ႐ုိက္သြားပါတယ္။

          ညေရာက္ေတာ့ ဘုရားရွိခုိးအၿပီး ဆရာေတာ္ေပးလုိက္တဲ့ ၾသ၀ါဒက “တပည့္ေတာ္ ညေနက ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေရကို မေခၽြတာဘူးဆိုၿပီး ႐ုိက္မလို႔ သြားတာ၊ ကန္နားေရာက္ေတာ့ ဦးကုသလက သူမ်ားေတြ ခြက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္ သူက ခြက္ေသးေသးနဲ႔ ခ်ိဳးေနေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ အလွခ်ည္းလားဆုိၿပီး သူ႔ကိုပဲ အလြန္းလုိ႔ ခ်ပစ္ခဲ့တယ္” လုိ႔ မိန္႔လုိက္ရာ စာသင္သားေတြမွာ တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ပြဲက်သြားပါေတာ့တယ္။

ကုိယ့္ရွဴးကိုယ့္ပတ္

အညာေဒေသ ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ေက်ာင္းသား၊ ကုိရင္ေတြနဲ႔ စည္ကားေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က္ ကဗ်ာ၊ လကၤာစတာေတြကို လြန္စြာ၀ါသနာႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းနံရံေတြမွာလည္း ကဗ်ာအတိုအစေလးမ်ားကုိ ကပ္ထား ေလ့ရွိပါတယ္။ ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသား၊ ကိုရင္ေတြလည္း ဆရာေတာ့္ဓာတ္ကူးသြားကာ သူတုိ႔စိတ္ထဲေပၚလာတဲ့့ ကဗ်ာ၊ ကာရံအတုိအထြာေတြကိုိ ေတြ႔တဲ့ေနရာ ေရးလုိက္၊ ပါးစပ္က ဆုိလုိက္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္း၀ုိင္းက်ယ္ႀကီးကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနခုိက္ ေက်ာင္းသားငယ္ တစ္ဦးက “ဒုိ႔ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး သာသာယာယာ” လုိ႔ ပါးစပ္ထဲေပၚရာကို ဆုိလုိက္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္ေနရင္း သေဘာက်သြားကာ “ဟဲ့..ေက်ာင္းသား၊ ဆက္ဆုိစမ္းပါဦး” ဟု လွမ္းေအာ္လုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားကလည္း ဆက္မဆုိတတ္လုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ျဖစ္ေနရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဆက္ဆုိဖုိ႔ ထပ္ေအာ္လုိက္ျပန္ပါတယ္။

 ေက်ာင္းသားကလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔့ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ပ်ံေတာ္မူေတာ့မွာ” လုိ႔ ဆက္ဆုိခ်လုိက္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ အ႐ႈိက္ထိသြားကာ မ်က္ႏွာ႐ြံ႕မဲ့မဲ့ျဖစ္ၿပီး ႐ုိက္ရခက္၊ ေငါက္ရခက္မုိ႔ ျပဴတင္းေပါက္ကို ဒုိင္းကနဲ ေဆာင့္ပိတ္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ရယ္စရာ မဟုတ္တဲ့ ဟာသ

 

တစ္ခါက နာမည္ႀကီးေက်ာင္းတုိက္ႀကီးတစ္ခုမွာ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက စာလုိက္တဲ့ တပည့္စာသင္သားမ်ား ပ်င္းမွာစုိးၿပီး စာခ်ရင္း ရယ္စရာဟာသမ်ားေျပာျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ့္ဟာသေတြက ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ မရယ္ရပါဘူး။ တပည့္မ်ားက ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနေတာ့ ဆရာေတာ္က “ဟဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ငါက ရယ္စရာ ေျပာေနတာ၊ ရယ္ၾကေလ” လုိ႔ မိန္႔လုိက္ရာ ထုိအခါမွပဲ ရယ္စရာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တဟဲဟဲ ရယ္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

 ဘယ္သူမွ နားမလည္တဲ့ စကား

စာေရးသူ ခ်င္းေတာင္ေပၚ သာသနာျပဳေနစဥ္ကေပ့ါ။ တစ္ခ်ိန္မွာ ေျမျမန္႔ကို ကိစၥ တစ္ခုနဲ႔ ျပန္ဆင္းပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မိုးေတြက႐ြာ၊ ေခ်ာင္းေတြကႀကီးၿပီး ခရီးေတာ္ေတာ္္ ဖင့္ေနပါတယ္။ မုိးသဲသဲ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ စုိးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေျခက်င္ခရီးႏွင္ရင္း အိမ္ေျခ ၅ အိမ္ေလာက္ရွိတဲ့ ႐ြာေလးတစ္႐ြာကို ည ၁၂ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ႐ြာေလးထဲ ၀င္ခါစမွာပဲ ေခြးေတြအမ်ားႀကီးထြက္လာၿပီး က်ယ္ေလာင္စြာမာန္ဖီေဟာင္ၾက ရင္း စာေရးသူကို ၀ုိင္းထားၾကပါတယ္။ စာေရးသူအဖုိ႔ ေလးလံလွတဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ မုိးေတာထဲ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အေတာ္ႀကီးေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနပါၿပီ။ ခုခံဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။

          ထုိစဥ္ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေခြးေတြကို ေမာင္းထုတ္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ က်က်နန ရွိခုိးရင္း “ခုလုိ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ေတာေတာင္ႀကီးထဲမွာ အရွင္ဘုရားကို ဖူးေတြ႔ရတာ ရွားပါးတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုပါပဲ…ဘုရား”တဲ့။ 

          အရွင္လည္း ျမန္မာစကားကုိ ပီပီသသနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္စြာေျပာဆုိလုိက္တဲ့ လူငယ့္စကား ေၾကာင့္ အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္မိပါတယ္။ သူက ရိပ္မိဟန္တူတယ္။ ခ်င္ခ်င္းပဲ...“တပည့္ေတာ္ ဗမာတစ္ေယာက္ပါ ဘုရား။ တစ္ခ်ိန္က အရွင္ဘုရားလုိပဲ သာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါးပါ။ ဒီမွာ အိမ္ေထာင္က်တာ ၂ ႏွစ္ရွိပါၿပီဘုရား..။ ခုေလာေလာဆယ္ အရွင္ဘုရားကို အေရးႀကီးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒီစကားကို ဒီအရပ္မွာ ဘယ္သူမွ နားလည္မွာ မဟုတ္ လုိ႔ နားမေထာင္ျခင္လည္း သည္းခံၿပီး နားေထာင္္ေပးပါ ဘုရား..”လုိ႔ ခြင့္ေတာင္းျပန္ရာ..

          “ေမာင္ရင္ ေျပာစရာရွိရင္ ျမန္ျမန္ေျပာကြာ၊ ငါလည္း ပန္းလည္းပန္း ခ်မ္းလည္းခ်မ္းေနၿပီ”လုိ႔ ေျပာရင္း ခြင့္ေပးလုိက္ရာ…သူတအားေျပာခ်င္ေနတဲ့ အေရးႀကီးၿပီး ဘယ္သူမွ နားလည္မွာ မဟုတ္တဲ့ စကားကေတာ့ “အရွင္ဘုရား ခု မန္ခ်က္ႏုိင္သြားၿပီဘုရား…”တဲ့။

လြဲခ်က္ကယ္ နာ

ခ်င္းေတာင္ေပၚ သာသနာျပဳေနစဥ္က ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။ သာသနာျပဳကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးက ခ်င္းလူငယ္ေတြကို ရဟန္းသံဃာနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ တစ္ခုခုေျပာဆုိမွားသြားရင္ “ကန္ေတာ့၊ ကန္ေတာ့” လုိ႔ ေတာင္းပန္ရန္၊ အလွဴဒါနလုပ္တဲ့အခါ..တရားနာတဲ့အခါ “သာဓု၊ သာဓု” လုိ႔ ေခၚဆုိရန္ သင္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။

          တစ္ခ်ိန္မွာ ေရတာပုိင္နဲ႔ မီးအားထုတ္ဖုိ႔ သာသနာျပဳကိုယ္ေတာ္က ပခုကၠဴဆင္းၿပီး ေရပိုက္၊ ဒိုင္နမုိ၀ယ္ရန္သြားရင္း သူ႔ရဲ႕တပည့္လူငယ္တစ္ဦးကို ကပၸိယအျဖစ္ ေခၚသြားပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္က ကားအတြင္းက စီးခြင့္ရၿပီး လူ႐ြယ္က ေခၚမုိးေပၚက စီးဖုိ႔ေနရာရပါတယ္။ ပခုကၠဴလည္းေရာက္ေရာ လူငယ္က ကားေခါင္မုိးေပၚကေန ေအာက္ဆင္းခုိက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ႔ဆရာကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ေခါင္းကို ေျခနဲ႔ကန္မိသြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ထုိခ်င္းလူငယ္က အသံခပ္ေလးေလးနဲ႔ လြဲမွားၿပီးေတာင္းပန္လုိက္ပုံက.. “သာ…ဓု၊ သာ….ဓု…သာဓု” တဲ့။

          ေဘးက ခရီးသည္ေတြ တခြီးခြီးနဲ႔ အူတက္ေနသေလာက္ ထုိကိုယ္ေတာ္အဖို႔ေတာ့ စိတ္တုိရခက္၊ ရယ္ရခက္နဲ႔ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိျဖစ္သြားပါေလေရာ။

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား(၄)

စူဠေသာတာပန္တဲ့ 

  

စာေရးသူတုိ႔ နယ္ဘက္မွာ တရားဓမၼလြန္စြာလုိက္စားတဲ့ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူက အဘိဓမၼာနဲ႔ ၀ိပႆနာေတြ အထူးေလ့လာလိုက္စားထားေတာ့ တရားသင္တန္းေတြလည္း  ျပေပးႏုိင္ပါတယ္။ ၾကာေတာ့ တရားနဲ႔ပဲ ေမြ႔ေလ်ာ္မႈမ်ားလာၿပီး စိတ္လည္း တည္ၿငိမ္လာပါတယ္။ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ အျဖစ္နည္းလာေတာ့သူကစိတ္ႀကီး၀င္လာပါတယ္။

          

 တစ္ေန႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးထံတရားေဆြးေႏြးဖုိ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ စိတ္ႀကီး၀င္ေနသူ ဆုိေတာ့ ဘုန္းႀကီးကိုရွိမခိုးဘဲ ပမာမခန္႔ထိုင္လုိက္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ကြမ္းစားဖုိ႔ ကြမ္းညွပ္ေနရင္း မ်က္စိထဲေဒါင့္မက်ိဳးတာနဲ႔ “ဒကာေတာ္၊ ဘာလုိ႔ ရွိမခုိးတာလဲ” လုိ႔ ေမးလုိက္ရာ….

           

ထုိဘႀကီးက “တပည့္ေတာ္ စူဠေသာတာပန္ပါဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အရွင္ဘုရားလုိ ပုထုဇဥ္တစ္ပါးကို ရွိမခုိးႏုိင္ဘူး…ဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက စိတ္တုိၿပီး “ဘာ… စူဠေသာတာပန္လဲကြ၊ မင္းထက္ျမင့္တဲ့ ေသာတာပန္အဆင့္ရွိတဲ့ သိၾကားမင္းကေတာင္ ဒီေန႔၀တ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ကုိရင္ေလးကို ရွိခိုးေသးတယ္ကြ..” လုိ႔ ေငါက္ပစ္ရင္း ကြမ္းညွပ္နဲ႔ ထိပ္ပစ္ခ်ရာ အႏွီ စူဠေသာတာပန္ႀကီးလည္း နဖူးကုိ နာနာပြတ္ရင္း ထေျပးပါေလေရာ……။

ငါစြဲျပဳတ္ရင္ ေသာတာပန္

 

 

အထက္ျမန္မာျပည္၊ ေရႊဘုိနားက ဒကာတစ္ေယာက္တဲ့။ တရားေတြ ေလ့လာလုိက္စား ေနသူပါ။ တရားျပဆရာေတာ္က “ငါ”ဆုိတဲ့ အစြဲကိုခြာႏုိင္ရင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီလုိ႔ ရွင္းျပလုိက္ရာ ထုိဒကာေတာ္ေမာင္က တရားပြဲၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအိမ္ျပန္သြားပါတယ္။ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးကို ထုလုိက္ပါတယ္။ သူ႔အိမ္ရွင္မ ဘယ္သူလဲ..လုိ႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူက မေျဖဘူး။ ေနာက္ထပ္ေမးတယ္။ ထုိနည္း၄င္းပါပဲ။ မေျဖပါဘူး။

သုံးခါေျမာက္လည္းေရာက္ေရာ အိမ္ရွင္မကတံခါးဖြင့္ၿပီး “ရွင္..ဘယ္သူလဲ၊ ေမးေနတာ မၾကားဘူးလား..”လုိ႔ စိတ္တုိတုိန႔ဲေအာ္ခ်လုိက္ပါတယ္။  “ငါ…စြဲျပဳတ္ရင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီ” လုိ႔ သူက ႏွလုံးသြင္းေနတာဆုိေတာ့ “ဒုိ႔ပါ ဒို႔ပါ”လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။ ငါစြဲျပဳတ္ေအာင္ ငါဆုိတဲ့ အသုံး အႏႈံးကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေျဖလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ 

မိန္းမက သူ႔ေယာက်ၤားမွန္းလည္းသိေရာ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ “ဘယ္ကဒို႔လဲ.. စကားကိုရွင္းေအာင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး” လုိ႔ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိရင္း ပါးဆြဲခ်လုိက္ ေတာ့မွ “ငါပါကြ မိန္းမရ” လုိ႔ ျပန္ေအာ္ရင္း ေတြးရုံသက္သက္နဲ႔ျဖစ္လာတဲ့ ေသာတာပန္ႀကီးလည္း  “ငါ” ျပန္စြဲကာ ခ်က္ခ်င္း ပုထုဇဥ္အဆင့္ေလ်ာၾကၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားပါေတာ့တယ္။

အနာဂါမ္ ဆရာပု

တစ္ခါက မုံရြာဘက္မွာ အၿမဲနီးပါး တရားအားထုတ္ေနေလ့ရွိတဲ့ ဆရာပုဆုိတဲ့လူတစ္ဦး ရွိတယ္ဆုိပဲ။ သူက ေဒါသမျဖစ္သေလာက္နီးပါးပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အနာဂါမ္ဆုိတာေဒါသမရွိဘူးလုိ႔ ေတြးမိၿပီး သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ “အနာဂါမ္ ဆရာပု” ဆုိၿပီး ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားလုိက္ပါတယ္။

          ဒါနဲ႔ လူငယ္ေတြက ေဒါသရွိ..မရွိ စမ္းသပ္ခ်င္တာနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ဆရာပုအိမ္ကုိ ခဲနဲ႔၀ုိင္းေပါက္ခ်လုိက္ရာ ေနာက္ေန႔မနက္လည္းေရာက္ေရာ ဆုိင္းဘုတ္က စာတန္းမွာ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြား ပါေတာ့တယ္။

          စာတန္းေျပာင္းသြားပုံက “သကဒါဂါမ္ ဆရာပု”..တဲ့။

          ဆုိင္းဘုတ္က ေျပာင္းသြားတဲ့စာတန္းကုိ ၾကည့္ၿပီး လူငယ္ေတြက“ေၾသာ္ သကဒါဂါမ္ဆုိေတာ့ ေဒါသရွိေသးတယ္ေပါ့”..လုိ႔ နားလည္သြားၾကရွာသတဲ့။

ထူးဆန္းတဲ့ ရဟႏၱာ 

တစ္ခါက မႏၱေလးနယ္ထဲမွာ ရဟႏၱာ..ရဟႏၱာဆုိၿပီး လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး သြားေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ၾကပါတယ္။ စာတတ္ေပတတ္ဆရာေတာ္ေတြ သြားေရာက္စစ္ေဆးေတာ့ ရဟႏၱာလုိ႔သမုတ္ ခံရတဲ့ ဆရာေတာ္က ရုိးသားစြာနဲ႔ “တပည့္ေတာ္ ရဟႏၱာ မဟုတ္ပါဘူး..ဘုရား”လုိ႔ ပြင္းလင္းစြာ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။
          ဒါဆုိ အရွင္ဘုရား ဘာျဖစ္လုိ႔ ရဟႏၱာဆုိၿပီး နာမည္ႀကီးတာလဲ..လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက စစ္ေဆးေတာ့ ထုိဆရာေတာ္ ေလွ်ာက္ထားပုံက…

          “တပည့္ေတာ္ လူနာမည္က ငတာပါ..ဘုရား။ ဖုိးသူေတာ္ျဖစ္ေတာ့ ဖုိးတာလုိ႔ ေခၚခံရတယ္။ ကိုရင္ျဖစ္ေတာ့ ကိုရင္တာျဖစ္ၿပီး ရဟန္းလည္းျဖစ္ေရာ ရဟန္းတာ..လုိ႔ အေခၚခံရတာပါဘုရား..”တဲ့။

နိဗၺာန္္ေရာက္သူ ၄ ဦး

 

တစ္ခါက မႏၱေလးေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာေလ့က်င့္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးရွိပါတယ္။ ဘာသာေရးစိတ္၀င္စားတဲ့ တုိးရစ္တစ္ေယာက္က ထိုကိုယ္ေတာ္ ေလးအား “အရွင္ဘုရားတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ နိဗၺာန္ဆုိတာ လူသိမ်ားတယ္။ ခုအဲဒီနိဗၺာန္ကုိ ေရာက္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ဦးရွိၿပီလဲ..”လုိ႔ ေမးလုိက္ရာ ကိုယ္ေတာ္ေလးက အဂၤလိပ္အသံထြက္ကလည္း တကယ္ နားမယဥ္ေသးေတာ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္အာရုံျပဳႏုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔လြဲၿပီး ၄ ေယာက္လုိ႔ ရုတ္တရက္ မွားေျဖလုိက္မိပါတယ္။ သူက ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္နဲ႔ ရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ေတြကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေျဖလုိက္မိတာပါ။

တုိးရစ္ကမ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ကာ…

          “အုိး ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ နိဗၺာန္က လူနည္းနည္းပဲ လက္ခံတာ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတရားအားမထုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး” လုိ႔ ေျပာၿပီး စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျပန္သြားရွာသတဲ့…။

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား (၃)

  ေလေပါတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳး

ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး။ ေတြ႔ရာ ျမင္ရာကို ဘာမွအလြတ္မေပးဘဲ အကုန္လုိက္ေျပာခ်င္သူ။ စကားကုိလည္း

အက်အနေကာက္ေျပာတတ္သူ။ မုိးေရထဲေၾကမြေနတဲ့ ႏြားေျခးေတြကို ျမင္ေတာ့ သူက “ယူႀကံဳးမရဆုိတာ..ဒါပဲ” တဲ့။
ကားခ်င္းတုိက္လို႔ မွန္ေတြ ကြဲတာျမင္ေတာ့ “ေၾကကြဲတယ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳး” လုိ႔လုပ္ျပန္ေရာ။
ေဆာင္းရာသီ၊ ႏွင္းေတြက်၊ ေလေတြတုိက္ေတာ့ “ဒါမ်ိဳးကုိ ေအးခ်မ္းတယ္ ေခၚတာ” လုိ႔ အ႒ကထာဖြင့္ျပန္ေရာ။
သူနဲ႔ ခရီးတစ္ခုသြားရင္း ကားေတြ ေလျဖည့္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားဘီးကေပါက္၊ မုိးေတြကရြာ၊ ေလေတြတုိက္၊ ဖားေတြကေအာ္။ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆူညံပြတ္ေလာရိုက္ေနတဲ့ေနရာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အျခားကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ကိုေလေပါကို ရြဲ႕ၿပီး “ေလေပါတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကြ”လုိ႔ ဦးေအာင္ ဋီကာဖြင့္ခ်လုိက္ရာ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းကုိ မနားတမ္းေျပာတတ္တဲ့ ကိုေလေပါခမ်ာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ မ်က္လုံး၊ မ်က္ဆံျပဴးၿပီး ထုိင္ေနရင္း ငုတ္တုတ္ေမ့သြားပါေလေရာ…..။

အျပည့္စုံဆုံး ဒိုင္ယာရီ

မႏၱေလး၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္မွာ ပညာဆည္းပူးေနတုန္းကေပါ့။ ဒုိင္ယာရီမျပတ္ေရးေလ့ရွိတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးရွိတယ္ဆုိပဲ။ သူက ေန႔စဥ္ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ဘာမွ မက်န္ေအာင္ ေရးေလ့ရွိ တယ္တဲ့။
အဲဒါ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ သူ႔ဒိုင္ယာရီမွာ ဘာမွ ေရးစရာမရွိတာကို ေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ေရးမွတ္ထားပုံကုိ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ေဖာက္သည္ခ်ပါတယ္။ ဘာမွ ေရးမွတ္စရာမရွိတာကို ေရးမွတ္ထားပုံက…”ဒီေန႔ ဘာမွ ေရးစရာမရွိ၊ ငရုပ္ပင္ ေရေလာင္း၊ ေပါင္းထုိး၊ ျမက္ရိတ္၊ အိပ္” တဲ့..။

လိုက္ပြဲေလးကမွ ေကာင္းတာ

အေနအထုိင္ အေတာ္ရုိးေအးၿပီး သိကၡာ၊ သမာဓိရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး။ သူက ဥပုသ္ ေန႔ည ဘုရား၀တ္တက္ၿပီးရင္ တပည့္စာသင္သားေတြကို လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္၊ အသိဥာဏ္ ဗဟုသုတရွိေအာင္ ၾသ၀ါဒေပးေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္ေတြ႔ေတြကိုလည္း မၾကာခဏ ေျပာျပေလ့ ရွိပါတယ္။ သူငယ္ငယ္က မႏၱေလးမွာ စာသင္ေနစဥ္ ျပင္ပဗဟုသုတရွိေအာင္ဆုိၿပီး တစ္ေန႔မွာ အေအးဆုိင္တစ္ဆုိင္ကို သြားထုိင္တာတဲ့။

တစ္ခါမွ ဆုိင္ထုိင္ဘူးတာမဟုတ္ေတာ့ ဘာမွာလုိ႔ မွာရမွန္း မသိပါဘူူး။ ဒါနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ နံရံက ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ကို ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ “ဖာလူဒါတစ္ခြက္ ၅၀ ျပား၊ ေရႊရင္ေအးတစ္ခြက္..၄၀..ျပား” စသည္ေပါ့။ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ဦးဇင္းေလးက “ဖာလူဒါ တစ္ခြက္”လုိ႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ ဆုိင္ကအေမာေျပ ေရခဲေရတစ္ခြက္ အရင္လာခ်ေပးပါတယ္။ ဦးဇင္းေလးက ေရးေအးေအးေလးကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရသာခံၿပီး ေသာက္ၾကည့္ေနပါတယ္။

ထုိစဥ္ အေဖာ္ရဟန္းေတာ္ေတြ ေရာက္လာၿပီး “စာ၀ါသံေခ်ာင္း ေခါက္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္က်လိမ့္မယ္၊ သြားၾကရေအာင္”ဆုိၿပီး ေခၚသြားပါတယ္။ ဦးဇင္းေလးက ျပား ၅၀ ကုိ စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ဆုိင္ထဲကထြက္မယ္ျပင္ခိုက္ ဖာလူဒါအစစ္ ေရာက္လာပါတယ္။
ဦးဇင္းေလးက ေနာက္က်မွာ စိုးတာနဲ႔ နဲနဲျမည္းၾကည့္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ လုိက္သြားပါတယ္။

လမ္းေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းေလး ေျပာလုိက္ပုံက “တပည့္ေတာ္ ဖာလူဒါေသာက္တာ ဘာမွ အရသာမရွိဘူး၊ ရြာက ေရတုိင္းပဲ။ လုိက္ပြဲေလးကမွ အရသာရွိတာ” တဲ့။

 ငါ့သားကို ထမင္းငတ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေခတ္

တစ္ခါက ေတာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ သားဖ ၂ ေယာက္ထမင္းအတူစားေနၾကပါတယ္။ သားျဖစ္သူရဲ႕ ဆံပင္စတုိင္က မ်က္စိတစ္ဖက္ေပၚ ၀ဲက်ေနတဲ့ဟန္ပါ။ ထမင္းကို ေခါင္းငုံ႔စားေနေတာ့ သူ႔ဆံပင္က မ်က္စိတစ္ဖက္ေပၚ လာလာၿပီး အုပ္ေနပါတယ္။ ဒါကို သူက ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲခါခါပစ္ၿပီး ဆံပင္ကို လွန္လွန္တင္ေနရတာဆုိေတာ့ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားလုိ႔   မရေတာ့ပါဘူး။

    ဖေအျဖစ္သူက “မင္းဆံပင္ႀကီးကလည္း ေနရထုိင္ရ၊ စားရေသာက္ရတာ အေတာ့္ကို အဆင္ မေျပဘူး။ ညွပ္ပစ္စမ္းကြာ” လို႔ ေျပာေတာ့ သားျဖစ္သူက… “ဟာ အေဖကလည္း ဘာမွမသိဘဲနဲ႔၊ ဒါ ေခတ္စတုိင္ဗ်..”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရာ ဖေအက ေဒါကန္ၿပီး….
    “ေတာက္…ေခတ္ကိုက ငါ့သားကို ထမင္းငတ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေခတ္၊ အလကားေခတ္၊ ထြီ..” ဆုိၿပီး စိတ္တုိတိုနဲ႔ ထမင္း၀ုိင္းကေန ထသြားပါေတာ့တယ္။

အမွန္ကန္ဆုံး ဒိုင္ယာရီ

   မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္တက္တုန္းကပါ။ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးရိွတယ္။ သူက ဒုိင္ယာရီ အၿမဲေရးမွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူမရွိခုိက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ေနရာ ေရာက္လာပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္းကလည္း ေျပာမနာ၊ ဆုိမနာဆုိေတာ့ သူ႔ဒိုင္ယာရီေလးကို ခပ္ျဖန္းျဖန္း ေကာက္လွန္ဖတ္မိလုိက္ပါတယ္။

သူ႔ေပၚ တစ္ခါမွ စိတ္မဆုိးဘူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ဒိုင္ယာရီထဲစာေလး ၂ ေၾကာင္းေၾကာင့္ အေတာ္ေဒါကန္သြားၾကတယ္ဆုိပဲ။ သူေရးမွတ္ထားပုံက…
“မနက္ အာဂႏၱဳ(သူငယ္ခ်င္းေတြ)လာ၊ လက္ဘက္ရည္လုိက္တုိက္၊ ႏွစ္ရာကုန္၊ ႏွေျမာ။”
ေန႔လည္ ေဆးေက်ာင္းသူေလး ၂ ေယာက္လာ၊ ေတာင္ေျခ၊ ထမင္းလိုက္ေၾကြး၊ ၅၀၀ ကုန္၊ မႏွေျမာ…” တဲ့။

ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဘာသာျပန္

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ဥပုသ္ေန႔ တစ္ေန႔မွာေပ့ါ။ တကၠသုိလ္က စာသင္ဘက္သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔အတူ မႏၱေလးေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို အဂၤလိပ္စကားေျပာ ေလ့က်င့္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကမွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ေတာင္းၿပံဳးပြဲသြားတဲ့ကားေတြက မန္းေတာင္ရဲ႕ ေအာက္နား ကေန ျဖတ္ျဖတ္သြားေနပါတယ္။ ကားေပၚကလူငယ္၊ လူရြယ္ေတြကနတ္ဆုိင္းေတြ၊ နတ္သီခ်င္းေတြ ဖြင့္သူဖြင့္၊ ဆုိသူဆုိနဲ႔ အေတာ့္ကုိ ျမဴးၾကြၾကြရွိလွပါတယ္။
“အဲဒါ ဘယ္သြားၾကတာလဲ” …
ႏုိင္ငံျခားသားကေမးပါတယ္။
“ေတာင္ၿပံဳးပြဲသြားတာ” လို႔ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးကေျဖလိုက္ပါတယ္။
“ေတာင္ၿပံဳးပြဲဆုိတာဘာလဲ၊ ဘာလို႔ ေတာင္ၿပဳံးပြဲလို႔ ေခၚတာလဲ” …ေမးခြန္းေတြ ဆင့္ဆင့္လာပါတယ္။
ကိုယ္ေတာ္ေလးဘာသာျပန္ေျပာလိုက္ပုံက “ေတာင္ၿပဳံး” ဆုိတာေမာင္တိန္စမုိင္း(mountain smile)လုိ႔ဆုိလုိတာပါ။ ခု အဲဒီေမာင္တိန္စမုိင္းကို သြားေနၾကတာ” တဲ့။
Oh! Wonderful! I have to go there to see mountain smile. အိုး.....အေတာ္ထူးဆန္းပါလား။ ငါလည္း ေတာင္ၿပံဳးတာကို သြားၾကည့္မွ ျဖစ္မယ္…ဆုိၿပီး တစ္ခါတည္း လစ္သြားပါေလေရာ…။

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား(၂)

သက္ေသျပလုိက္ပုံက

တစ္ခါက ပ႒ာန္းပြဲတစ္ခုမွာပါ။ ပ႒ာန္းေအာ္႐ြတ္ရတဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ဗုိက္ဆာလာပါတယ္။ ဒကာမတစ္ေယာက္က ဂ်င္းသုပ္လာကပ္ရာ ခပ္၀၀ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ “ဒုိ႔ကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ၊ ဗုိက္ဆာေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ၊ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ဘူး၊ ကဲ ကပ္စမ္းလုိ႔ေျပာရင္း ေရွ႕ကုန္းၿပီး လွမ္းယူလုိက္စဥ္ သူ႔ဖင္က “ဘူ”ကနဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ အသံထြက္သြားပါတယ္။

ေဘးက ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက “ပြင့္လင္းမႈ အားႀကီးလြန္းလွပါတယ္…ဘုရား” ဆုိၿပီး မ်က္ႏွာ႐ြံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ အ႐ြမ္းေဖာက္လုိက္ရာ ေ၀ါကနဲ ပြဲက်ကုန္ပါေတာ့တယ္။

စာမတတ္ လမ္းမွာဖတ္

တစ္ခါတုန္းက ႐ြာက ကုိရင္မ်ားကို ၿမိဳ႕ေပၚစာသင္ဖုိ႔ ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ စာမတတ္ရင္ လမ္းမွာဖတ္လို႔ သူတုိ႔နားလည္ေအာင္လည္း ရွင္းျပထားမိပါတယ္။ သူတုိ႔ကို လမ္းေတြ မွတ္မိေစရန္၊ အပ်င္းေျပေစရန္ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ျပလိုက္ပါတယ္။ ေတာက ေရာက္လာခါစ ကိုရင္ငယ္ေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔အျပဳအမူေတြက အေတာ့္ကို မ်က္စိေမြးစူးစရာပါပဲ။ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ကား၊ ယာဥ္စတာေတြကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ လက္ညွိဳးေတြ ထုိးထုိးၿပီး ေျပာလား၊ ဆုိလားနဲ႔ေပါ့။

တစ္ေနရာအေရာက္ လမ္းေဘးဆုိင္းပုဒ္ကို ၾကည့္ၿပီး“ယာဥမ်ား မရပ္ရ” ဆုိတာ ဘာလဲ.. ကိုရင္ႀကီးလုိ႔ မိမိကုိ ေအာ္ေမးလိုက္ရာ လမ္းေဘးက လူမ်ားက ၀ါးကနဲ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ယာဥ္မ်ား မရပ္ရလုိ႔ ေရးထားတာပါ။ “ဉ” အထက္က သေဘၤာေဆးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ အသတ္က ျပဳတ္ေနေတာ့ သူတုိ႔ ဖတ္တာက အမွန္ပါပဲ။

တစ္ခါ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေနရာကို လက္ညွိဳးထုိးၿပီး “ဟာ ဟုိမွာ၊ ဂါရ၀” တဲ့။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သိန္း ၈၇၀ လုိ႔ ေဘာမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ထီေပါက္ေၾကာ္ျငာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေနရာေရာက္မွ ပိုဆုိးပါေလေရာ။ “ေဟး၊ လိဥ ၅ လုံး တစ္က်ပ္တဲ့ကြ”။

လိပ္ဥတြင္ “ပ္” ကို တမင္ပဲ လက္ေဆာ့ၿပီး ဖ်က္ထားတာလား၊ ဘာလားဆုိတာကို မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။

ကေလာင္စြမ္းထက္လိုက္ပါဘိ

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၃၀)၀န္းက်င္ေလာက္ေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး ပခုကၠဴၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီး စာသင္တုိက္ႀကီးဆီကို စာသင္ဖုိ႔ ကားနဲ႔ သြားပါတယ္။ ကားမထြက္ခင္ေလးမွာပဲ သူ႔ရဟန္းဒကာမက ကပ်ာကယာေျပးလုိက္လာၿပီး ေစ်းထဲက ျခင္ေထာင္တစ္လုံးကို ကမန္းကတမ္း လွဴလုိက္ပါတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အံကိုက္ပါပဲ။ အုိက္ကအုိက္၊ ျခင္ကကိုက္ဆုိေတာ့။

ကိုယ္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္လြန္းအားႀကီးၿပီး ခ်က္ခ်င္းသူ႔ရဟန္းအမဆီကို စာျပန္လုိက္ပါတယ္။ “ဒကာမႀကီးကို ဦးဇင္း တအားေက်းဇူးတင္မိတာပဲ၊ ညည ျခင္ေထာင္ေလးကို ျမင္တုိင္း ဒကာမႀကီးကုိ သတိရေနတာ……”။

စာက မဆုံးေသးပါဘူး။ ဒကာႀကီးနဲ႔ ဒကာမႀကီးက ေနာင္ခ်ိန္ ခ်ပါေလေရာဗ်ာ….။

စကားေျပာနည္း နိႆရည္း

ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါး။ စာေတာ္တယ္။ ေအးေဆးတယ္။ စကားေျပာရမွာေတာ့ ၀န္ေလးတယ္။ ေျပာစလည္း သိပ္မရွိေတာ့ ေအးေအးပဲ ေနတာမ်ားေနတယ္။

တစ္ေန႔ သူ႔ဆရာေတာ္ႀကီးက ကိုယ့္ဒကာ/မေတြကို စကားေလး၊ ဘာေလး ေျပာေပးရတယ္လုိ႔ ဆုံးမ။ ဘယ္က စေျပာရမွန္း မသိဘူးဘုရားလုိ႔ သူကေလွ်ာက္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ျမင္ရာ စေျပာ၊ စေမးလုိက္ေပါ့တဲ့။

ကိုယ္ေတာ္ေလးလည္း ဆြမ္းခံသြားရာ အိမ္တစ္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဒကာမတစ္ေယာက္ကို သူျမင္ရာ ေမးလိုက္ပုံက “ဒကာမႀကီး၊ ဗုိက္ႀကီးေနတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ” တဲ့။ တစ္ခါမွ စကားမေျပာဘူးတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ ပြဲဦးထြက္ ႏုတ္ခြန္းဆက္ေၾကာင့္ ဒကာမခမ်ာ မ်က္လုံးမ်က္ဆန္ျပဴးၿပီး ပါးစပ္ဟကာ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ဘဲ မင္သက္မိသြားပါေတာ့တယ္။

မိုးကုိယ္ေတာ္

တစ္ခါက စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္တုိက္မွာ ခပ္႐ုိး႐ုိးကုတ္ကုတ္နဲ႔ စာႀကိဳးစားေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးေပါ့။ သူက စာပဲ ဖိႀကိဳးစားေနေတာ့ လူနဲ႔သူနဲ႔ စကားမေျပာမိတာ မ်ားလာတယ္။ ၾကာေတာ့ လူေတာထဲ စကားမေျပာ၀ံ့၊ မေျပာတတ္သလုိ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘယ္ကစလုိ႔ ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္းမသိ၊ သူ႔ခမ်ာ အခက္ေတြ႕ေနပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္ႀကီးက တစ္ညမွာ သူ႔ကိုယ္ေတြ႔မ်ားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ၾသ၀ါဒေပးပါတယ္။ “စကားလုံးလုံး မေျပာရင္လည္း မေကာင္းေၾကာင္း၊ ဒကာ/မနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ အလုိက္သင့္ ေျပာတတ္၊ ဆုိတတ္ေအာင္ လုပ္ထားၾကဖို႔၊ ဘယ္က စေျပာရမွန္းမသိရင္ လြယ္ပါတယ္၊ ေတြ႔ေတြ႕ခ်င္း “ဒကာႀကီး၊ ေနေကာင္းလား၊ ခင္မ်ားတုိ႔႐ြာ မုိး႐ြာလား” လုိ႔ ႏုတ္ဆက္ေျပာဆုိလိုက္ေပါ့တဲ့။”

စကားေျပာရမွာ တြန္႔ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးက သူ႔႐ြာလည္း ျပန္သြားေရာ ေတြ႔သမွ်ကို “ခင္မ်ားတုိ႔႐ြာ မုိး႐ြာလား”ခ်ည္းေမးေနရာ ၾကာေတာ့ ႐ြာသားမ်ားက ႏွာေခါင္း႐ြံ႕ၿပီး “မ႐ြာဘူး…မုိးကိုယ္ေတာ္၊ မုိးနတ္သားနဲ႔ ခင္ရင္လည္း အေၾကာင္းၾကားေပးေတာ္မူပါဦး…မုိးကိုယ္ေတာ္”လို႔စလိုက္ရာ မုိးကိုယ္ေတာ္ခမ်ာ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ မုိးကိုပဲ ခဏခဏ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္….။ ညေရာက္ေတာ့ ႐ြာထဲက စႏၵယားလွထြတ္ရဲ႕ “တိမ္တမန္” သီခ်င္းသံေၾကာင့္ မုိးကုိယ္ေတာ္ေလးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိမ့္ေနပါေတာ့တယ္။

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား(၁)

ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တယ္…စာသင္သားဘ၀ ကေသာင္းကနင္းမ်ား။
ၾကားခဲ့ရတယ္…ဗ႐ုတ္သုကၡဇာတ္လမ္းမ်ား…။
ျမင္ခဲ့၊ ဖတ္ခဲ့ရတယ္…ကေမာက္ကမျဖစ္ရပ္မ်ား…။
ရယ္ခ်င္မိခဲ့တယ္…အစီအေငါ မတည့္မႈမ်ား….။
အဲဒါေတြ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ားျဖစ္သြားတယ္။ ကဲ..စပ္..မစပ္.. အကဲျဖတ္ေတာ္မူ ၾကပါကုန္…..။

ၾကယ္ေတြ..လေတြ စုံေသာညမွာ

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္က ညမိုက္ညတစ္ညေပ့ါ။ လမုိက္ညဆုိရင္ ဘာလို႔ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြ စုံရမွာလဲ…လုိ႔ အသင္ ေစာဒနာျငားအံ့။ ေသာဓနာပါ့မယ္..။

စာေရးသူတုိ႔ ႐ြာဦးေက်ာင္းေဘးက စာသင္ေက်ာင္းမွာ ၄-တန္းေက်ာင္းသား၊ သူမ်ားကို ညည အပုိခ်ိန္ေခၚၿပီး စာသင္ေပးေနပါတယ္။ သင္တဲ့ဆရာက အ႐ုိက္ၾကမ္းတဲ့ေနရာမွာ စိန္ေဗဒါနဲ႔ နင္လား ငါလားပါပဲ။ ၾကမ္းလြန္းလို႔ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ တစ္႐ြာလုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဥကၠ႒ေတြ၊ လူႀကီးေတြနဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာတက္ၿပီး လက္မွတ္ထုိးယူရတဲ့အဆင့္ထိ ေရာက္သြားပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားေလးေယာက္က တစ္ည ညီလာခံ က်င္းပပါတယ္။ စည္းေ၀းပြဲဆုံးျဖတ္ခ်က္က “ဒီည ၄-တန္းေက်ာင္းဆင္းရင္ သူတုိ႔သေဘာက်ေနတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ အေမွာင္ထဲကေနေခ်ာင္းၿပီး ဖက္နမ္းၾက စတမ္းတဲ့။” ဧရာမမန္ႀကီးပင္ႀကီးတစ္ပင္ကိုကြယ္ကာ ေက်ာင္းဆင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ လာပါၿပီ။ အျဖဴေရာင္၀တ္စံုေလးနဲ႔။ ေျဖလွမ္းမွန္မွန္လွမ္းလို႔။ ဖ်တ္…ဖ်တ္….ဖ်တ္..နဲ႔။ မန္ႀကီးပင္နားအေရာက္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားမ်ားက တစ္ၿပိဳင္နက္ ၀ိုင္းဖက္နမ္းလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီညက သူတို႔ေလးေယာက္ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြ အစုံျမင္လိုက္ရတယ္ဆုိပဲ…။ ရွင္းခ်က္က သူတုိ႔ဖက္နမ္းလိုက္တာဟာ ေကာင္မေလးမဟုတ္ဘဲ အ႐ုိက္အၾကမ္းဆုံးဆရာ ျဖစ္ေနလို႔တဲ့……။

သတင္းထူး

စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္တုိက္က။ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး။ အႂကြား သိပ္သန္။ လူစုံတာနဲ႔ ဆီလိုအေပါက္ရွာၿပီး ႂကြားတတ္သူ။ တစ္ေန႔ သူက ေျပာတယ္။ “ကိုယ့္လူတို႔ကုိ ႀကဳံတုန္းသတင္းထူးေျပာရဦးမယ္..။ လမ္းမွာ ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္တာ၊ တပည့္ေတာ္က ေခါက္ဆြဲစားရင္း ၾကည့္ေနမိတာ။ ေၾကးအုိးဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲနဲ႔ ရွယ္လဘက္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္ရင္း…”

စကားစျပတ္သြား။ ေဘးကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ၾကားျဖတ္စစ္ဆင္ေရးေၾကာင့္။ “ထြီ…ႂကြားစရာမရွိရင္ ဖင္လွန္ျပၿပီး ႂကြားမယ့္ေကာင္….”တဲ့။ ႂကြားတဲ့ကိုယ္ေတာ္ မ်က္ႏွာဇီး႐ြက္ေလာက္ပဲက်န္။ ေဘးကိုယ္ေတာ္မ်ား ၀ါးကနဲပြဲက်သြား တဟားဟားနဲ႔ပါပဲ..။

ျဗဴတီဖူးဆုိတာ ဟင္းေကာင္းတာ

စာေရးသူနဲ႔အတူေနတဲ့ သီရိလကၤာကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး။ အဂၤလိပ္က မရဘူး။ တစ္မနက္ေပါ့ စာေရးသူကို Broken English နဲ႔ ဆင္ဟာလီစကားညွပ္ေမးတယ္။ “က်န္ဒါစီရိ! ဒန္ဆာလ… ဘရိတ္ဖတ္စ္..ျဗဴတီဖူး? (စႏၵာသီရိ..ဆြမ္းစားေက်ာင္းမွာ နံနက္စာ ဟင္းေကာင္းလား?..)

စာေရးသူလည္း ျဗဴတီဖူးကို လွတာေလာက္ပဲ သိေတာ့ “No, Beautiful” လို႔ ေျဖလုိက္တယ္။ သူလည္း ဆြမ္းငတ္ပါေလေရာ။ သူ႔ကို ျဗဴတီဖူးလို႔ မေျပာရေကာင္းလားဆုိၿပီး စာေရးသူနဲ႔ စကားမ်ားပါေလေရာ။

ေၾသာ္..ျဗဴတီဖူးဆုိတာ ဟင္းေကာင္းတာကိုလည္း ေျပာလုိ႔ရပါလား…လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲေနမိတယ္။

စြဲမိပါေသာ...ခင္ရယ္....

အညာေဒသ အသက္(၉၀)ေက်ာ္ ေတာ႐ြာတစ္႐ြာက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး။ တစ္ေန႔ ပစၥည္းေတြ ရွင္းခုိက္ ပလပ္စတစ္န႔ဲ အထပ္ထပ္ပတ္ၿပီး သိမ္းထားတဲ့ ဆပ္ျပာအေဟာင္း တစ္ခဲေတြ႔။ ျဖည္ၾကည့္လုိက္ရာ …ဆပ္ျပာခဲမွာ ကပ္ထားတဲ့ စာ႐ြက္ေလးေပၚက စာေလးတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ “ဟုိက္...ေသပါေလေရာ။ ငါေသခ်င္တယ္”ဟု ဆရာေတာ္ႀကီးမိန္႔။ စာက “ကိုရင့္ကုိ ခ်စ္တယ္တဲ့”

ရွင္းခ်က္ေတာင္းေတာ့…“ငါငယ္ငယ္က စြဲလမ္းခဲ့တဲ့ေကာင္းမေလးက ေပး(လွဴ)တာ၊ သူ႔ကို စြဲလန္းလြန္းလုိ႔ မသုံးရက္ဘဲ သိမ္းထားမိတာ ခုေတာ့ မဟာအမွားႀကီးပါတကား”..တဲ့။

ထုိစဥ္ တုိက္ဆိုင္စြာပဲ..႐ြာထဲအသံခ်ဲ႕စက္က ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ဆိုထားတဲ့ ျပည္သန္းႏြယ္ရဲဲ႕သီခ်င္း “ခ်စ္ဒုကၡ” ကုိ ဖြင့္လုိက္ရာ “စြဲလန္းလို႔ ေသမွာ ခင္ရယ္…” အပုိဒ္လည္းေရာက္ေရာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ဆပ္ျပာခဲေလးကုိ နာနာဆုပ္ထားပါေတာ့တယ္…။

အနာဂတ္သာသနာ

အထက္အညာေဒသ ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးတြင္ ရြာေလးတစ္ရြာရွိ၏။ နာမည္ေလးက ရြာသာယာ။ တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ မသာယာေပ။ ရြာသာယာသည္ ေရွးအခါက နာမည္ႏွင့္လုိက္ဖက္စြာ အလွဴေပးသံမ်ား၊ အမွ်ေ၀သံမ်ား၊ ေၾကးစည္သံမ်ားျဖင့္ တကယ္သာယာခဲ့သည္။ ေအးခ်မ္းခဲ့သည္။ သာယာစည္ကားခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုလုံး သူ႔ကၽြန္ဘ၀က်ေရာက္ေနခ်ိန္မုိ႔ အားလုံး က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ေနၾက၏။ စစ္ဖိနပ္သံ၊ ျမင္းခြာသံ၊ ဘင္ခရာသံ၊ မေက်နပ္သံ စသည္မ်ားက ၿငိိမ္းခ်မ္းေရးသံစဥ္မ်ားကုိ အႏိုင္ယူထားၾကသည္။

ရြာဦးေက်ာင္းတြင္လည္း ေက်ာင္းသားမရွိ၊ ကုိရင္မရွိွျဖစ္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိသုဒၶအဖုိ႔လည္း အနာဂတ္ သာသနာေရးအတြက္ ေတြးမိတိုင္း ရတက္မေအး ျဖစ္ေနမိသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ေလာကဓံကုိ တရားသေဘာျဖင့္ ဆင္ျခင္ကာ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ိဳးၾကားမွပင္ အနာဂတ္သာာသနာေတာ္အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္ ရဟန္းေတာ္္တစ္ပါး ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္ ရဟန္းေတာ္၏ ဘြဲ႔ေတာ္မွာ ဦးဥတၱရ ျဖစ္သည္။ ဦးပဥၥင္း ဦးဥတၱရသည္ ဉာဏ္ေကာင္းသည္္။ ၀ိနည္းလည္း ေလးစားသည္္။ ဦးဥတၱရသည္ ပခုကၠဴၿမိဳ႕၊ မဟာ ၀ိသုတာရာမေက်ာင္းတုိက္ႀကီးမွ နာမည္ႀကီးလွေသာ ဆရာေတာ္ဦးဂႏၳသာရစေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ထံတြင္ ရုိေသက်ဳိးႏြံစြာျဖင့္ ပိဋကတ္စာေပမ်ားကိုလည္း စနစ္တက်ေလ့လာခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ပိဋကတ္ပင္လယ္ျပင္ကုိ ကူးခတ္ႏိုင္ေသာ ညဏ္ပညာ ေလွာ္တက္ကိုလည္း ေပးခဲ့၏။ သံသရာတစ္ဖက္ကမ္းကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္း ႏိုင္ေစရန္ ၀ိနည္းက်င့္ထံုးမ်ားကိုလည္း အေျခခံက်က် သင္ျပေပးခဲ့သည္။

ဦးပဥၥင္းဦးဥတၱရသည္ စာေပက်မ္းဂန္လည္း တတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ ဆယ္္၀ါလည္း ျပည့္ၿပီ။ ငယ္ဆရာေတာ္လည္း မရွိေတာ့ၿပီမို႔ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္လာေလ၏။ ရပ္ရြာေပၚမွာလည္း ၾသဇာေညာင္းသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရသည္ အနာဂတ္သာသနာေတာ္အက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုးကာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ ေနသည္။

ထိုအခိုက္မွာပင္ တိုင္းျပည္က မၿငိမ္မသက္ျဖစ္လာေလသည္။ ေရာင္စုံသူပုန္မ်ား၏ ေဘးရန္ေၾကာင့္ ရြာသာယာလည္း တစ္ဖန္မသာမယာ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ဆရာေတာ္လည္း သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကို ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ မေဆာင္႐ြြက္ႏိုင္ ေတာ့ေပ။ ရြာသာယာအဖို႔ေတာ့ ပ်ဥ္းမငုတ္တိုကဲ့သို႕ စစ္ကိုလည္းခံ၊ ျခအံုလည္းျဖစ္၊ ဓားထစ္လည္းခံဘ၀ျဖစ္ေနရသည္။

ဆရာေတာ္ဦးဥတၱရ လြန္ေတာ္မူေသာခါ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိႆရ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာသည္။ ဦးေဇာတိႆရသည္ ေခတ္အေျခအေနစေသာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပရိယတၱိစာေပကုိ ေကာင္းစြာသင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သည္ မ်က္ႏွာငယ္ရသည္။

သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္သည္ အေျမွာ္္အျမင္ႀကီးမားသည္။ စိတ္သေဘာထားျပည့္၀သည္။ အနာဂတ္ သာသနာအတြက္ အားကိုးေလာက္ေသာ တပည့္္မ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္သည္။ ဆရာေတာ္၏တပည့္မ်ားမွာ ဦးပေညာ၊ ဦးဉာေဏာ၊ ဦးစႏၵ၊ ဦးသဂၢ၊ ဦးစကၠ၊ ဦးေရ၀တ၊ ဦးဥတၱရတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္သည္ မိမိ၏တပည့္မ်ားကုိ မိမိကဲသို႔ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရန္၊ အနာဂတ္သာသနာေတာ္ကုိ အရည္အခ်င္းရွိရွိ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေစရန္ နာမည္ႀကီးစာသင္တိုက္ႀကီးမ်ားဆီသို႔ ပို႔လႊတ္၍ ပညာသင္ေစသည္။

ဆရာေတာ္ကို မလိုသူအခ်ိဳ႕က “ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္း” စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေ၀ဖန္ေျပာဆိုၾက၏။ ဆရာေတာ္က အၿပံဳးမပ်က္ သည္းခံခဲ့ပါသည္။ တပည့္မ်ားကလည္း ဆရာ့ေက်းဇူးကို နားလည္ၾကသည္။ စည္းကမ္းလုိက္နာၿပီး စာႀကိဳးစားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပထမငယ္၊ ပထမလတ္၊ ပထမႀကီး၊ အစိုးရ ဓမၼာစရိယ စသျဖင့္ စာေမးပြဲအသီးသီးမွာ ေအာင္ပန္းအလီလီ ဆင္ျမန္းႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ရြာသာယာသည္ စုိေျပလာျပန္သည္။ နာမည္ႏွင့္လုိက္ဖက္စြာ သာယာလာေလၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ ရြာမ်ားကပါ ေလးစားလာၾကသည္။ မိုးေလ၀သ ေကာင္းမြန္လာၿပီး ဆန္ေရစပါးမ်ားလည္း ေပါမ်ားလာသည္။ မိမိတို႔ရြာမွ ဦးဇင္းမ်ား စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ၿပီဆိုလွ်င္ တစ္ရြာလံုး ၀မ္းသာလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ တစ္ႏွစ္လံုး မိုးထဲ၊ လယ္ထဲတြင္ ႏြားႏွင့္ရုံးခဲ့ရသည့္ ပင္ပန္းမႈမ်ား တစ္ခါတည္း ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ မိမိတို႔ဦးဇင္းမ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို အိုးစည္၊ ဗံုေမာင္းမ်ားျဖင့္ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ တန္ခူးလ စာေမးပြဲမ်ား ေျဖၿပီးလွ်င္ ဦးဇင္းမ်ားကလည္း ေဆြမ်ိဳးမိဘမ်ားႏွင့္ ၀မ္းသာအားရ ေတြ႔ဆံုရန္ ျပန္လာေလ့ရွိၾကသည္။ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားကလည္း လယ္ယာေကာက္စပါးမ်ား ရိတ္သိမ္းၿပီးခ်ိန္မို႔ ေက်ာင္းကန္ဘုရားမ်ားသြား၍ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကသည္။ တရားနာၾကသည္။ အလွဴအတန္းမ်ား ေပးၾကသည္။ မိမိတို႔ သားေျမးမ်ားကိိုလည္း သာသနာ့ေဘာင္သြတ္သြင္း၍ ရွင္သာမေဏျပဳေစကာ မြန္ျမတ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ၾကသည္။

ဦးဇင္းမ်ားကလည္း ၿမိဳ႕ႀကီး၊ ျပႀကီးမ်ားမွ ျပန္လာၿပီး ေခတ္အျမင္ရွိသူမ်ားပီပီ ကိုယ့္ရပ္၊ ကိုယ့္ရြာကို တိုးတက္ေစ ခ်င္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမ်ား ဖြင့္ေပးျခင္း၊ စာၾကည့္တိုက္၊ စာၾကည့္အသင္းမ်ား ထူေထာင္ေပးျခင္း၊ တရားပြဲ မ်ား စီစဥ္က်င္းပေပးျခင္းတို႔ျဖင့္ ရြာအက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳးကို တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ ရြက္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းလည္း ညီညြတ္ၾကသည္။ “စည္းလံုးျခင္းသည္ အင္အား၊ ညီညြတ္ ျခင္းသည္ စြမ္းအား” ဟုလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ထားၾကသည္။ ျပႆနာမ်ား၊ အခက္အခဲမ်ား ေတြ႔ႀကံဳလာ လွ်င္လည္း ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေႏြး ေျဖရွင္းၾကသည္။

ရြာသာယာသည္ ယခုမွ နာမည္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ တကယ္သာယာလာေလၿပီ။ ရြာသာယာ၏ သတင္းေမႊးပံု မ်ားကေတာ့ ေျပာမယံု၊ ႀကံဳဖူးမွ သိေပလိမ့္မည္။ ဦးဉာေဏာက စာေမးပြဲေအာင္ရုံမွ်ျဖင့္ အားမရ၊ ဓမၼကထိက သင္တန္းမ်ားကိုပါ စိတ္ပါလက္ပါ တက္ေရာက္ေလ့လာစည္းပူးေလသည္။ ဦးစႏၵကလည္း ေခတ္လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ားကိုပါ စည္းရုံးႏိုင္ေစရန္၊ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို ကမၻာသို႔ ျဖန္႔ခ်ီႏိုင္ရန္၊ ေခတ္မီမီသာသနာျပဳႏုိင္ရန္္ ပါဠိစာေပမွ်ျဖင့္ အားမရဘဲ အဂၤလိပ္စာေပမ်ားကိုပါ ထပ္မံေလ့လာဆည္းပူးျပန္သည္။ ဦးသဂၢကလည္း ေဆးပညာ၊ ေဗဒင္ပညာမ်ားကိုပါ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေလ့လာလုိက္စားေလ၏။ ဦးစိတၱရကမူ ေရဒီိယို၊ ကက္စက္မ်ားျပဳျပင္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္းစေသာ အီလက္ထေရာနစ္ပညာမ်ားပါ တတ္ကၽြမ္း ေလသည္။ တပည့္မ်ားသည္ မိမိတို႔ကုိယ္စီ တတ္ကၽြမ္းထားေသာ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာမ်ားျဖင့္ ရပ္အက်ိဳး၊ ရြာအက်ိဳးမ်ားကို တက္ညီ၊ လက္ညီ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။

ရြာသာယာေဘးမွ ဧရာ၀တီျမစ္ေရသည္ ၀န္းက်င္မွ ေလႏုေအးေလးမ်ားေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေအးျမ သာယာလွ်က္ရွိသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း တပည့္မ်ား၏ ေအာင္္ျမင္မႈမ်ား၊ တတ္ကၽြမ္းမႈမ်ားကို တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ဂုဏ္ယူမဆံုး၊ ၀မ္းသာ၍မဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ တပည့္မ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကုိၾကားရေလတိုင္း ဆရာသခင္၏ မ်က္ႏွာမွာ လေရာင္၀ါႏွင့္ေတြ႕ေသာ ၾကာပဒုမၼာကဲ့သို႔ ပီတိမ်ား ျဖာေနတတ္သည္။

တပည့္မ်ားထဲတြင္ ဦးပေညာက ၀ါအႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဉာဏ္သိပ္ မေကာင္းေပ။ ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီး စာေမးပြဲမ်ားကိုပင္ ေအာင္ျမင္ရန္ပင္္ မနည္း ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ဦးပေညာကို ဆရာေတာ္က သနားသည္။ ကရုဏာပိုသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း သက္ေတာ္၊ ၀ါေတာ္လည္းႀကီးရင့္လာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္္ အနီးကပ္ ျပဳစုရန္ ဦးပေညာကိုပင္ မိမိအနား ေခၚထားလိုက္သည္။

မုန္တိုင္းထန္လွ်င္ လိွဳင္းထၿမဲျဖစ္သည္။ ရြာသာယာတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မုန္တိုင္း ထန္္လာေလၿပီ။ ရြာသာယာ၏ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီး ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိႆရသည္ တပည့္္မ်ား၏ စြမ္းရည္ကို ယံုၾကည္သည့္အလား မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲသြားေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ရုတ္တရက္ေလျဖတ္ကာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာသည္။

ဦးပေညာသည္ အားလံုးထဲတြင္ ၀ါလည္းအႀကီးဆံုး၊ ဆရာေတာ္ကုိလည္း အနီးကပ္ ျပဳစုေနရသူမို႔ ဦးပေညာကို ေက်ာင္းထိုင္အျဖစ္ခန္႔အပ္ခ်င္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးဉာေဏာႏွင့္ သူ၏ေဆြမ်ိဳးမ်ာက သေဘာမတူၾက။ ဦးဉာေဏာက ဦးပေညာႏွင့္ ၀ါအတူတူပင္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းျဖစ္သည့္ရက္သာ အနည္းငယ္ ေနာက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စာလည္းတတ္၊ အေျပာအေဟာလည္း ေကာင္းသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဦးဉာေဏာသာ ေက်ာင္းထိုင္းဆရာေတာ္ ျဖစ္သင့္သည္ဟူေသာ သတင္း မ်ား ထြက္လာသည္။

အခ်ိဳ႕ကလည္း ဦးစႏၵကုိ ပို္၍ သေဘာက်ေလသည္။ ဦးစႏၵက ေခတ္အျမင္လည္း ရွိသည္။ စည္းရုံးေရး လည္းေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံုးပါးဆိုင္ (တိသႏၱက)အျဖစ္ လႊဲအပ္သင့္သည္ဟူေသာ အဆုိျပဳခ်က္မ်ား ကလည္း ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။

တစ္ဖန္ ဦးသဂၢႏွင့္ ဦးစိတၱရ၏ အသုိင္းအ၀ိုင္းမ်ားကလည္း “ဒုိ႔ဦးဇင္းေတြကိုေတာ့ ေဘးခ်ိတ္ထားတယ္၊ အပ္မွာဆိုလည္း အကုန္လံုးကုိအပ္” ဟူ၍ အဆို တင္သြင္း လာၾကျပန္သည္။ “ဆရာေျမွာက္ေတာ့ ဒကာမြဲ၊ ဒကာေျမာက္ ေတာ့ ဆရာလဲ” ကိန္းဆိုက္လာသည္။ ဦးဇင္းမ်ား၏ ပင္ကုိယ္စိတ္မ်ားက ျဖဴစင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပတ္၀န္းက်င္၏ ပေယာဂမ်ား၊ ေဘးတီးမႈမ်ားေၾကာင့္ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး မခံခ်င္စိတ္မ်ား၊ အထင္လြဲမႈမ်ား ေပါက္ဖြားလာၾကသည္။ ဦးစႏၵက ညီညြတ္မႈကုိ လုိလားသည္။ ဦးဉာေဏာက ညိွမရေပ။ ပုိ၍ဆိုးသည္မွာ “ဘုန္းႀကီးအမႈ ရြာပတ္ျခင္း” ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ဦးဇင္း၊ သူ႔ဦးဇင္း ခြဲေရး၊ တြဲေရးမ်ားေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားမႈမ်ား ျဖစ္လာသည္အထိ ျပႆနာက ႀကီးထြားလာေလသည္။

ညက တိတ္ဆိတ္၏။ လက သာယာ၏။ တိတ္ဆိတ္ေအးျမေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ မေအးမွ်ႏိုင္သူ တစ္ဦးရွိသည္။ သူကား ဦးစႏၵပင္။

ဦးစႏၵသည္ နာမည္ႏွင့္ လုိက္ဖက္စြာ သာယာစျပဳလာေသာ မိမိရြာ၏ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရးၿပိဳကြဲမႈမ်ားကို ေတြးကာ စိတ္ထိခိုက္ေနမိသည္။ မိမိရြာ၏ အနာဂတ္သာသနာေရးကုိ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပံုျပဳျပင္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု ေတြးေတာရင္း ဦးစႏၵ၏စိတ္မ်ား ပူေလာင္ဆူပြက္ေနသည္။

ေအးျမေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ ရြာသာယာေလးက တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ ရြာေတာင္ဘက္ ေတာတန္းမ်ားဆီမွ ေခြးအူသံမ်ားကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ဖ်က္ဆီးလွ်က္ရွိေန၏။

ေအာ္ ရြာနာမည္ေလးက ရြာသာယာ၊ တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ မသာယာေသးပါလား-------------။

စရဏ
(၂၀၁၀၊လကၤာတမန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ၀တၳဳ)

ေအာင္ျမင္တဲ့ဘ၀

ႏွလုံးသားေတြ ထက္သန္ေနၿပီဆုိရင္
မင္းဘ၀ ရွင္သန္ေနၿပီေပ့ါ….။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြ
မင္းမ်က္လုံးထဲ ေတာက္ပေနၿပီဆုိရင္
အဲဒါ မင္းရဲ႕ ရွင္သန္ျခင္းပဲ…….။
လြတ္လပ္စြာ တိုက္ခတ္တဲ့ေလလို……..
စီးဆင္းေနတဲ့ေရလို……..
အၿမဲရွင္သန္ေနဖုိ႔ မင္းဘ၀ကို ႀကိဳးစားလုိက္ပါ……။
အခ်ိန္တုိင္း၊ အခြင့္အေရးတုိင္းကို
မင္းလက္ေတြ ဖြင့္ၿပီး ေထြးပိုက္လုိက္ပါ……။
မ်က္လုံးေတြကို မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းထိ ပို႔ထားလိုက္…..။
ၿပီးရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ မွန္မွန္ေလွ်ာက္….။
မင္းပိုင္တဲ့အခ်ိန္ေတြ..၊ မင္းရဲ႕ စြမ္းအားေတြကို
တဒဂၤေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြထဲ မနစ္ျမဳပ္ေစပါနဲ႔..။
အဲဒီအခ်ိန္..............
သံစဥ္ညွိမထားတဲ့ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ
မင္းရဲ႕ထံပါး ဘ၀ဂ္လွ်ံသြားလိမ့္မယ္……။
သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ Daily News,Fri,Aug,19,2011 မွ "Live life to the fullest"ေဆာင္းပါးထဲက "ZNMD" အမည္ရွိကဗ်ာကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆုိဖြ႔ဲလိုက္သည္။

ကမၻာေျမအတြက္ ပန္းႏွစ္ပြင့္

ကမၻာေျမ သာယာေစဖို႔ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားက သူ႔အဆင္းႏွင့္သူ၊ သူ႔တန္ဖိုးႏွင့္သူ အလွတန္ဆာ ဆင္ေပးၾကေလ၏။ ကမၻာေျမကလည္း ပန္းပြင့္ေလးမ်ား၏ တန္ဖုိး၊ အလွ၊ အေရးပါမႈမ်ားကို အသိအမွတ္ ျပဳပါ၏။ အသိအမွတ္ျပဳ ေသာေၾကာင့္လည္း ပန္းပြင့္ေလးမ်ားကို ဘုရားအား ပူေဇာ္ရာ၊ ဦးေခါင္းကုိ တန္ဆာဆင္ရာ၊ အခမ္းအနားမ်ား ျပင္ဆင္ရာ၌ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးျဖင့္ အသံုးျပဳၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ခ်စ္သူ၊ ၾကင္သူမ်ားကလည္း မိမိတို႔၏ ခ်စ္သူမ်ားကုိ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားေပးသူေပး၊ ပန္းႏွင့္တင္စားကာ ကဗ်ာဖြဲ႔ သူဖြဲ႔ျဖင့္ ျပဳေလ့ရွိ၏။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားကလည္း လူ႔ဘ၀၏ အလွ၊ ရသ၊ ဒႆနမ်ားကုိ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားႏွင့္တင္စားေရးဖြဲ႕ေလ့ရွိသည္။ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား၏ စုတ္ခ်က္မ်ားကလည္း ပန္းပြင့္ေလးမ်ားကို အသိအမွတ္ ျပဳေပးၾကေလ၏။

ျမတ္ဗုဒၵကလည္း ဘ၀ကုိ ပန္းႏွင့္ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး တရားေဒသနာမ်ား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။ အမွန္တကယ္လည္း ဘ၀ႏွင့္ပန္းသည္ ခြဲ၍ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္စဥ္မ်ားတူညီေနေလ၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ပင္ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားျဖင့္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀ကုိ အစျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ရွိေအာင္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားျဖင့္ အစျပဳခဲ့ေၾကာင္းကုိ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ ဘ၀က သက္ေသခံလွ်က္ရွိ၏။ ဒီပကၤရာျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားၾကြလာမည့္လမ္း မၿပီးဆံုးေသ၍ မိမိကိုယ္ကို တံတားခင္းကာ အသက္ကိုပင္ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္္၀ံ႔ေသာ သုေမဓာရွင္ရေသ့ကုိ အနီးတြင္ရွိေနေသာ သုမိတၱာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေလးက သေဘာက်လွ်က္ရွိိ၏။ သေဘာက်၍လည္း မိမိလက္ထဲတြင္ရွိေသာ ၾကာပန္းရွစ္ခုကို သုေမဓာရွင္ရေသ့အား ငါးပြင့္၊ ဒီပကၤရာ ဘုရားရွင္အား သံုးပြင့္ လွဴလုိက္ျခင္းျဖစ္၏။

ငါးပြင့္ႏွင့္ သံုးပြင့္။ သခ်ၤာသေဘာအရ မညီမွ်ေပ။ သုေမဓာရွင္ရေသ့ႏွင့္ ဘုရားရွင္အား ေလးပြင့္စီလွဴလုိက္လွ်င္ အညီအမွ်ျဖစ္သြားမည္ ျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ သုေမဓာရွင္ရေသ့အား ႏွစ္ပြင့္ပို၍ လွဴျခင္းေၾကာင့္ သခ်ၤာသေဘာ အရ မညီမွ်ျခင္း ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ႏွလံုးသားရႈေထာင့္မွၾကည့္လွ်င္ ညီမွ်၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း၊ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့သည္ မိမိႏွင့္ရြယ္တူလည္းျဖစ္၏။ ရုပ္ရည္အဆင္းေခ်ာေမာ တင့္တယ္ရုံမွ်မက ပစၥည္းဥစၥာမ်ားစြာ ၾကြယ္၀ေသာ သူေ႒းသားလည္း ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သုမိတၱာ၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ သုေမဓာ ရွင္ရေသ့ေလးအေပၚ ေမတၱာပန္းမ်ား ပြင့္လန္းလွ်က္ရွိ၏။ ေမတၱာပန္းမ်ား ပြင့္လန္းေနေသာေၾကာင့္လည္း ပန္းတစ္ပြင့္တိုး၍ လွဴျခင္း ျဖစ္၏။ ေနာက္တစ္ပြင့္မွာ ကရုဏာပန္းျဖစ္၏။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳေသာသူေ႒းသားေလး သုေမဓာရွင္ရေသ့၏ ခက္ခဲ ပင္ပန္းစြာလုပ္ကိုင္ေနမႈကိုၾကည့္၍ သုမိတၱာ၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ သနားၾကင္နာမႈ ကရုဏာပန္းမ်ား ပြင့္လန္းလ်က္ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကရုဏာပန္းတစ္ပြင့္ တိုးရျခင္းျဖစ္သည္။ ေမတၱာႏွင့္ ကရုဏာၾကာပန္းႏွစ္ပြင့္သည္ ႏွလံုးသားကို ကုိယ္စားျပဳထားပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါးပြင့္ႏွင့္ သံုးပြင့္သည္ သခ်ၤာသေဘာအရ မညီမွ်ေသာ္လည္း ႏွလံုးသားသေဘာအရ ညီမွ်ရျခင္းျဖစ္သည္။

အေလာင္းေတာ္သုေမဓာရွင္ရေသ့သည္ ထိုပန္းႏွစ္ပြင့္ကို လက္ခံခဲ့၏။ ထိုပန္းႏွစ္ပြင့္၏ အင္အားျဖင့္ ပါရမီမ်ား စြာျဖည့္က်င့္ခဲ့၏။ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႔၍ အမ်ားအက်ိဳးကုိ ေဆာင္ရြက္ျဖင္းျဖင့္ ဘ၀မ်ားစြာ စြန္႔လြတ္အနစ္နာခံခဲ့၏။ ေပးဆပ္ခဲ့၏။ ဘ၀မ်ားစြာဟူသည္ သာမန္ကာလွ်ံကာ မ်ားစြာမဟုတ္၊ မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေရတြက္ ျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားေသာ ဘ၀မ်ားစြာျဖစ္၏။ ေရတြက္ျခင္းငွါ မစြမ္းႏိုင္ေသာေၾကာင့္လည္း အေပါင္းသခ်ၤာသေဘာအရ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းဟု စုေပါင္းေခၚေ၀ၚသုံးႏႈန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။

ပါရမီမ်ားျပည့္စံု၍ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္တြင္လည္း ေလးဆယ့္ငါး၀ါတိုင္တိုင္ မနားမေန တရားေရမ်ား တိုက္ေကၽြးေတာ္မူခဲ့၏။ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါမ်ားအေပၚ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ ႀကီးမားစြာထားေတာ္မူခဲ့၏။ ကမၻာေျမအတြက္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာပန္းမ်ား ပြင့္လန္းေစခဲ့၏။ သုမိတၱာ၏ ေမတၱာ၊ ကရုဏာပန္းႏွစ္ပြင့္သည္ ကမၻာေျမ ေအးမွ်ေစဖုိ႔ မ်ားစြာအေထာက္အကူ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။

ျမတ္ဗုဒၶကလည္း ကမၻာေျမအတြက္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာပန္းမ်ား လုိအပ္လွ်က္ရွိေၾကာင္းကုိ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဟူေသာ ျဗဟၼ၀ိဟာရ တရားေတာ္မ်ားျဖင့္ စနစ္တက် ရွင္းလင္းေဟာ္ျပေတာ္မူခဲ႔၏။ မဟာ ယာန ဗုဒၶဘာသာ၌လည္း ေမတၱာသည္ မိခင္၊ကရုဏာသည္ ဖခင္ကုိ ကုိယ္စားျပဳေၾကာင္းကို ၾကာပန္းစေသာ သေကၤတမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပေလ့ရွိၾက၏။ အျခားဘာသာမ်ားကလည္း ေမတၱာတရားမ်ား ထားရွိဖုိ႔ရန္ လမ္းညြန္ ခဲ့ၾက၏။ အမွန္တကယ္လည္း ေမတၱာ၊ ကရုဏာတရားမ်ားထားရွိရန္ လိုအပ္ပါ၏။ ေမတၱာ၊ ကရုဏာတရား မ်ားသာ အၿမဲထြန္းကားေနပါက ဤကမၻာေပၚတြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္စစ္ပြဲႀကီးမ်ား၊ အႏိုင္က်င့္ဗုိလ္က်မႈမ်ား၊ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈမ်ား၊ ၾကမ္းတမ္းရက္စက္ယုတ္မာမႈမ်ား၊ မတရားမႈမ်ား ေပၚေပါက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

မုဒိတာႏွင့္ ဥေပကၡာသည္ က်င့္ႏိုင္ဖုိ႔ ခက္ခဲ၏။ ေမတၱာႏွင့္ ကရုဏာသည္ ျဖည့္က်င့္ဖို႔လည္း လြယ္ကူ၏။ လူသားတို႔၏ သႏၱာန္၌လည္း လြယ္လြယ္ကူကူ ျဖစ္ေလ့ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဟူ၍ အစဥ္အတိုင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။ ေမတၱာႏွင့္ ကရုဏာသာ ျပည့္စံုလာပါက မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတရားမ်ားကုိလည္း ျဖည့္က်င့္ လာႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အဆင့္ဆင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။

မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ေမတၱာ၊ ကရုဏာစိတ္မ်ားထားရွိရန္ မ်ားစြာလုိအပ္လွပါ၏။ အားလံုးကုိ ညီကုိေမာင္ႏွမစိတ္၊ အားလံုးကုိ သနားၾကင္နာစိတ္၊ ကူညီရုိင္းပင္းစိတ္မ်ား ထားႏိုင္ျခင္းသည္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာစိတ္မ်ားထားျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေမတၱာ၊ ကရုဏာပန္းမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးလာျခင္းေၾကာင့္ ကမၻာေျမကလည္း ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႔လာလ်က္ရွိပါ၏။ အက်ည္းတန္စလည္း ျပဳလာေလ၏။

ကမၻာေျမ သာယာေစဖို႔ ပန္းပြင့္ေလးမ်ားက သူ႕အဆင္းႏွင့္သူ၊သူ႕တန္ဖိုးႏွင့္သူ အလွတန္ ဆာဆင္ေပးၾကေလ ၏။ ကမၻာေျမကလည္း ပန္းပြင့္ေလးမ်ား၏ တန္ဖုိး၊ အလွ၊ အေရးပါမႈမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳပါ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔အေနျဖင့္ ေလာကအလွမ်ား၊ အဖုိးတန္မႈမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးမသြားရန္္ အေရးပါဆံုး၊ အထိေရာက္ ဆံုးျဖစ္ေသာ ေမတၱာႏွင့္ကရုဏာပန္းမ်ား ထာ၀စဥ္ပြင့္လန္းေနဖို႔ ႀကိဳးစားသင့္ပါ၏။ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔စျပဳလာ ေသာ၊ အႀကီးတန္စျပဳလာေသာ ကမၻာေျမကလည္း စိုေျပမႈမ်ား၊ ေအးမွ်မႈမ်ားျဖင့္ အလွတန္ဆာဆင္ေပးရန္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာပန္းႏွစ္ပြင့္ကုိ ငံ႔လင့္လ်က္ရွိ ေနပါ၏။ ေမွ်ာ္လင့္လ်က္လည္းရွိေနပါ၏။

အရွင္စႏၵာသီရိ(Kelaniya University)

(၂၀၁၀၊ လကၤာတမန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါး)