အနာဂတ္သာသနာ

အထက္အညာေဒသ ဧရာ၀တီျမစ္ေဘးတြင္ ရြာေလးတစ္ရြာရွိ၏။ နာမည္ေလးက ရြာသာယာ။ တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ မသာယာေပ။ ရြာသာယာသည္ ေရွးအခါက နာမည္ႏွင့္လုိက္ဖက္စြာ အလွဴေပးသံမ်ား၊ အမွ်ေ၀သံမ်ား၊ ေၾကးစည္သံမ်ားျဖင့္ တကယ္သာယာခဲ့သည္။ ေအးခ်မ္းခဲ့သည္။ သာယာစည္ကားခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုလုံး သူ႔ကၽြန္ဘ၀က်ေရာက္ေနခ်ိန္မုိ႔ အားလုံး က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ေနၾက၏။ စစ္ဖိနပ္သံ၊ ျမင္းခြာသံ၊ ဘင္ခရာသံ၊ မေက်နပ္သံ စသည္မ်ားက ၿငိိမ္းခ်မ္းေရးသံစဥ္မ်ားကုိ အႏိုင္ယူထားၾကသည္။

ရြာဦးေက်ာင္းတြင္လည္း ေက်ာင္းသားမရွိ၊ ကုိရင္မရွိွျဖစ္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ ဦး၀ိသုဒၶအဖုိ႔လည္း အနာဂတ္ သာသနာေရးအတြက္ ေတြးမိတိုင္း ရတက္မေအး ျဖစ္ေနမိသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ေလာကဓံကုိ တရားသေဘာျဖင့္ ဆင္ျခင္ကာ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ိဳးၾကားမွပင္ အနာဂတ္သာာသနာေတာ္အတြက္ မ်ဳိးဆက္သစ္ ရဟန္းေတာ္္တစ္ပါး ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေသာ မ်ဳိးဆက္သစ္ ရဟန္းေတာ္၏ ဘြဲ႔ေတာ္မွာ ဦးဥတၱရ ျဖစ္သည္။ ဦးပဥၥင္း ဦးဥတၱရသည္ ဉာဏ္ေကာင္းသည္္။ ၀ိနည္းလည္း ေလးစားသည္္။ ဦးဥတၱရသည္ ပခုကၠဴၿမိဳ႕၊ မဟာ ၀ိသုတာရာမေက်ာင္းတုိက္ႀကီးမွ နာမည္ႀကီးလွေသာ ဆရာေတာ္ဦးဂႏၳသာရစေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ထံတြင္ ရုိေသက်ဳိးႏြံစြာျဖင့္ ပိဋကတ္စာေပမ်ားကိုလည္း စနစ္တက်ေလ့လာခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ပိဋကတ္ပင္လယ္ျပင္ကုိ ကူးခတ္ႏိုင္ေသာ ညဏ္ပညာ ေလွာ္တက္ကိုလည္း ေပးခဲ့၏။ သံသရာတစ္ဖက္ကမ္းကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္း ႏိုင္ေစရန္ ၀ိနည္းက်င့္ထံုးမ်ားကိုလည္း အေျခခံက်က် သင္ျပေပးခဲ့သည္။

ဦးပဥၥင္းဦးဥတၱရသည္ စာေပက်မ္းဂန္လည္း တတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ ဆယ္္၀ါလည္း ျပည့္ၿပီ။ ငယ္ဆရာေတာ္လည္း မရွိေတာ့ၿပီမို႔ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္လာေလ၏။ ရပ္ရြာေပၚမွာလည္း ၾသဇာေညာင္းသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱရသည္ အနာဂတ္သာသနာေတာ္အက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုးကာ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကို ျပင္ဆင္ ေနသည္။

ထိုအခိုက္မွာပင္ တိုင္းျပည္က မၿငိမ္မသက္ျဖစ္လာေလသည္။ ေရာင္စုံသူပုန္မ်ား၏ ေဘးရန္ေၾကာင့္ ရြာသာယာလည္း တစ္ဖန္မသာမယာ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ဆရာေတာ္လည္း သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကို ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ မေဆာင္႐ြြက္ႏိုင္ ေတာ့ေပ။ ရြာသာယာအဖို႔ေတာ့ ပ်ဥ္းမငုတ္တိုကဲ့သို႕ စစ္ကိုလည္းခံ၊ ျခအံုလည္းျဖစ္၊ ဓားထစ္လည္းခံဘ၀ျဖစ္ေနရသည္။

ဆရာေတာ္ဦးဥတၱရ လြန္ေတာ္မူေသာခါ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိႆရ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္လာသည္။ ဦးေဇာတိႆရသည္ ေခတ္အေျခအေနစေသာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပရိယတၱိစာေပကုိ ေကာင္းစြာသင္ၾကားခြင့္ မရခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သည္ မ်က္ႏွာငယ္ရသည္။

သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္သည္ အေျမွာ္္အျမင္ႀကီးမားသည္။ စိတ္သေဘာထားျပည့္၀သည္။ အနာဂတ္ သာသနာအတြက္ အားကိုးေလာက္ေသာ တပည့္္မ်ားစြာ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္သည္။ ဆရာေတာ္၏တပည့္မ်ားမွာ ဦးပေညာ၊ ဦးဉာေဏာ၊ ဦးစႏၵ၊ ဦးသဂၢ၊ ဦးစကၠ၊ ဦးေရ၀တ၊ ဦးဥတၱရတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာေတာ္သည္ မိမိ၏တပည့္မ်ားကုိ မိမိကဲသို႔ မ်က္ႏွာမငယ္ေစရန္၊ အနာဂတ္သာသနာေတာ္ကုိ အရည္အခ်င္းရွိရွိ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ေစရန္ နာမည္ႀကီးစာသင္တိုက္ႀကီးမ်ားဆီသို႔ ပို႔လႊတ္၍ ပညာသင္ေစသည္။

ဆရာေတာ္ကို မလိုသူအခ်ိဳ႕က “ေမ်ာက္ျပ ဆန္ေတာင္း” စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေ၀ဖန္ေျပာဆိုၾက၏။ ဆရာေတာ္က အၿပံဳးမပ်က္ သည္းခံခဲ့ပါသည္။ တပည့္မ်ားကလည္း ဆရာ့ေက်းဇူးကို နားလည္ၾကသည္။ စည္းကမ္းလုိက္နာၿပီး စာႀကိဳးစားၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပထမငယ္၊ ပထမလတ္၊ ပထမႀကီး၊ အစိုးရ ဓမၼာစရိယ စသျဖင့္ စာေမးပြဲအသီးသီးမွာ ေအာင္ပန္းအလီလီ ဆင္ျမန္းႏုိင္ခဲ့ၾကသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ ရြာသာယာသည္ စုိေျပလာျပန္သည္။ နာမည္ႏွင့္လုိက္ဖက္စြာ သာယာလာေလၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္ ရြာမ်ားကပါ ေလးစားလာၾကသည္။ မိုးေလ၀သ ေကာင္းမြန္လာၿပီး ဆန္ေရစပါးမ်ားလည္း ေပါမ်ားလာသည္။ မိမိတို႔ရြာမွ ဦးဇင္းမ်ား စာေမးပြဲေအာင္ျမင္ၿပီဆိုလွ်င္ တစ္ရြာလံုး ၀မ္းသာလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ တစ္ႏွစ္လံုး မိုးထဲ၊ လယ္ထဲတြင္ ႏြားႏွင့္ရုံးခဲ့ရသည့္ ပင္ပန္းမႈမ်ား တစ္ခါတည္း ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ မိမိတို႔ဦးဇင္းမ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို အိုးစည္၊ ဗံုေမာင္းမ်ားျဖင့္ ေသာင္းေသာင္းျဖျဖ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ တန္ခူးလ စာေမးပြဲမ်ား ေျဖၿပီးလွ်င္ ဦးဇင္းမ်ားကလည္း ေဆြမ်ိဳးမိဘမ်ားႏွင့္ ၀မ္းသာအားရ ေတြ႔ဆံုရန္ ျပန္လာေလ့ရွိၾကသည္။ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားကလည္း လယ္ယာေကာက္စပါးမ်ား ရိတ္သိမ္းၿပီးခ်ိန္မို႔ ေက်ာင္းကန္ဘုရားမ်ားသြား၍ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကသည္။ တရားနာၾကသည္။ အလွဴအတန္းမ်ား ေပးၾကသည္။ မိမိတို႔ သားေျမးမ်ားကိိုလည္း သာသနာ့ေဘာင္သြတ္သြင္း၍ ရွင္သာမေဏျပဳေစကာ မြန္ျမတ္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ကို ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ၾကသည္။

ဦးဇင္းမ်ားကလည္း ၿမိဳ႕ႀကီး၊ ျပႀကီးမ်ားမွ ျပန္လာၿပီး ေခတ္အျမင္ရွိသူမ်ားပီပီ ကိုယ့္ရပ္၊ ကိုယ့္ရြာကို တိုးတက္ေစ ခ်င္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမ်ား ဖြင့္ေပးျခင္း၊ စာၾကည့္တိုက္၊ စာၾကည့္အသင္းမ်ား ထူေထာင္ေပးျခင္း၊ တရားပြဲ မ်ား စီစဥ္က်င္းပေပးျခင္းတို႔ျဖင့္ ရြာအက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳးကို တတ္စြမ္းသမွ် ေဆာင္ ရြက္ၾကသည္။ အခ်င္းခ်င္းလည္း ညီညြတ္ၾကသည္။ “စည္းလံုးျခင္းသည္ အင္အား၊ ညီညြတ္ ျခင္းသည္ စြမ္းအား” ဟုလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ထားၾကသည္။ ျပႆနာမ်ား၊ အခက္အခဲမ်ား ေတြ႔ႀကံဳလာ လွ်င္လည္း ၀ိုင္း၀န္းေဆြးေႏြး ေျဖရွင္းၾကသည္။

ရြာသာယာသည္ ယခုမွ နာမည္ႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ တကယ္သာယာလာေလၿပီ။ ရြာသာယာ၏ သတင္းေမႊးပံု မ်ားကေတာ့ ေျပာမယံု၊ ႀကံဳဖူးမွ သိေပလိမ့္မည္။ ဦးဉာေဏာက စာေမးပြဲေအာင္ရုံမွ်ျဖင့္ အားမရ၊ ဓမၼကထိက သင္တန္းမ်ားကိုပါ စိတ္ပါလက္ပါ တက္ေရာက္ေလ့လာစည္းပူးေလသည္။ ဦးစႏၵကလည္း ေခတ္လူငယ္၊ လူရြယ္မ်ားကိုပါ စည္းရုံးႏိုင္ေစရန္၊ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကို ကမၻာသို႔ ျဖန္႔ခ်ီႏိုင္ရန္၊ ေခတ္မီမီသာသနာျပဳႏုိင္ရန္္ ပါဠိစာေပမွ်ျဖင့္ အားမရဘဲ အဂၤလိပ္စာေပမ်ားကိုပါ ထပ္မံေလ့လာဆည္းပူးျပန္သည္။ ဦးသဂၢကလည္း ေဆးပညာ၊ ေဗဒင္ပညာမ်ားကိုပါ ဗဟုသုတအျဖစ္ ေလ့လာလုိက္စားေလ၏။ ဦးစိတၱရကမူ ေရဒီိယို၊ ကက္စက္မ်ားျပဳျပင္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား တပ္ဆင္ျခင္းစေသာ အီလက္ထေရာနစ္ပညာမ်ားပါ တတ္ကၽြမ္း ေလသည္။ တပည့္မ်ားသည္ မိမိတို႔ကုိယ္စီ တတ္ကၽြမ္းထားေသာ အတတ္ပညာ၊ အသိပညာမ်ားျဖင့္ ရပ္အက်ိဳး၊ ရြာအက်ိဳးမ်ားကို တက္ညီ၊ လက္ညီ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။

ရြာသာယာေဘးမွ ဧရာ၀တီျမစ္ေရသည္ ၀န္းက်င္မွ ေလႏုေအးေလးမ်ားေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေအးျမ သာယာလွ်က္ရွိသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း တပည့္မ်ား၏ ေအာင္္ျမင္မႈမ်ား၊ တတ္ကၽြမ္းမႈမ်ားကို တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ဂုဏ္ယူမဆံုး၊ ၀မ္းသာ၍မဆံုး ျဖစ္ေနသည္။ တပည့္မ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကုိၾကားရေလတိုင္း ဆရာသခင္၏ မ်က္ႏွာမွာ လေရာင္၀ါႏွင့္ေတြ႕ေသာ ၾကာပဒုမၼာကဲ့သို႔ ပီတိမ်ား ျဖာေနတတ္သည္။

တပည့္မ်ားထဲတြင္ ဦးပေညာက ၀ါအႀကီးဆံုးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဉာဏ္သိပ္ မေကာင္းေပ။ ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီး စာေမးပြဲမ်ားကိုပင္ ေအာင္ျမင္ရန္ပင္္ မနည္း ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ဦးပေညာကို ဆရာေတာ္က သနားသည္။ ကရုဏာပိုသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း သက္ေတာ္၊ ၀ါေတာ္လည္းႀကီးရင့္လာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္္ အနီးကပ္ ျပဳစုရန္ ဦးပေညာကိုပင္ မိမိအနား ေခၚထားလိုက္သည္။

မုန္တိုင္းထန္လွ်င္ လိွဳင္းထၿမဲျဖစ္သည္။ ရြာသာယာတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မုန္တိုင္း ထန္္လာေလၿပီ။ ရြာသာယာ၏ ဥယ်ာဥ္မွဴးႀကီး ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိႆရသည္ တပည့္္မ်ား၏ စြမ္းရည္ကို ယံုၾကည္သည့္အလား မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲသြားေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ရုတ္တရက္ေလျဖတ္ကာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားရွာသည္။

ဦးပေညာသည္ အားလံုးထဲတြင္ ၀ါလည္းအႀကီးဆံုး၊ ဆရာေတာ္ကုိလည္း အနီးကပ္ ျပဳစုေနရသူမို႔ ဦးပေညာကို ေက်ာင္းထိုင္အျဖစ္ခန္႔အပ္ခ်င္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဦးဉာေဏာႏွင့္ သူ၏ေဆြမ်ိဳးမ်ာက သေဘာမတူၾက။ ဦးဉာေဏာက ဦးပေညာႏွင့္ ၀ါအတူတူပင္ျဖစ္သည္။ ရဟန္းျဖစ္သည့္ရက္သာ အနည္းငယ္ ေနာက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စာလည္းတတ္၊ အေျပာအေဟာလည္း ေကာင္းသည္။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဦးဉာေဏာသာ ေက်ာင္းထိုင္းဆရာေတာ္ ျဖစ္သင့္သည္ဟူေသာ သတင္း မ်ား ထြက္လာသည္။

အခ်ိဳ႕ကလည္း ဦးစႏၵကုိ ပို္၍ သေဘာက်ေလသည္။ ဦးစႏၵက ေခတ္အျမင္လည္း ရွိသည္။ စည္းရုံးေရး လည္းေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သံုးပါးဆိုင္ (တိသႏၱက)အျဖစ္ လႊဲအပ္သင့္သည္ဟူေသာ အဆုိျပဳခ်က္မ်ား ကလည္း ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။

တစ္ဖန္ ဦးသဂၢႏွင့္ ဦးစိတၱရ၏ အသုိင္းအ၀ိုင္းမ်ားကလည္း “ဒုိ႔ဦးဇင္းေတြကိုေတာ့ ေဘးခ်ိတ္ထားတယ္၊ အပ္မွာဆိုလည္း အကုန္လံုးကုိအပ္” ဟူ၍ အဆို တင္သြင္း လာၾကျပန္သည္။ “ဆရာေျမွာက္ေတာ့ ဒကာမြဲ၊ ဒကာေျမာက္ ေတာ့ ဆရာလဲ” ကိန္းဆိုက္လာသည္။ ဦးဇင္းမ်ား၏ ပင္ကုိယ္စိတ္မ်ားက ျဖဴစင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပတ္၀န္းက်င္၏ ပေယာဂမ်ား၊ ေဘးတီးမႈမ်ားေၾကာင့္ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး မခံခ်င္စိတ္မ်ား၊ အထင္လြဲမႈမ်ား ေပါက္ဖြားလာၾကသည္။ ဦးစႏၵက ညီညြတ္မႈကုိ လုိလားသည္။ ဦးဉာေဏာက ညိွမရေပ။ ပုိ၍ဆိုးသည္မွာ “ဘုန္းႀကီးအမႈ ရြာပတ္ျခင္း” ျဖစ္သည္။ ကုိယ့္ဦးဇင္း၊ သူ႔ဦးဇင္း ခြဲေရး၊ တြဲေရးမ်ားေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား၊ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြားမႈမ်ား ျဖစ္လာသည္အထိ ျပႆနာက ႀကီးထြားလာေလသည္။

ညက တိတ္ဆိတ္၏။ လက သာယာ၏။ တိတ္ဆိတ္ေအးျမေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ မေအးမွ်ႏိုင္သူ တစ္ဦးရွိသည္။ သူကား ဦးစႏၵပင္။

ဦးစႏၵသည္ နာမည္ႏွင့္ လုိက္ဖက္စြာ သာယာစျပဳလာေသာ မိမိရြာ၏ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရးၿပိဳကြဲမႈမ်ားကို ေတြးကာ စိတ္ထိခိုက္ေနမိသည္။ မိမိရြာ၏ အနာဂတ္သာသနာေရးကုိ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပံုျပဳျပင္ရလွ်င္ ေကာင္းမည္နည္းဟု ေတြးေတာရင္း ဦးစႏၵ၏စိတ္မ်ား ပူေလာင္ဆူပြက္ေနသည္။

ေအးျမေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ ရြာသာယာေလးက တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ေသြ႔ေနသည္။ ရြာေတာင္ဘက္ ေတာတန္းမ်ားဆီမွ ေခြးအူသံမ်ားကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ဖ်က္ဆီးလွ်က္ရွိေန၏။

ေအာ္ ရြာနာမည္ေလးက ရြာသာယာ၊ တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ မသာယာေသးပါလား-------------။

စရဏ
(၂၀၁၀၊လကၤာတမန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ၀တၳဳ)