စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား(၂)

သက္ေသျပလုိက္ပုံက

တစ္ခါက ပ႒ာန္းပြဲတစ္ခုမွာပါ။ ပ႒ာန္းေအာ္႐ြတ္ရတဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ဗုိက္ဆာလာပါတယ္။ ဒကာမတစ္ေယာက္က ဂ်င္းသုပ္လာကပ္ရာ ခပ္၀၀ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ “ဒုိ႔ကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ၊ ဗုိက္ဆာေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ၊ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ဘူး၊ ကဲ ကပ္စမ္းလုိ႔ေျပာရင္း ေရွ႕ကုန္းၿပီး လွမ္းယူလုိက္စဥ္ သူ႔ဖင္က “ဘူ”ကနဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ အသံထြက္သြားပါတယ္။

ေဘးက ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက “ပြင့္လင္းမႈ အားႀကီးလြန္းလွပါတယ္…ဘုရား” ဆုိၿပီး မ်က္ႏွာ႐ြံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ အ႐ြမ္းေဖာက္လုိက္ရာ ေ၀ါကနဲ ပြဲက်ကုန္ပါေတာ့တယ္။

စာမတတ္ လမ္းမွာဖတ္

တစ္ခါတုန္းက ႐ြာက ကုိရင္မ်ားကို ၿမိဳ႕ေပၚစာသင္ဖုိ႔ ေခၚလာခဲ့ပါတယ္။ စာမတတ္ရင္ လမ္းမွာဖတ္လို႔ သူတုိ႔နားလည္ေအာင္လည္း ရွင္းျပထားမိပါတယ္။ သူတုိ႔ကို လမ္းေတြ မွတ္မိေစရန္၊ အပ်င္းေျပေစရန္ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ျပလိုက္ပါတယ္။ ေတာက ေရာက္လာခါစ ကိုရင္ငယ္ေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔အျပဳအမူေတြက အေတာ့္ကို မ်က္စိေမြးစူးစရာပါပဲ။ လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ကား၊ ယာဥ္စတာေတြကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္နဲ႔ လက္ညွိဳးေတြ ထုိးထုိးၿပီး ေျပာလား၊ ဆုိလားနဲ႔ေပါ့။

တစ္ေနရာအေရာက္ လမ္းေဘးဆုိင္းပုဒ္ကို ၾကည့္ၿပီး“ယာဥမ်ား မရပ္ရ” ဆုိတာ ဘာလဲ.. ကိုရင္ႀကီးလုိ႔ မိမိကုိ ေအာ္ေမးလိုက္ရာ လမ္းေဘးက လူမ်ားက ၀ါးကနဲ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ယာဥ္မ်ား မရပ္ရလုိ႔ ေရးထားတာပါ။ “ဉ” အထက္က သေဘၤာေဆးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ အသတ္က ျပဳတ္ေနေတာ့ သူတုိ႔ ဖတ္တာက အမွန္ပါပဲ။

တစ္ခါ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေနရာကို လက္ညွိဳးထုိးၿပီး “ဟာ ဟုိမွာ၊ ဂါရ၀” တဲ့။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သိန္း ၈၇၀ လုိ႔ ေဘာမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ထီေပါက္ေၾကာ္ျငာ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တစ္ေနရာေရာက္မွ ပိုဆုိးပါေလေရာ။ “ေဟး၊ လိဥ ၅ လုံး တစ္က်ပ္တဲ့ကြ”။

လိပ္ဥတြင္ “ပ္” ကို တမင္ပဲ လက္ေဆာ့ၿပီး ဖ်က္ထားတာလား၊ ဘာလားဆုိတာကို မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။

ကေလာင္စြမ္းထက္လိုက္ပါဘိ

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၃၀)၀န္းက်င္ေလာက္ေပါ့။ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး ပခုကၠဴၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီး စာသင္တုိက္ႀကီးဆီကို စာသင္ဖုိ႔ ကားနဲ႔ သြားပါတယ္။ ကားမထြက္ခင္ေလးမွာပဲ သူ႔ရဟန္းဒကာမက ကပ်ာကယာေျပးလုိက္လာၿပီး ေစ်းထဲက ျခင္ေထာင္တစ္လုံးကို ကမန္းကတမ္း လွဴလုိက္ပါတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အံကိုက္ပါပဲ။ အုိက္ကအုိက္၊ ျခင္ကကိုက္ဆုိေတာ့။

ကိုယ္ေတာ္က ေက်းဇူးတင္လြန္းအားႀကီးၿပီး ခ်က္ခ်င္းသူ႔ရဟန္းအမဆီကို စာျပန္လုိက္ပါတယ္။ “ဒကာမႀကီးကို ဦးဇင္း တအားေက်းဇူးတင္မိတာပဲ၊ ညည ျခင္ေထာင္ေလးကို ျမင္တုိင္း ဒကာမႀကီးကုိ သတိရေနတာ……”။

စာက မဆုံးေသးပါဘူး။ ဒကာႀကီးနဲ႔ ဒကာမႀကီးက ေနာင္ခ်ိန္ ခ်ပါေလေရာဗ်ာ….။

စကားေျပာနည္း နိႆရည္း

ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါး။ စာေတာ္တယ္။ ေအးေဆးတယ္။ စကားေျပာရမွာေတာ့ ၀န္ေလးတယ္။ ေျပာစလည္း သိပ္မရွိေတာ့ ေအးေအးပဲ ေနတာမ်ားေနတယ္။

တစ္ေန႔ သူ႔ဆရာေတာ္ႀကီးက ကိုယ့္ဒကာ/မေတြကို စကားေလး၊ ဘာေလး ေျပာေပးရတယ္လုိ႔ ဆုံးမ။ ဘယ္က စေျပာရမွန္း မသိဘူးဘုရားလုိ႔ သူကေလွ်ာက္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ျမင္ရာ စေျပာ၊ စေမးလုိက္ေပါ့တဲ့။

ကိုယ္ေတာ္ေလးလည္း ဆြမ္းခံသြားရာ အိမ္တစ္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဒကာမတစ္ေယာက္ကို သူျမင္ရာ ေမးလိုက္ပုံက “ဒကာမႀကီး၊ ဗုိက္ႀကီးေနတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၿပီလဲ” တဲ့။ တစ္ခါမွ စကားမေျပာဘူးတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕ ပြဲဦးထြက္ ႏုတ္ခြန္းဆက္ေၾကာင့္ ဒကာမခမ်ာ မ်က္လုံးမ်က္ဆန္ျပဴးၿပီး ပါးစပ္ဟကာ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ဘဲ မင္သက္မိသြားပါေတာ့တယ္။

မိုးကုိယ္ေတာ္

တစ္ခါက စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္တုိက္မွာ ခပ္႐ုိး႐ုိးကုတ္ကုတ္နဲ႔ စာႀကိဳးစားေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးေပါ့။ သူက စာပဲ ဖိႀကိဳးစားေနေတာ့ လူနဲ႔သူနဲ႔ စကားမေျပာမိတာ မ်ားလာတယ္။ ၾကာေတာ့ လူေတာထဲ စကားမေျပာ၀ံ့၊ မေျပာတတ္သလုိ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဘယ္ကစလုိ႔ ဘယ္လုိ ေျပာရမွန္းမသိ၊ သူ႔ခမ်ာ အခက္ေတြ႕ေနပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္ႀကီးက တစ္ညမွာ သူ႔ကိုယ္ေတြ႔မ်ားနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ၾသ၀ါဒေပးပါတယ္။ “စကားလုံးလုံး မေျပာရင္လည္း မေကာင္းေၾကာင္း၊ ဒကာ/မနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ အလုိက္သင့္ ေျပာတတ္၊ ဆုိတတ္ေအာင္ လုပ္ထားၾကဖို႔၊ ဘယ္က စေျပာရမွန္းမသိရင္ လြယ္ပါတယ္၊ ေတြ႔ေတြ႕ခ်င္း “ဒကာႀကီး၊ ေနေကာင္းလား၊ ခင္မ်ားတုိ႔႐ြာ မုိး႐ြာလား” လုိ႔ ႏုတ္ဆက္ေျပာဆုိလိုက္ေပါ့တဲ့။”

စကားေျပာရမွာ တြန္႔ေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးက သူ႔႐ြာလည္း ျပန္သြားေရာ ေတြ႔သမွ်ကို “ခင္မ်ားတုိ႔႐ြာ မုိး႐ြာလား”ခ်ည္းေမးေနရာ ၾကာေတာ့ ႐ြာသားမ်ားက ႏွာေခါင္း႐ြံ႕ၿပီး “မ႐ြာဘူး…မုိးကိုယ္ေတာ္၊ မုိးနတ္သားနဲ႔ ခင္ရင္လည္း အေၾကာင္းၾကားေပးေတာ္မူပါဦး…မုိးကိုယ္ေတာ္”လို႔စလိုက္ရာ မုိးကိုယ္ေတာ္ခမ်ာ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ မုိးကိုပဲ ခဏခဏ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနပါေတာ့တယ္….။ ညေရာက္ေတာ့ ႐ြာထဲက စႏၵယားလွထြတ္ရဲ႕ “တိမ္တမန္” သီခ်င္းသံေၾကာင့္ မုိးကုိယ္ေတာ္ေလးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိမ့္ေနပါေတာ့တယ္။