စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား(၆)

ေအး ဂြကေတာ့ က်---တတတတပဲ

          လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္(၄၀)ေက်ာ္ေလာက္က ေခ်ာက္ၿမိဳ႕၊ အမွတ္(၁၄)နယ္ေျမ၊ စစ္ကြင္းရပ္ထဲက အလွဴတစ္ခုမွာ ဆရာေတာ္ ၂ ပါး တစ္ၿပိဳင္နက္တရားေဟာတဲ့ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ျဖစ္ပြားခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲဒီဆရာေတာ္ ၂ ပါးရဲ႕ဘြဲ႔ေတာ္ေတြက ဦးခႏၱီနဲ႔ ဦးစႏၵာသီရိပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ဆရာျဖစ္သူ ဦးဉာဏက အစက ဦးခႏၱီကုိ ေဟာခုိင္းတာပါ။ ဦးခႏၱီက ဆြမ္းေလာင္းပြဲတစ္ခုလည္း သြားစရာရွိေနေတာ့ အျပန္ေနာက္က်လိမ့္မယ္ထင္ၿပီး ဦးစႏၵာသီရိကုိ ထပ္ေဟာခုိင္းလုိက္တာပါ။ အလွဴအိမ္မွာ ႂကြေတာ့ ဦးခႏၱီက အခ်ိန္မီေရာက္လာပါတယ္။ စီစဥ္သူက မုိက္ကုိ ဦးခႏၱီေရွ႕ပုိ႔လုိက္ပါတယ္။ သီလယူၿပီးခ်ိန္မွာ ဦးခႏၱီက မိုက္နဲ႔တရားေဟာေတာ့ ဦးစႏၵာသီရိကလည္း မုိက္မပါဘဲ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး ေဟာပါေတာ့တယ္။

          ဦးခႏၱီက “ဘယ္နဲ႔ အသံ ၂ ခု ထြက္ေနရတာလဲ” လုိ႔ ေမးေတာ့ အလွဴဒကာက ဦးစႏၵာသီရိကို ရပ္ဖုိ႔ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဦးစႏၵာသီရိက “ငါ့ကို ေဟာခိုင္းထားတာ ဘာလုိ႔ ရပ္ရမွာလဲ” လို႔ ျပန္လည္မိန္႔ၾကားၿပီး ဆက္ေဟာေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာေတာ္ ၂ ပါးတရားေဟာသံေတြက ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနေတာ့ အလွဴဒကာက “ေတာ္ၿပီ၊ တရားနားေထာင္ရတာ စိတ္႐ႈပ္တယ္။ ငါ့ဘာသာငါ အလွဴကုန္က်တဲ့စာရင္း တြက္ေနတာပဲ ေကာင္းတယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး စာရင္းတြက္ေနပါေတာ့တယ္။

          ေနာက္ေတာ့ မုိက္သမားျဖစ္တဲ့ ဦးခႏၱီက ေလွ်ာ့သြားရပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ဦးဉာဏကုိ အနီးကပ္ဒကာေတြက “ဆရာေတာ္ ဘယ္လုိ စီမံလိုက္တာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ ရွင္းျပဖုိ႔ခက္ခဲတဲ့ အေျခအေနကို တုိတုိတုတ္တုတ္နဲ႔ ျပန္ေျဖလုိက္ပုံက “ေအး ဂြကေတာ့ က်….. တတတတပဲ” တဲ့။

(စကားခ်ပ္။....။ ေဖာ္ျပပါဆရာေတာ္ႀကီး ၃ ပါးမွာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အလွဴဒကာႀကီးကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိရွိေနၿပီး အသက္(၉၂)ရွိၿပီလုိ႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဦးဉာဏက သာယာ၀တီဦးေဥယ်ရဲ႕ တပည့္ တစ္ပါးပါ။ သာယာ၀တီဦးေဥယ်ဆုိတာ တစ္ခ်ိန္က ယပ္လွဲတရားမွာ နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတာ္ဓမၼ ကထိကဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးပါ။ ဆရာေတာ္ဦးဉာဏက သာယာ၀တီဆရာေတာ္ဦးေဥယ် တရား မေဟာခင္မွာ ေရွ႕ထြက္အေနနဲ႔ မၾကာခဏ ေဟာခြင့္ရခဲ့သူတစ္ဦးပါ။
           
ဆရာေတာ္ဦးဉာဏရဲ႕တပည့္ ၂ပါးထဲက ဦးခႏၱီဟာ သက္ေတာ္(၁၀၆)ႏွစ္ ရွည္ေတာ္မူၿပီး တစ္ႏုိင္ငံလုံးတြင္ သက္ေတာ္အရွည္ဆုံး ရတၱညဴမဟတၱဘြဲ႔ရရွိ႕ခဲ့တဲ့ သီလ၊ သမာဓိ၊ သိကၡာျပည့္စုံတဲ့ က်မ္းဂန္တတ္ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္းပါး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဟာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကမွ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတာပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးတည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းႀကီးက အေတာ္ႀကီးက်ယ္၀န္းၿပီး သစ္ႀကီး၀ါးႀကီးမ်ားနဲ႔ စိမ္းလန္းစုိေျပကာ ေရာက္လာသူဒကာ၊ ဒကာမအေပါင္းရဲ႕စိတ္ႏွလုံးကုိ ႏွစ္သိမ့္ ႐ႊင္ၿပံဳးေစႏုိင္ပါတယ္။ ေက်ာင္း၀ုိင္းေျမေနရာ၀ယ္စဥ္က ၃၅က်ပ္ေပးရတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သိန္း(၃၅၀)ေပးလုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေက်ာင္းတုိက္ႀကီးဟာ မဂၤလာမဟာဘုံစံေက်ာင္း ဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ အမွတ္(၁၄)နယ္ေျမ၊ စစ္ကြင္းရပ္၊ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕မွာ ယခုတုိင္ တည္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးခႏၱီ ေက်ာင္းလို႔ပဲ လူသိမ်ားပါတယ္။ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးပိုင္ဆုိင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတြ (၁၀) ေက်ာင္းရွိတယ္လို႔ သိရပါတယ္။) 

         

အားရဖြယ္ရာ ဆြမ္းအႏုေမာဒနာ

           

မေကြးတုိင္း၊ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕ရဲ႕အေရွ႕ေတာင္ယြန္းယြန္းဘက္မွာ ေသြးနက္ဆုိတဲ့ ႐ြာတစ္႐ြာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ႐ြာက ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာ ခ်စ္ႏုိင္(စိတ္ပညာ)ရဲ႕ဇာတိျဖစ္တဲ့ ေၾကးနီ႐ြာနဲ႔ ဟုိဘက္ ဒီဘက္ပါပဲ။ တရားေဟာၾကာတဲ့ ဦးစႏၵာသီရိက အဲဒီေသြးနက္႐ြာေက်ာင္းမွာ သီတင္းသုံးေနခိုက္မွာပါ။ တစ္ေန႔မွာ ႐ြာထဲက ဦးေငြရဆုိတဲ့ဒကာတစ္ဦးက နံနက္ေစာေစာ အ႐ုဏ္ဆြမ္းလာပုိ႔ပါတယ္။

           ဦးစႏၵာသီရိက ခ်မ္းေအးေနေတာ့ အိပ္ယာထဲက မထေသးဘဲ ေစာင္ေလးၿခံဳထားရင္းနဲ႔ ဆြမ္းဒကာကုိ အသံခပ္ေလးေလးနဲ႔ ႏုတ္ဆက္လုိက္ပုံက “ေၾသာ္ ေငြရ ေငြရ မင္း အရင္ဘ၀က ငါ့သားကြ”တဲ့။

           ဆြမ္းဒကာလည္း မ်က္ႏွာ႐ြံ႕မဲ့ၿပီး စိတ္ဆုိးသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ကပၸိယႀကီး “မင္းက ဘာလုိ႔ နာရမွာလဲ၊ ဒီဘ၀မွ မဟုတ္ဘဲ အရင္ဘ၀လို႔ ေျပာတဲ့ဥစၥာ” လုိ႔ ၾကားကေန ေျဖသိမ့္ေပးလိုက္ပါေတာ့ တယ္။ 

တရားၾကာ ေယာက္မနဲ႔ထုိး အဲဒါမွပုိဆုိး

          
 တစ္ခ်ိန္က ေတာ႐ြာအလွဴတစ္ခုမွာပါ။ တရားေဟာမယ့္ပုဂၢဳိလ္ထိုင္ဖို႔ သီးျခားပလႅင္တစ္ခု စီမံ မထားေတာ့ တရားေဟာတဲ့ဆရာေတာ္က အျခားသံဃာမ်ားနဲ႔တန္းတူထုိင္ၿပီး ေဟာရပါတယ္။ အဲဒီ အလွဴမွာ တရားေဟာတဲ့ဆရာေတာ္ကေတာ့ အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ မုိက္သမားက လက္ေလွ်ာ့ ေပးခဲ့ရတဲ့ ဆရာေတာ္ဦးစႏၵာသီရိပါပဲ။ ဦးစႏၵာသီရိက မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တရားေဟာေနရာ ဆြမ္းကပ္ခ်ိန္ ေရာက္လည္း မရပ္ေသးပါဘူး။ ဒါန႔ဲဒကာတစ္ဦးက ဒယ္အုိးႀကီးေတြေမႊတဲ့  ေယာက္မရွည္ႀကီးနဲ႔ လိုက္ကာေနာက္ကေန ဆရာေတာ္ရဲ႕ဖင္ကို လွမ္းတုိ႔လိုက္ပါတယ္။
           အဲသလို တရားၾကာလို႔ ေယာက္မနဲ႔ထုိးၿပီး သတိေပးတာကုိ ေရွ႕တိုးေဟာခိုင္းတယ္ထင္ၿပီး သံဃာစင္ေရွ႕နားတိုးတုိးၿပီး ေဟာလိုက္တာ ပုိဆုိးသြားပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အဲဒီနယ္မွာ “တရားၾကာ ေယာက္မနဲ႔ထုိး အဲဒါမွပုိဆုိး”ဆုိတဲ့ဆုိ႐ုိးစကားတစ္ခုေခတ္စားသြားပါေတာ့တယ္။

စာမရသူ ေက်ာက္ပြင့္နဲ႔ထုိး ကိုယ္က်ိဳးနည္းပါဘိ

          

ဦးစႏၵာသီရိမွာ တပည့္ကိုရင္ ၃ ပါးရွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သူတုိ႔ကုိ ေန႔စဥ္စာသင္ေပး ပါတယ္။ ေရွးတုန္းက ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ကံ့ကူဆံနဲ႔ေရးၿပီး စာလုိက္ရတာပါ။ အဲဒီကံ့ကူဆံကို ေက်ာက္ပြင့္လုိလည္း ေခၚၾကပါတယ္။ ဦးစႏၵာသီရိက စာမရတဲ့သူကုိ အဲဒီေက်ာက္ပြင့္နဲ႔နဖူးကို နာနာထုိးထုိးပစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တပည့္ေတြ တစ္ပါးၿပီးတစ္ပါး ထြက္ထြက္ေျပးေတာ့တာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ကပၸိယပဲ ေက်ာင္းမွာ က်န္ေနပါေတာ့တယ္။ စာမရသူ ေက်ာက္ပြင့္နဲ႔ထုိးလုိ႔ တပည့္ေတြ ထြက္ေျပးကုန္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ ခိုင္းစရာေက်ာင္းသား၊ ကုိရင္မရွိေတာ့ဘဲ အခက္အခဲ ျဖစ္သြားပါ ေတာ့တယ္။

          
 မွတ္ခ်က္//31.1.2012 ေခ်ာက္ၿမိဳ႕၊ အမွတ္(၁၄)နယ္ေျမ၊ စစ္ကြင္းရပ္၊ သက္ေတာ္ရွည္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးဦးခႏၱီ တည္ထားကိုးကြယ္အပ္ေသာ သိမ္ေတာ္ဦးေ႐ႊေစတီႀကီးေပၚတြင္ က်င္းပ ျပဳလုပ္ၾကေသာ ဗုဒၶပူဇနိယပြဲေတာ္၊ ၁၉ ႀကိမ္ေျမာက္၊ ၂၄ နာရီအသံမစဲ မဟာပ႒ာန္း ႐ြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပြဲ၊ သံဃဒါနဆြမ္းေလာင္းပြဲႏွင့္ စာေရးသူအား တရားေဟာၾကားရန္ စီမံေပးသည့္ပြဲတြင္ ေတြ႔ဆုံခဲ့ရေသာ ေရွးမီဆရာေတာ္မ်ား၏ ျပန္လည္မိန္႔ၾကားခ်က္မ်ားကုိ အမွတ္္တရအျဖစ္မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါသည္။