ေတာင္ေပၚမုိးစက္ အျပန္ခက္

 

ဦးစႏၵႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ေသာ ဦးဓမၼိက၊ ဦးေ၀ပုလႅ၊ ဦးနႏၵိယ၊ ဦးဓမၼပါလ၊ ဦးကုသလ တုိ႔သည္ ခ်င္းျပည္နယ္၊ မင္းတပ္ၿမိဳ႕၀န္းက်င္မွ ရြာေလးမ်ားဆီသုိ႔ သာသနာျပဳသြားဖုိ႔ရန္ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။
ဦးစႏၵတုိ႔သည္ သြားရမည့္နယ္ေျမေဒသ၏အေနအထား၊ ရာသီဥတု၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးစသည္မ်ားကုိ စံုစမ္းသည္။ လုိအပ္မည့္ေဆး၀ါး၊ ရိကၡာမ်ား၊ အေႏြးထည္၊ ၿခဳံေစာင္ စသည္မ်ားကို ၀ယ္ယူၾကသည္။ ဓာတ္မီး၊ မီးခ်စ္မ်ားပါမက်န္ စုံႏုိင္သမွ်စုံေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဆင္ရသည္။ သာသနာေတာ္ထြန္းကားျပန္႔ပြားေရးအဖြဲ႔ႏွင့္ ေစတနာရွင္မ်ားကလည္း လုိအပ္မည့္ပစၥည္းမ်ား၊ အသုံးစရိတ္မ်ား လွဴဒါန္းေပးေလ၏။

ဦးစႏၵတုိ႔အဖြဲ႔သည္ မႏၱေလးမွ ပခုကၠဴ၊ ေက်ာက္ထု၊ မင္းတပ္အထိ အဆင့္ဆင့္ ခရီး ထြက္ခဲ့ၾကရသည္။ ေပါက္ၿမိဳ႕အထြက္တြင္ ကားဘီးေပါက္ေလ၏။ ႏုုတ္ခြန္းဆက္ဆုိင္းဘုတ္မွ “ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမက္ ရွိပါေစ” ဟူေသာစာတန္းေၾကာင့္ ဟာသျဖစ္ၾကေသး၏။ တဒဂၤ ဒုကၡမ်ား ေပ်ာက္သြားၾကသည္။ အရိပ္အကာမရွိေသာ လြင္တီးေခါင္လမ္းေဘးတစ္ေနရာတြင္ အညာေျမ၏ ေနပူႀကဲႀကဲဒဏ္ကုိ လွလွပပခံစားၾကရသည္။

ဒီဇင္ဘာခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ေၾကာင့္ ေက်ာက္ထုမွ မင္းတပ္တက္မည့္ကားမရွိ၍ လမ္းခရီးတြင္ အခက္အခဲေတြ႕ၾကရျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာက္ထု၀န္းက်င္မွ ေယာရြာေလးမ်ားဆီသုိ႔ မေမွ်ာ္္လင့္ဘဲ ေရာက္ဘူးသြားသည္။ ေယာသူ၊ ေယာသားတုိ႔၏စကားေျပာ၀ဲသံမ်ား၊ အသံုးအႏႈံး မ်ားက ဦးစႏၵတုိ႔အား ဗဟုသုတမ်ားစြာ ျဖစ္ေစသည္။ သူတို႔သည္“အင္း”ဟု ထြက္ေသာ စကားလုံးမ်ားကုိ “အန္း” ဟု ေျပာဆိုတတ္ၾကသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ထမင္းဆုိလ်င္ ထမန္းဟု အသံထြက္ေလ့ရွိသည္။  ဦးစႏၵတုိ႔ေျပာေသာ စကားမ်ားကုိ မပီဘူးဟု ေျပာခံရ၍ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္ၾကရျပန္၏။   သူတုိ႕၏ရုိးသားမႈမ်ား၊ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္ေဖာ္ေရြမႈမ်ား၊ ဗုဒၶဘာသာ အေပၚယုံၾကည္ကုိိင္းရႈိင္းမႈမ်ားကုိိ ေတြ႔ရေတာ့ ရင္ထဲပီတိ ျဖစ္ရျပန္၏။

ခ်င္းျပည္နယ္၊ မင္းတပ္ၿမိဳ႕၊ ပင္လယ္ျပင္အထက္ေပ(၄၈၆၀)၊

ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးသုိ႔ ေရာက္ၾကၿပီ။ မိမိတုိ႔ေရာက္ေၾကာင္းကုိ သက္ဆုိင္ရာဌာနမ်ားဆီ သတင္းပုိ႔ၿပီးေနာက္ ကုိယ္စီကိုယ္စီသာသနာျပဳရမည့္ရြာေလးမ်ားဆီ ခရီးႏွင္ရင္း တစ္ပါးႏွင့္ တစ္ပါး လမ္းခြဲၾကရသည္။ ဦးနႏၵိယႏွင့္ဦးေ၀ပုလႅက မင္းတပ္ၿမိဳ႕ေပၚမွ လွမ္း၍ျမင္ရေသာ ”လုပ္ေခး၊ ၀ေကာက္”စေသာ ရြာကေလးမ်ားဆီ ထြက္သြားၾကၿပီ။ ဦးဓမၼိကက မင္းတပ္ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွ လွီးမဆန္ရြာသုိ႔ တစ္ပါးတည္း ၾကြသြားေလၿပီ။  ဦးဓမၼပါလ၊ ဦးကုသလႏွင့္ ဦးစႏၵတုိ႔သုံးပါးက မင္းတပ္ၿမိဳ႕၏အေနာက္ေျမာက္ဘက္တြင္ရွိေသာ မသူးရြာ၊ ၀မၼသူးရြာ၊ လိုင္းပန္ရြာေလးမ်ားဆီသုိ႔ ၾကြၾကရသည္။ တစ္ရြာႏွင့္တစ္ရြာ မုိင္(၄၀)၊ (၅၀) (၈၀) စသျဖင့္ ေ၀းကြာလြန္းေသာေၾကာင့္ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါးေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္မေတြ႔ၾကေတာေပ။ ညိဳမ ေယာင္ျပာလဲ့လဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားကလည္း မုိးထိလုနီးပါး ကာဆီးထားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျပန္၏။
ဦးစႏၵသြားရမည့္ရြာကား လိုင္းပန္ရြာ။ မင္းတပ္ႏွင့္ မုိင္(၄၀)ေ၀းကြာ၏။ ထုိခရီးကုိ ေျခက်င္ႏွင္ရသည္။ ရြာခံလူႀကီးတစ္ေယာက္၊လူငယ္ႏွစ္္ေယာက္ႏွင့္မိန္းကေလးေလးေယာက္ လာႀကိဳၾကသည္။ ဦးစႏၵ၏ေစာင္၊သကၤန္း၊ ေဆး၀ါးႏွင့္ဆန္၊ဆီ၊ဆား၊ ငပိ၊ ငေျခာက္ထုပ္မ်ားကုိ ထမ္းေပးၾကသည္။ ဦးစႏၵကုိ ေတာင္တက္အေတြ႔အႀကံဳမရွိေသာေၾကာင့္ ဘာပစၥည္းမွ မသယ္ ေစခ်င္ၾက။ ဦ္းစႏၵကေက်ာပုိးအိပ္ထဲမွ အေရးပါေသာ ကင္မရာ၊ ေရဒီယုိ၊ဒုိင္ယာရီ ပစၥည္းမ်ား ကုိစိတ္မခ်၍ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ပဲ လြယ္ထားလုိက္သည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေယာက်ၤားေလးမ်ား ႏွင့္မိန္းကေလးမ်ားသည္ အတူတူအိပ္ၾကေလသည္။ ဤသို႔ခ်စ္ခင္ရင္ႏွီးစြာ၊ ေႏြးေထြးစြာ ဖက္လဲတတင္းဆက္ဆံျခင္းသည္ ခ်င္းလူငယ္တုိ႔၏ လြပ္လပ္မႈအရွိဆုံး ရုိးရာဓေလ့တစ္ခုျဖစ္ ေၾကာင္း သိလာရသည္။

အခ်ဳိ႕ေနရာတြင္္ ျမင့္မားလွေသာေက်ာက္ကမ္းပါးရံႀကီးမ်ားေပၚမွ ခက္ခဲစြာသြားရ သည္။ ေဘးမွႏြယ္ပင္မ်ားကုိ အားျပဳထားရသည္။ ရံခါ ယိုင္တုိင္တုိင္၀ါးတံတားေလးမ်ားေပၚမွ သဲထိပ္ရင္ဖုိ ေလွ်ာက္ရျပန္သည္။ လမ္းခရီးတြင္ မၾကာခဏေခ်ာ္လဲက်သည္။ တစ္ေနရာတြင္ ေရအုိင္ထဲလဲက်ရာ ေက်ာပုိးအိပ္ထဲမွေရဒီယုိက ေရစုိ၍ ပ်က္ဆီးသြားေလ၏။ အခ်ဳိ႕ပစၥည္း မ်ားကုိ မသယ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထုိအခါ လမ္းေဘးႀကဳံရာတြင္ ဒီအတုိင္းထားခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔က “မေပ်ာက္ဘူူး၊ ေနာက္မွ ျပန္သယ္ခိုင္းမယ္” ဟု ေျပာသျဖင့္ အံ့ၾသရျပန္၏။ သစၥာရွိေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ဤရုိးရာက်င့္၀တ္ေလး မပ်က္စီီးပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္းေနမိသည္။

တေတာ၀င္ တေတာင္တက္၊ ေခ်ာင္းအဆက္ဆက္ကိုလည္း ျဖတ္သန္းရသည္။    ေဘာင္၊ ဘုရားကုန္း၊ မရွိန္းေလွာ္၊ ၀မၼသူး၊ ၊ေခါက္ထား၊ ေတာင္ကုန္း၊ ခြီးရိန္၊ ထာေလာင္း၊ မသုံႏူး၊ စပ္ေကာက္၊ ခြဲလုံသာ၊ ေဆ့ခမ္းစေသာရြာမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရသည္။ အခ်ဳိ႕ရြာ ေလးမ်ားက တစ္ရြာလုံးေပါင္းမွ အိမ္ေျခ (၃) အိမ္ပဲရွိ၏။ အခ်ဳိ႕ရြာက (၅) အိမ္။ သုံးရက္ႏွင့္ ႏွစ္ည ခရီးျပင္းႏွင္လုိက္ရ၏။ 

ေရာက္ပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္၏ အေနာက္ေျမာက္ဘက္မွ ေ၀းလံေခါင္ပါးေသာ ပင္လယ္ ျပင္္အထက္ အျမင့္ေပ(၅၀၀၀)ေက်ာ္မွ အညတရရြာေလး။  လုိင္းပန္ရြာ။  တစ္ရြာလုံးမွ အိမ္ေျခ (၂၀) ၀န္းက်င္မွ်သာ။ အိမ္ေလးမ်ားက ေတာင္ယာ တဲသာသာ။ အားလုံး ဓနိမိုး၊ ၀ါးကပ္ကာ၊ ပ်ဥ္ခင္းထားၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးက ရြာႏွင့္အလွမ္းေ၀းေသာ ေတာင္ကုန္းျမင့္ ျမင့့္ေလးတစ္ခုေပၚတြင္ ထီးတည္းေလး ျဖစ္ေန၏။ ေက်ာင္းေဘးတြင္ သခ်ၤဳိင္းကုန္းက ကပ္ လွ်က္။ ေက်ာင္းေနာက္ေဘးတြင္ ေခ်ာက္ႀကီးရွိ၏။ ေဘးပတ္လည္တြင္ သစ္ေတာႀကီးက ၀န္းရံထား၏။ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားက ေ၀းလံလွေသာ ေတာင္ယာေတြမွာသာ အေနမ်ားသည္။ ရြာ ထဲတြင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားသာ က်န္ေနသည္။ ရြာတြင္ စာသင္ေက်ာင္းမရွိေပ။ သူတုိ႔အဖို႔ ေ၀းလံလွေသာ ေတာင္ကုန္းထိပ္ေပၚမွ ရြာတစ္ရြာသုိ႔သြား၍ ေက်ာင္းသြားတက္ ၾကရသည္။ ေခ်ာင္းမ်ား၊ ေတာေတာင္မ်ားကုိ တစ္ေနကုန္ ျဖတ္သန္းၾကရသည္။ သူတုိ႔ဘ၀ေလးေတြကုိ ၾကည့္၍ ရင္ထဲ မခ်ိၿပီ။

ဦးစႏၵသည္ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔စြာ၊ ထိပ္လန္႔စြာ၊ အထီးက်န္စြာျဖင့္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာကုိ   တကုိယ္္တည္း ျဖတ္သန္္းေနရသည္။ မၾကာခင္တြင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရြာေလးတြင္ ေခါဟာစိမ္း အမည္ရွိ ခရစ္ယာန္တရားေဟာဆရာမေလး ေရာက္လာသည္။ သူမက လူငယ္မ်ားကုိ သီခ်င္းဆုိေပးျခင္း၊ ဂစ္တာတီးေပးျခင္း၊ ေခါင္ရည္ အတူေသာက္ျခင္းျဖင့္ စည္းရုံးေလသည္။ သူမထံတြင္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူစည္ကားလာသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေပၚအေျခခံေသာ ဆူညံမႈမ်ား၊ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားက ေတာင္တန္းမ်ားစြာကုိ ဖုံးလႊမ္းေနေတာ့၏။ ဦးစႏၵဆီမွာေတာ့ ေျခာက္ကပ္ေန၏။ အထီးက်န္ အေဖာ္မဲ့ေန၏။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါး၏ေက်ာင္းကုိ ေသာင္းက်န္းသူမ်ား လာ၀ုိင္းေၾကာင္း သတင္းရသည္။ ဦးစႏၵအဖုိ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္။  

အခ်ိန္ကာလငွက္ငယ္ေလးမ်ားက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ခရီးႏွင္ေနၾကေလၿပီ။ ေန႔ရက္ နာရီတုိ႔ကလည္း အၿပိဳင္အဆုိင္ ဒုိင္ယာရီထဲ ခုန္ဆင္းေနၾကသည္။ ေႏြ၊ မုိး၊ ေဆာင္း ရာသီ စက္၀န္းတုိ႔က ဦးစႏၵ၏ ပ်င္းရိမႈ၊ အထီးက်န္မႈမ်ားကုိ လြမ္းစရာ၊ ရင္ေမာစရာ၊ ေတြးေတာစရာ ကားလိပ္ကာမ်ားျဖင့္ တစ္ခန္းၿပီးတစ္ခန္း ဆြဲေခၚသြားသည္။

ရွည္လ်ားေျခာက္ေသြ႕လွေသာ ေႏြဥတုက လြမ္းစရာ၊ ရင္ေမာစရာ ဇာတ္ကြပ္မ်ားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖျပသေန၏။ မီးခုိးမ်ားတလူလူႏွင့္ ေတာင္ကတုန္း႐ႈခင္းမ်ားက အလြမ္းဇာတ္ကုိ အဓိက ပံ့ပုိးေပးေနၾကသည္။ ေႏြအလွရႈခင္းမ်ားက စ်ာန္ရေထရ္ရွင္မ်ားပင္ စ်ာန္ေလ်ာႏုိင္ေလာက္၏။  ျမဴခုိးေတြကလည္း သီေခါင္ျမင့္မား မုိးအလား ေတာင္ထြတ္မ်ားကုိ ပိတ္ဖုံးထားလုိက္၊ လွစ္ဟေပးလုိက္ႏွင့္ ၾကည္စယ္ေနေလ၏။ ေတာင္ယာလုပ္ရန္ သစ္ေတာမ်ားစြာကို ခုတ္လွဲပစ္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေျမၾသဇာရေစရန္ မီးရႈိ႕ၾကသည္။  အဖုိးတန္သစ္ေတာႀကီးမ်ား ျပဳန္းတီး ေနမႈကုိ ရင္နာနာႏွင့္ပဲ ၾကည့္ေနရေတာ့၏။ ေတာမီးမ်ားကလည္း ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ပင္ျမင့့္ေပၚမွ နီနီရဲရဲ ေတာင္ဇလပ္ပန္းတုိ႔က သူတုိ႔ဘ၀၊ သူတုိ႔အလွမ်ား ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့မည္းလားဟု ထိတ္လန္႔ေနဟန္ရွိ၏။ လွေသြးဖုံံသည့္ ေရာင္စံုသစ္ခြေလးမ်ားခမ်ာ ေတာမီးမ်ားၾကားတြင္ မလူးလြန္႔၊ မရႈိက္သာေတာ့။  အံႀကိတ္ငုိမွိတ္ရင္း သူတုိ႔အလွေလးေတြကုိိ ရင္နာနာႏွင့္ စြန္႔ခြာေနၾကရပုံမ်ားက မရႈရက္စရာ။ သစ္ေတာျပန္းတီးမႈေၾကာင့္ သားေကာင္မ်ားလည္း မ်ဳိးုတုန္းလာၾကသည္။ 

စား၀တ္ေနေရး က်ပ္တည္းမႈ၊ အတၱဆန္မႈမ်ားက သဘာ၀အလွမ်ားကုိ ရက္ရက္ စက္စက္ ဖ်က္ဆီးေနၾကသည္။ သယံဇာတမ်ားကုိ ၿပဳံးတီးေစ၏။ ထုိအရာမ်ားကို အစားထုိး ႏုိင္ရန္ ဦးစႏၵက ေက်ာင္း၀န္းက်င္တြင္ ငွက္ေပ်ာ၊ ပိႏၷဲ၊ သရက္၊ ဒညွင္း၊ သံပရာစေသာ အပင္မ်ားကုိ စုိက္ပ်ဳိးထားလုိက္သည္။ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ားကုိလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် ရွင္းျပလုိက္၊ အစားထုိးစုိက္ခုိင္းလုိက္ႏွင့္ သဘာ၀အလွမ်ားကုိ တတ္ႏိုင္သမွ် ကာကြယ္လုိက္သည္။ ထုိအခါ ထီးတည္းျဖစ္ေနေသာ ေပငါးေထာင္ေက်ာ္ေပၚမွ ဦးစႏၵ၏ေက်ာင္းေလးသည္ ေနခ်င္ စဖြယ္ေလးျဖစ္လာသည္။

ဧၿပီေရာက္ေတာ့ မုိး စတင္ရြာေလၿပီ။ တစ္၀ါတြင္းလုံး မုိးမျပတ္ေတာ့။ အၿငိဳးႀကီးေသာ မုိးႀကီးထဲတြင္ ဦးစႏၵ၏ ေက်ာင္းေလးႏွင့္ လူသူမရွိေသာ တဲသာသာ ဓနိမိုး၊ ၀ါးကပ္ကာ အိမ္ စုတ္ျခာျခာေလးမ်ားသာ အထီးက်န္စြာ တည္ရွိေန၏။ ဦးစႏၵလည္း ငတ္တစ္လွည့္၊ ျပတ္တစ္ လွည့္ႏွင့္။ လွ်ပ္စီးမ်ားက တ၀င္း၀င္း၊ မုိးခ်ဳန္းသံ၊ မုိးႀကိဳးပစ္သံမ်ားက နားကြဲမတတ္။ တစ္ရြာ လုံး ေ၀းလံလွေသာ ေတာင္ယာမ်ားဆီ ေရြ႕ေျပာင္းသြားၾကေလၿပီ။ ရြာထဲတြင္ ၾကက္၊ ငွက္၊ ေခြးမ်ားပင္ မက်န္ေတာ့ေပ။

မုိးထဲေလထဲတြင္ သြားလာလုပ္ကုိင္ၾကရေသာေၾကာင့္ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား၊ ကေလး မ်ားသည္ အေအးမိ၊ ႏွာေစး၊ ဖ်ားနာ၊ ၀မ္းပ်က္၊ ၀မ္းေလ်ာ ျဖစ္ၾကသည္။ ကေလးမ်ား၏ခႏၶာ ကုိယ္တြင္ ၀ဲ၊ ဒက္၊ ဂၽြတ္မ်ားျဖင့္ ညစ္ပတ္စုတ္ေပေနသည္။ ဦးစႏၵသည္ ပါလာေသာေဆး၀ါးမ်ားျဖင့္ ကုသေပးလုိက္သည္။ က်န္းမာေရးအေျခခံဗဟုသုတမ်ား၊ တစ္ကုိယ္ေရးသန္႔ရွင္းမႈမ်ား ကုိလည္း ရွင္းျပသည္။ ဘာသာစကားအခက္အခဲေၾကာင့္ အဆင္မေျပမႈမ်ားႏွင့္လည္း ေတြ႔ႀကံဳံရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ညစ္ပတ္စုုတ္ေပေနေသာကေလးမ်ားကုိ ၾကည္လင္ေသာစမ္းေခ်ာင္းေလးထဲတြင္ ကုိယ္တုိင္ေရးခ်ဳိးေပးျခင္း၊ ဆပ္ျပာမႈန္႔မ်ားျဖင့္ သူတုိ႔အ၀တ္မ်ားကုိ ကုိယ္တိုင္လည္းေလ်ာ္္၊ သူတုိ႔ကုိလည္း ေလ်ာ္ဖြတ္ေစျခင္းျဖင့္ လက္ေတြ႔သင္ျပေပးသည္။ အေမြးနံသာမ်ား၊ ဆပ္ျပာမ်ား၊ အ၀တ္အစားမ်ားလည္း ေ၀ေပးလုိက္သည္။

ႏုိင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိက၊ ၀ါခင္းကုန္းဆရာေတာ္ တည္ေထာင္ထားေသာ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားေရး အသင္းကလည္း သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ လုိအပ္မည့္ ပစၥည္းမ်ားကို  လွဴဒါန္းေပးသည္။ ဗြီဒီယို၊ မီးစက္မ်ား၀ယ္ၿပီး  တစ္ပတ္တစ္ခါ ဗြီဒီိယုိျပေပး  လိုက္သည္။  ဗြီဒီယုိျပေပးျခင္းေၾကာင့္  ျမန္မာစကားလည္း ပုိ၍ကၽြမ္းက်င္လာၾကသည္။ ေခတ္မီတုိးတက္္ေနေသာ ၿမိဳ႕ျပယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ ႏွိမ့္က်ေနာက္က်န္ေနေသာ သူတုိ႔ဘ၀မ်ားကုိ ႏိႈင္းယွဥ္လာၾကသည္။ တုိးတက္လုိစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနၾကသည္။

အခ်ိန္ကာလေတာင္ကုန္းေပၚမွ ေန႔၊ ရက္၊ လေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားက တစတစ ၿပိဳက် လာ၏။ ေတာင္ေပၚေဆာင္းက မညွာမတာေထာင္းေလ၏။ ေမးခ်င္းရုိက္ကာ ရုိးတြင္းျခင္ဆီ မ်ားပင္ ခမ္းသြားၿပီလားဟု ေအာက္ေမ့ရ၏။ ေနမင္းႀကီးကား ဘယ္ေပ်ာက္ေနမွန္းမသိရ။ “ေတာင္ေငြ႕ေ၀ေ၀၊ အေထြေထြႏွင့္…….ေနစၾကာလည္း၊ ေရာင္၀ါမထြန္း၊ ခ်မ္းရွာလြန္း၍” ဟူေသာ မဲဇာေတာင္ေျခရတုမွ စာတစ္ပုိဒ္က ေခါင္းထဲေပၚလာေလ၏။ နံနက္္ (၉) နာရီေက်ာ္မွ ေနေရာင္္ျခည္ကုိ စတင္ျမင္ရသည္။ ညေန (၄) နာရီေရာက္လ်င္ ေနလုံးႀကီးက ေတာင္စြယ္ ေတာင္တန္းမ်ားၾကား လ်င္ျမန္စြာ တိမ္းလွ်ဳိးသြားေလ၏။ ေနကြယ္ေသာ ေတာင္စြယ္မႈံပ်ပ် မ်ားက ဘ၀အဓိပၸါယ္ကုိ ၿငိဳးငယ္စြာ ျပေနသေယာင္ပင္။

မုိးေလကင္းလြတ္ေသာ္လည္း အခ်မ္းဒဏ္က ျပင္းထန္လွ၏။ ဦးစႏၵက ေက်ာင္းေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ကုိ တူးေဖာ္ရွင္းလင္းေျမညွိေစသည္။ ေဘာလုံး၊ ျခင္းလုံးကစားနည္းမ်ားျဖင့္ ကုိယ္က်န္းမာေရးကုိ ဖန္တီးေပးလုိက္သည္။ လက္ေတာက္ခုံလုပ္ေပးျခင္း၊ က်ားကြက္ ကစားနည္းမ်ားျပေပးျခင္း၊ စာဖတ္ေစျခင္း၊ အရုပ္ကေလးမ်ားကုိ ေဆးျခည္ေစျခင္းျဖင့္ သူတုိ႔၏ ဉာဏ္ရည္မ်ားကုိ ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေစရန္လည္း ဖန္တီးသည္။ 

ငွက္ေပ်ာဖူးသုပ္စားနည္း၊ ပိႏၷဲသီးခ်က္နည္း စသည္တုိ႔ကုိလည္း သင္ၾကားျပသေပး လုိက္သည္။ ေက်ာင္းနံရံမ်ားတြင္လည္း ဗဟုသုတရေစေသာစာမ်ား၊ ပညာေပးေၾကာ္ျငာမ်ား ကပ္ေပးထားလုိက္သည္။ တပည့္ေလးမ်ား၏ပုံမ်ားကုိ ရုပ္ေျပာင္ကာတြန္းမ်ားဆြဲ၍ နံရံမ်ားတြင္ ကပ္ထားလုိက္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ တပည့္္ေလးမ်ားက ဦးစႏၵကုိ ပုိ၍ပုိ၍  ခင္မင္ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ ေျပာဆုိသမွ် လက္ခံလာသည္။ မိဘမ်ားကလည္း လြန္စြာပီတိျဖစ္္ေနၾကသည္။ သားေကာင္ မ်ားကုိ သတ္ျဖတ္၍ ရုိးရာနတ္ပူေဇာ္မႈမ်ားၾကားတြင္ ဗုဒၶဆင္းတုမ်ားက တင့္တယ္စြာ ေနရာရ လာသည္။ ၾကမ္းတမ္းရက္စက္ေသာ လက္စားေျခသတ္ျဖတ္မႈမ်ားၾကားတြင္ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ ေမတၱာစမ္းေရမ်ားက ေအးျမၾကည္လင္စြာ စီးဆင္းလာ ၾကၿပီ။ ဗုဒၶဘာသာခံယူပြဲ၊ ထီးတင္ပြဲ၊ သၾကၤန္ပြဲ၊ သက္ႀကီး ရြယ္အုိမ်ားကုိ ပူေဇာ္ပြဲ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္္ ေရးခ်ဳိးေပးသည့္ပြဲ၊ ရွင္ျပဳရဟန္းခံပြဲ မ်ားလည္း က်င္းပႏုိင္လာသည္။

   အခ်ိန္ကာလငွက္ငယ္ေလးက ေဆာင္း၊ ေႏြ၊ မုိးရာသီအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ သယ္ေဆာင္လာၿပီး တစ္ႏွစ္တာ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚျပန္သြားေလၿပီ။  ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္ဆရာေတာ္၏ အကူအညီ၊ ရမ္ပန္းရြာမွ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၏ နားလည္မႈျဖင့္ ဦးစႏၵသည္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကုိ သူ႔ေက်ာင္းေလးမွာပဲ စာသင္ေပးခြင့္ရလာသည္။ သူတုိ႔ မုိးေလထဲျဖတ္သန္းၿပီး အေ၀းႀကီး သြားစရာမလုိေတာ့။ မိဘမ်ားကလည္း လြန္စြာ သေဘာက်၊ ကေလးမ်ားကလည္း ၿပံဳးေပ်ာ္ရႊင္၊ မိမိရင္မွာလည္း ခ်မ္းေျမ႕၊ အုိ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ ကမၻာသစ္ေလးပါလား။ ယူအန္ဒီီပီ (UNDP) အဖြဲ႔က ကူညီေသာေၾကာင့္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္း ျဖစ္ေပၚလာသည္။

ပညာေရးေကာလိပ္ေက်ာင္းဆင္း ဆရာမေလးမ်ားလည္း ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ သူ႔တုိ႔အဖုိ႔လည္း တစ္ရြာတြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနၾကရသည္။ အရြယ္ႏုႏုမိန္းမပ်ိဳေလးမ်ား လည္းျဖစ္ျပန္၊ ရာသီဥတုကလည္း ၾကမ္းတမ္းျပန္၊ ေနရသည္ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းမုိ႔ သူတုိ႔အဖို႔ ေနရထုိင္ရသည္မွာ ရင္ေလးစရာ။ ကုိယ္ခ်င္းစာမိသည္။ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေပး သည္။ ေဖးမေစာင့္ေရွာက္လုိက္သည္။

၀ါကၽြတ္ေသာအခါ ဗဟုိဆရာေတာ္ႏွင့္ နယ္လွည့္စည္း႐ုံးေရး သာသနာျပဳခရီးစဥ္မ်ား ၾကြရသည္။ မင္းတပ္ၿမိဳ႕၀န္းက်င္မွ ေ၀းလံေခါင္းပါးေသာရြာေလးမ်ားဆီသုိ႔ ကားတစ္တန္၊ ဆုိင္ ကယ္တမ်ဳိး၊ ေျခလ်င္တစ္ဖုံခရီးစံုႏွင္ရသည္။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းေတြခ်ည္းမုိ႔ လြန္စြာ ဆင္းရဲပင္းပန္းေလ၏။ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္မ်ား၊ အ၀တ္အစား၊ ေဆး၀ါးစသည္မ်ားေ၀ေပးရင္း စည္း႐ုံးရသည္။ ခ်င္းလူမ်ဳိးမ်ား၏ အေနအထုိင္၊ ဓေလ့စရုိက္၊ ရုိးရာမ်ားကိုလည္း ေသခ်ာသိရွိလာသည္။

မင္းတပ္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ သာသနာျပဳဌာနေက်ာင္းေပါင္း(၅၅)ေက်ာင္းရွိၿပီး ႐ြာေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ခန္႔ရွိ၏။ ခ်င္းလူမ်ဳိးေပါင္း(၅၃)မ်ဳိးခန္႔ရွိေလ၏။ အဓိကမ်ဳိးႏြယ္ႀကီးမ်ားမွာ ဒုိင္၊ မြန္၊ မကန္းဟူ၍ သုံးမ်ဳိးရွိသည္။ မကန္းခ်င္းမ်ားက အနက္ေရာင္၀တ္စံုမ်ားကုိ ၀တ္ေလ့ရွိ၏။ ဒုိင္မ်ားက အနီေပၚတြင္ အနက္ေရာင္အဆင္းၾကားမ်ားေဖာ္ထားေသာ ၀တ္စံုမ်ားကုိ ၀တ္ေလ့ရွိိ၏။ မြန္ခ်င္းမ်ားက အစိမ္းႏွင့္ အျဖဴေရာေသာ အဆင္းလွလွေလးမ်ားကုိ ၀တ္တတ္ၾက၏။ ရံခါတြင္ ေရႊခ်ည္ထုိးေလးမ်ားျဖင့္ လြန္စြာလွပၾကေလ၏။

ရြာေပါင္းမ်ားစြာသို႔ ျဖတ္သန္းသြားလာရေသာေၾကာင့္ ေျမျပန္႔မွ ဆရာမေလးမ်ား၏ ေတာင္ေပၚတြင္ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕စြာေနရပံုမ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ေတြ႔ႀကံဳလာရသည္။ သနားက႐ုဏာလည္း ျဖစ္မိသည္။ အခ်ဳိ႕ဆရာမေလးမ်ားက ရုိးရာေခါင္ပြဲမ်ား၊ မိမိတုိ႔ႏွင့္မတူေသာ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ႀကံဳေသာအခါ မီးစင္ၾကည့္၍ ကတတ္ၾက၏။ အခက္အခဲအမ်ဳိးမ်ိဳးၾကားမွပင္ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့နိိမ့္က်လွေသာ ေတာင္ေပၚသားမ်ားကုိထူးခၽြန္လာေအာင္ အနစ္နာခံ၍ ေပးဆပ္ေနေသာ သူတုိ႔၏ႀကိဳးစားမႈမ်ားကုိျမင္ရေတာ့ ဦးစႏၵပီတိျဖစ္မိသည္။ အခ်ဳိ႕ကား တဒဂၤေပ်ာ္႐ြင္မႈ၊ လြပ္လပ္မႈေလးမ်ားအေပၚတြင္ ေမ်ာပါသြားၾကေလ၏။ အခ်ဳိ႕ေတာင္ေပၚမွာပဲ အိမ္ေထာင္ က်သြားၾကသည္။ သူတုိ႔ဘ၀ေလးမ်ားကုိ ေတာင္ေပၚမွာပဲ ဆင္းရဲခ်ိဳ႕တဲ့စြာ ျမဳတ္ႏွံၾကရပုံမ်ားကုိ ျမင္ရျပန္ေေတာ့ ဦးစႏၵအဖုိ႔ ရင္ထဲမခ်ိ ခံစားမိ၏။ တစ္ခါက ဆရာမတစ္ေယာက္ လမ္းခရီးတြင္ ေခါင္ရည္မူး၍ လဲေနသည္ကုိေတြ႔ရာ ဦးစႏၵ အေတာ္စိတ္္ထိခိုက္သြားသည္။ ေတာင္ေပၚေခါင္ ပြဲ(နတ္ပြဲ)မ်ားတြင္ ႏြားေနာက္သား၊ ေတာ၀က္သားမ်ားစား၍ ေယာက်ၤားေလး၊ မိန္းကေလးမ်ား ေခါင္ရည္အတူတူ့ ေသာက္ၾကသည္။ တစ္ညလုံး ဆူညံေအာ္ဟစ္ကၾကသည္။ ဖက္လဲတတင္း အတူတူ အိိပ္ၾကသည္။

ေတာင္ေပၚသူ၊ ေတာင္ေပၚသားတုိ႔၏ အနာဂတ္လွပေစရန္ ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာအဖြဲ႔မ်ား၊ က်န္းမာေရးအဖြဲ႔မ်ား၊ ယူအန္ဒီပီ(UNDP)၊ ကဲယား(Care)စေသာ ေထာက္ပံ့ေရးအဖြဲ႔မ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ထမ္းမ်ားက ကူညီေနၾကသည္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေနၾက သည္။ ေတာင္ေပၚသူ၊ ေတာင္ေပၚသားမ်ားသည္ လူရည္လည္လာၾကသည္။ အစစအရာရာ သြက္လက္လာၾကသည္။

ျပဴတင္းေပါက္ဖြင့္လ်င္ ေလေကာင္းေလသန္႔လည္း ရႏုိင္သည္။ ယင္ေကာင္မ်ားလည္း တစ္ၿပိဳင္နက္ ၀င္လာႏုိင္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈစီးခ်င္းထုိးပြဲမ်ားျဖစ္လာၾကသည္။ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဖြံ႔ၿဖိဳးလာလွ်င္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား က်ဆင္းသြားတတ္သည္မွာ ဓမၼတာ။ ရုပ္ပုိင္း ဆုိင္ရာဖြ႔ံၿဖိဳးမႈမ်ားေနာက္ကြယ္မွ အတၱဆန္မႈမ်ား၊ မတရားမႈမ်ားကုိ ေတြ႔ႀကဳံၾကားသိလာ ရသည္။ သူတုိ႔၏ ရုိးသားမႈေလးမ်ား၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာေလးမ်ား ေလ်ာ့ပါးလာမႈကုိ ဦးစႏၵသည္ ဆုိ႔ႏွင့္ေၾကကြဲစြာႏွင့္ သုံးသပ္ေနမိသည္။ ဦးစႏၵသည္္ ေျပာင္းလဲမႈဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္ျခင္းေလာ။ အလြမ္းသည္မႈ အားႀကီးေနျခင္းေလာ……….သူ႔ကိုယ္သူ ေ၀ခြဲမရေပ။

ဆရာမေလးအား စကားစပ္မိလ်င္ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးမိသည္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းႏုိင္ဖုိ႔ရန္ တုိက္တြန္းမိသည္။ ဆရာမေလးသည္ စိတ္မ၀င္စားျခင္း ေလာ၊ မႏွစ္သက္ျခင္းေလာ မေျပာတတ္။ လက္ခံပုံလည္း မေတြ႔ရေပ။

ဦးစႏၵအဖုိ႔လည္း သာသနာျပဳတာ၀န္ၿပီးဆုံးသြားေလၿပီ။ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမည့္ ခရီး စဥ္ကားရွိေသး၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ဦးစႏၵျပန္ရေတာ့မည္။ ရြာသူ၊သားမ်ားက စိတ္မေကာင္းၾက။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေလးမ်ားက ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေၾကြးၾက၏။ ၀ါဆုိမုိးကား သံေယာဇဥ္ မျပတ္ေသးေပ။ သဲႀကီးမဲႀကီးရြာသြန္းေနသည္။ ဦးစႏၵရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူပြက္ေန၏။ မုိးခ်ိန္းသံ၊ ေတာ္လဲသံမ်ားက တ၀ုန္း၀ုန္း၊ တခ်ဳံးခ်ဳံးႏွင့္။ ျဖစ္ႏုိင္လ်င္ မိမိဘ၀ကုိ  သူတုိ႔ေလး ေတြထံမွာပဲ တစ္သက္လုံး ျမဳတ္ႏွံထားခ်င္ပါ၏။ သုိ႔ရာတြင္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ အေျခအေနမ်ားက ဦးစႏၵ၏ဘ၀တြင္ ၀န္းရံထား၏။ ဦးစႏၵသည္ ဆႏၵႏွင့့္ဘ၀တုိ႔၏ တစ္ထပ္တည္းမက်မႈဒဏ္ကုိ ႀကိတ္မွိတ္ခံစားေနရသည္။ သူတုိ႔ေလးေတြနဲ႔အတူ ဆရာမကုိ မေတြ႔ရေပ။ ဆရာမကို ႏုတ္ဆက္ခ်င္သည္။ ဆရာမကား ေ၀းလံလွေသာရြာတစ္ရြာသုိ႔ ရုိးရာေခါင္ပြဲဆင္ႏြဲပုံမ်ားကုိ ေတြ႔ႀကံဳလုိေသာေၾကာင့္  ေမာင္ထန္းကီးႏွင့္လုိက္သြားေၾကာင္းသိရသည္။ ေမာင္ထန္းကီးကား နာမည္ပ်က္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ တရား၀င္မယားႏွစ္ေယာက္လည္းရွိသည္။ ဆရာမအား ႏုတ္မဆက္သာေသာေၾကာင့္ အမွတ္တရကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေရးထုတ္၍ ေက်ာင္းနံရံမွာပဲ ကပ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။

ေတာင္ေပၚမုိးစက္၊  အျပန္ခက္၍

ႏုတ္မဆက္သာ၊  ရင္မွာ နာ၏။

ျမဴမႈံႏွင့္ ႏွင္း၊  ရာသီ၀န္းလဲ

ခ်င္းႏွင္း၀င္ေရာက္၊  ရင္ကုိေဖာက္၏။

မဆုံးႏုိင္ေသာ၊  ဤဇာတ္ေမ်ာတြင္

အေသာမသတ္၊  တစ္ခန္းရပ္ျဖင့္

မျပတ္မသား၊  ႏုတ္ဆက္သြားသည္

ေတာင္ေပၚမုိးက  သက္ေသတည္………….။

ဦးစႏၵကား ျပင္းထန္လွေသာ မုိးေရစက္မ်ားေအာက္တြင္ ေက်ာပုိးအိပ္ကုိ လြယ္ရင္း တေရြ႕ေရြ႕ ခရီးႏွင္ေန၏။ လိုက္ပုိ႔ၾကေသာ ကေလးငယ္မ်ား၏မ်က္ရည္္မ်ားက ေတာင္ေပၚ မုိးစက္မ်ားႏွင့္ၿပိဳင္လွ်က္……။ “ဒုိင္႐ူ ကဆစ္တမ္း…ပါေဘြ၊ ဒုိင္႐ူ ကဆစ္တမ္း…ပါေဘြ…” (ဘုန္းႀကီး မျပန္ပါနဲ႔၊ ဘုန္းႀကီး မျပန္ပါနဲ႔)”…။ ငုိယိုေအာ္ဟစ္သံမ်ားက ထစ္ခ်ဳံးသံမ်ားႏွင့္ ေရာေထြးေန၏..။ ေ၀ွ႔ရမ္းေျမာက္ခ်ီကာဆီးထားေသာ သူတို႔လက္မ်ားေၾကာင့္ ဦးစႏၵ၏ ေျခလွမ္းတို႔က ေႏွးေကြးေလးလံေနဆဲ………။ ေတာင္ေပၚမုိးကလည္း အၿငိဳးႀကီးေနဆဲ……….။

စရဏ

(သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ ၂၀၁၁ခုႏွစ္။ တတိယအႀကိမ္ထုတ္၊ လကၤာတမန္မဂၢဇင္းတြင္ ေရးသားထားခဲ့ေသာ ၀တၳဳ။)