ဟာသမထုတ္ႏုိင္တဲ့ ေန႔ရက္မ်ား

      ရႊီး…ရႊီး…ျဖန္း….

          မွန္တံခါးကုိ သစ္ကိုင္းမ်ားက လာ႐ုိက္ေနသည္။ သစ္႐ြက္စိမ္းမ်ား ကပ္က်န္ေနခဲ့သည္။ အားလုံးတိတ္ဆိတ္ေန၏။

          ၀ွီး…ဒိုင္း…..ဒုန္း…ဒုန္း…ေဗ်ာ…..ဗုန္း…

တုိက္ေပၚက ဘာျပဳတ္က်သြားမွန္းမသိ။

          ၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး ေမွာင္မုိက္ေနသည္။ တံခါးကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသာေလး ဆြဲလွပ္ဖို႔ျပင္ခုိက္ “မလွပ္နဲ႔၊ မလွပ္နဲ႔” အေမွာင္ထဲက ေအာ္သံၾကားေတာ့ လွည့္ၾကည့္လုိက္စဥ္ မဲမဲႀကီး ငုတ္တုတ္ႀကီး ထုိင္ေနသူတစ္ဦး။

          တစ္ခါတစ္ခါတြင္ သုံးထပ္တုိက္ႀကီးတစ္ခုလုံး လႈပ္ယုိင္းခါထြက္သြားသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ၿပီကုန္လဲ…။

          အလင္းေရာင္ ပ်ပ်ေလး ထြက္လာသည္။ “မိုးပါလာလုိ႔ ေတာ္တာ၊ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး” ဦးေသာဘိတဓမၼအသံၾကားရသည္။ “မုိးက ေလကုိ ျဖတ္ေတာက္ေပးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သက္သာတာ” သူက ေလာဂ်စ္ကယ္ရီးစင္းထပ္ထုတ္လုိက္သည္။ ဦးသုနႏၵ(ေဖာင္းျပင္)က အားပါးတရေထာက္ခံေန သည္။ ေစာေစာက ေခါင္မုိးေပၚက ေရေပပါ(စည္ပိုင္း)ႀကီး ျပဳတ္က်သြားတာလုိ႔ သူက ဆုိသည္။

          ဒီဇင္ဘာ(၂၉)ေန႔ကတည္းက စတင္တုိက္ခတ္ေနတဲ့ သိမ္း(Thane)မုန္းတုိင္း။ ၂၉ ရက္ေန႔ (၁၂) နာရီ ေက်ာ္တာနဲ႔ ျပင္းထန္းလာေလေတာ့၏။ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၊ တမီလ္နာဒူးျပည္နယ္၊ ခ်င္ႏုိင္း (Chennai) ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕နဲ႔ အေရွ႕ေတာင္ဘက္၊ မုိင္(၃၃၀)ခန္႔၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ကိုကုိးကၽြန္းရဲ႕ အေနာက္နဲ႔ အေနာက္ ေတာင္ဘက္၊ မိုင္(၅၇၅)မုိင္၀န္းက်င္၊ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၊ အေနာက္ေတာင္ဘက္၊ မုိင္(၇၂၀) ခန္႔ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ေတာင္ပုိင္းပင္လယ္ကို ဗဟုိျပဳၿပီး ၆ နာရီအတြင္းမွာ အေနာက္-အေနာက္ ေတာင္ဘက္ကုိ တစ္နာရီ ၇ မုိင္ႏႈန္းနဲ႔ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ဆုိင္ကလုန္းမုန္းတုန္း။ NRL data ေတြ ထုတ္ျပန္ခ်က္က ၂၈ ရက္ေန႔ကတည္းက စတင္တုိက္ခတ္ေနတာတဲ့။ အိႏၵိယ ေန႔စဥ္ သတင္းစာ ကလည္း ႀကိဳတင္သတိေပးၿပီး ရာသီဥတုအေျခအေနကို တိတိက်က် တြက္ခ်က္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ လမ္းေဘးတဲသာသာအိမ္ေလးမ်ားတြင္ ေနထုိင္တဲ့ ေဒသခံျပည္သူေတြကို ေဆး႐ုံ၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေနရာခ်ေပးထားပါတယ္။

အိႏၵိယမိုုးေလဝသနဲ႔ ဇလေဗဒဌာနတုိ႔ ေျပာၾကားခ်က္အရ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္န႔ဲ အိႏၵိယသမုုဒၵရာကိုု အေျချပဳတိုုက္ခတ္ခဲ့တဲ့ ဆိုုင္ကလံုုးမုုန္တိုုင္းနာမည္မ်ားအား အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ပါကစၥတန္၊ သီရိလကၤာ၊ ေမာ္လဒိုုက္၊ ျမန္မာ၊ အိုုမန္နဲ႔ ထိုုင္းႏိုုင္ငံေတြက အလွည့္က် နာမည္ေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။

၂၀၀၄ ခုုႏွစ္က စတင္အသက္ဝင္ခဲ့တဲ့ ကမၻာ့မိုုးေလဝသ၊ ဇလေဗဒအဖြဲ႔နဲ႔ ကုုလသမဂၢ အာရွ၊ ပစိဖိတ္ စီးပြားေရးနဲ႔ လူမႈေရး ေကာ္မရွင္တို႔ွ ခ်မွတ္ထားတဲ့ လုုပ္ထံုုးလုုပ္နည္းေတြအညီ ခုုလို နာမည္သတ္မွတ္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံရွစ္ႏိုင္ငံက အမည္ ၆၄ ခုု ျပင္ဆင္ထားျပီး အလွည့္က် ေၾကညာတယ္။ ခုု ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ဆီ ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ဆိုုင္ကလံုုးနာမည္ သိမ္း (Thane) အား ျမန္မာႏိုုင္ငံက ေပးခဲ့တာပါ။

ျပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္မ်ားက ေပးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံနဲ႔ ဆိုုင္ကလံုး နာမည္မ်ားမွာ….

•     လိုင္လာ (ပါကစၥတန္)၊ နစ္ရွား (ဘဂၤလားေဒ့ရွ္) ၂၀၁၀
•     ဖ်န္း (ျမန္မာ) ၂၀၀၉
•     အိုင္လာ (ေမာ္လဒိုက္) ၂၀၀၉
•     ဘီဂ်လီး (အိႏၵိယ) ၂၀၀၉
•     ရက္ရွ္မီး (သီရိလကၤာ) ၂၀၀၈
•     နာဂစ္ (ပါကစၥတန္) ၂၀၀၈

          အရွင္က သီရိလကၤာကေန ၂၇ ရက္ေန႔မွာ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ခ်င္ႏုိင္းၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္ရွိပါတယ္။ ၂၈ ရက္ ေန႔နံနက္မွာ မုန္တုိင္းသတင္းကို ဖတ္ထားပါတယ္။ အရွင့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္ (၈)ပါးက ခ်ီဒမ္ဘရမ္(Chidambaram)ၿမိဳ႕၊ အနာမလုိင္းတကၠသုိလ္(Annamalai Univarsity)မွာ Ph.D တန္းတက္ေနၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ စာအုပ္စာတမ္း၊ သကၤန္း၊ ႏုိ႔မႈန္႔၊ ေခါင္းရိတ္ဓား၊ လဘက္ေျခာက္စတာေတြ လွဴဒါန္းဖုိ႔ အဲဒီၿမိဳ႕ကုိ သြားမွ ျဖစ္မွာပါ။ ခ်င္ႏုိင္းကေန ဂယာသြားဖုိ႔ ရထားလည္း စီစဥ္ၿပီးၿပီ။ ဂယာကေန ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္ဖို႔ေလယာဥ္လက္မွတ္ကလည္း ႀကိဳတင္ျဖတ္ထားၿပီးၿပီ။ အႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္ၿပီး မသြားရင္ သူတုိ႔လုိအပ္ခ်က္ေတြလည္း ဆုံး႐ႈံးသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ မိမိျပဳလုပ္တဲ့ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈဓမၼအစြမ္းကိုပဲ အားကုိးၿပီး  ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ့ဆုိၿပီး မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းရဟန္းေတာ္ ဦးဓမၼသီရိနဲ႔အတူ ရထိမီနာ(Rathimeena)ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး  ၂၈ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၁ နာရီ ၅၅  မိနစ္မွာ ခ်င္ႏုိင္းၿမိဳ႕ကေန စတင္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကားခ ၂ ပါးစာ ႐ူးပီး(၅၀၀)ေပးရပါတယ္။ ကားဂိတ္ ကို တက္စီငွားရာ ႐ူးပီး ၈၀၀ က်ပါတယ္။ လမ္းေဘးကားရပ္ေတာ့ လဘက္ရည္ တစ္ပါး တစ္ခြက္ ေသာက္ရာ တစ္ခြက္ကို ၁၃ ရူးပီးက်ပါတယ္။ (ခ်ီဒမ္ဘရမ္ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ခြက္ကုိ ၆ ႐ူးပီးေပးရပါတယ္။) ည ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္မွာ သီရိနိ၀ဆ(Sri Nivasa) ႐ုပ္ရွင္႐ုံ(Theater)နားမွာ ဆင္းရပါတယ္။ အရွင္ေဥယ်ဓမၼ၊ အရွင္ေသာဘိတဓမၼနဲ႔ ဘုန္းႀကီးဦးပ႑ိတို႔ လာႀကိဳၾကပါတယ္။

          ၂၉ ရက္ေန႔ မနက္ခင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက သူတုိ႔တက္ေရာက္ေလ့လာေနတဲ့ အနာမလုိင္း တကၠသိုလ္ႀကီးထဲကုိ ေခၚသြားပါတယ္။ ဒီတကၠသုိလ္ႀကီးမွာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ ယခုႏွစ္မွ စတင္ တက္ခြင့္ရတာပါ။ အစက ၁၀ ပါးပါ။ လက္ရွိမွာေတာ့ ၈ ပါးပဲက်န္ပါတယ္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြကို မျမင္ဘူးလုိ႔ သြားေလရာမွာ ၀ုိင္း၀ုိင္းအၾကည့္ခံရပါတယ္။ ဓာတ္ပုံတြဲ႐ုိက္ခ်င္တဲ့သူေတြလည္း ေပါပါတယ္။ သတင္းေထာက္ေတြက ေသခ်ာဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၿပီး သူတုိ႔သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အျပင္သြား ရတာလည္း ခပ္လန္႔လန္႔ပါပဲ။    အာရွမွာ အႀကီးမားဆုံး တကၠသိုလ္ျဖစ္တယ္လုိ႔  သိရပါတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေပါင္း သိန္းခ်ီၿပီး ေလ့လာေနၾကတာပါ။ အာဖရိကမွ နီဂ႐ုိးေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ (၄၀၀) ေလာက္လည္း  ပညာဆည္းပူးေနၾကပါတယ္။ ဌာနေပါင္း (၄၉) ခုရွိပါတယ္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ တက္ေရာက္ေလ့လာေနတဲ့ ဖီလုိဆုိဖီဌာနကို ၁၉၂၉ မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ။ ဒီတကၠသုိလ္ႀကီးကုိ ၁၉၂၅ ခုႏွစ္က အိႏၵိယကဗ်ာဆရာႀကီး ရာဘင္ဒရာနတ္တဂုိး (Rabindranath Tagore)နဲ႔ ေဒါက္တာဆာေရပလႅိရာ ဒကရစ္ရွနန္ (Sarvepalli Radhakrishnan) တုိ႔တည္ေထာင္ခဲ့တာပါ။

          ေလ့လာလို႔မဆုံးခင္မွာပဲ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ၾကေနတာမုိ႔ ဓာတ္ပုံလည္း ေသခ်ာမွတ္တမ္းမတင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ မုန္းတိုင္းက အစျပဳေနပါၿပီ။ ညေရာက္ေတာ့ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းနဲ႔ တုိက္ခတ္ၿပီး ည ၁၂ နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ ၾကမ္းေတာ့တာပါပဲ။ ၃၀ ရက္ေန႔ နံနက္ ၇ နာရီေလာက္မွာ စာေရးသူတုိ႔ေနတဲ့ သုံးထပ္တုိက္၊ အေပၚဆုံးထပ္ကို တမီးလ္ဟိႏၵဴကေလးငယ္မ်ား ေျပးတက္လာၿပီး စာေရးသူတုိ႔အေျခအေနကို လာၾကည့္ပါတယ္။ အရွင္တုိ႔ကုိေတြ႕ေတာ့ ၀မ္းသာ ေနၾကပါတယ္။ တုိက္ေပၚက ေရေတြကိုလည္း ခပ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ စမူဆာမ်ားလည္း လာပုိ႔ေပးပါတယ္။ ဘာသာမတူေသာ္လည္း သူတို႔ေခါင္းထဲမွာ အစြဲအလမ္းမျပင္းထန္ေသးေတာ့ ျဖဴစင္မႈနဲ႔ သန္႔ရွင္းတဲ့ ခင္မင္မႈေလးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။

မုန္းတုိင္းလည္း  ၿပီးသြားပါၿပီ။ အိႏၵိယႏုိင္ငံေတာင္ပုိင္း၊ ပြန္ဒီခ်ယ္ရီကမ္းေျခနဲ႔ တမီလ္နာဒူးျပည္နယ္ကမ္းေျခမွာ လူ ၃၅ ဦး ေသဆုံးခဲ့ေၾကာင္း၊ လမ္းေတြ ပိတ္ဆုိ႔သြားေၾကာင္း စေနေန႔ထုတ္ Times of India သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ လကၤာက သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေမးလ္ကေန အဆင္ေျပ-မေျပေမးျမန္းရင္း စုိးရိမ္ပူပန္ေနၾကပါတယ္။ အရွင္တုိ႔အဖို႔ ေဘးရန္ကင္းကြာ ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ ခရီးစဥ္ေျဖာင့္ျဖဴးသာယာခဲ့ပါၿပီ။ ခုလုိ ခရီးစဥ္ ေျဖာင့္ျဖဴးတာဟာ ခ်င္ႏုိင္းမွာ ႏွစ္(၃၀)နီးပါးေလာက္ေနထုိင္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္ဖြား၊ ဦးခ်င္းယားနဲ႔ ဒကာမႀကီးေဒၚစိန္ေထြးတို႔မိသားစုရဲ႕ စီမံေပးမႈေၾကာင့္ပါ။ သူတုိ႔မိသားစုက ေစတနာလြန္စြာ ေျဖာင့္စင္းပါတယ္။ သူတုိ႔ဆီေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မွန္သမွ်ကို မၿငီးမျငဴပဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ကူညီ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ ပညာသင္ေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ အိႏၵိယနဲ႔ပတ္သက္ဘူးတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ားအဖုိ႔ သူတုိ႔မိသားစုရဲ႕ အကူအညီလြတ္သူခပ္ရွားရွားပါပဲ။ ခ်င္ႏုိင္းတကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔အတြက္ ပညာသင္ေနတဲ့ ဦးၾသဘာသနဲ႔ ဦးနႏၵသာရတုိ႔ကလည္း ေစတနာအျပည့္အ၀နဲ႔ စာေရးသူတုိ႔ရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ေတြကို ေစတနာအျပည့္အ၀နဲ႔ ကူညီေပးၾကပါတယ္။

သူတုိ႔ေစတနာ၊ သူတုိ႔ေမတၱာေတြနဲ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈဓမၼစြမ္းအင္ေတြေၾကာင့္ ေဘးရန္ေတြ ကေန လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ရက္ေတြမွာ ဟာသမထုတ္ႏုိင္တာကေတာ့ ေသခ်ာ ပါတယ္။ ေၾသာ္ ဟာသမထုတ္ႏုိင္တဲ့ ေန႔မ်ားပါတကား……။

         

အကုိး      

1.86th Session of Indian Philosophical Congress(IPC) လက္ကမ္းစာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား။

2.28.Dec.2011,India Daily News Paper,

3.http://www.mizzimaburmese.com/news/regional/8832--thane--.htm(31.12.2011)

 

အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ တမီလ္နာဒူးျပည္နယ္၊ ခ်ီဒမ္ဘရမ္(Chidambaram)ၿမိဳ႕မွ အာရွရဲ႕အႀကီးမားဆုံး အနာမလိုင္းတကၠသိုလ္ႀကီး

 ေရသတၱ၀ါမ်ားစြာထားတဲ့ ျပတုိက္ႀကီး

 တကၠသုိလ္က တမီးလ္ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔အတူ

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား(၅)

 အလြန္းလို႔ ခ်ပစ္တာ

စာေရးသူ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ မစိုးရိမ္တုိက္သစ္မွာ စာသင္ေနတုန္းကေပါ့။ တစ္ညေနခင္းမွာ စာသင္သားကိုယ္ေတာ္ေတြက ဆရာေတာ္ ဦးသီရိန္  (သီရိႏၵာ ဘိ၀ံသ)ရဲ႕ ေက်ာင္းေနာက္ေဖး ေရခ်ိဳးအုတ္ကန္မွာ ခပ္ႀကီးႀကီး ပလပ္စတစ္ေရဆြဲပုံးေတြနဲ႔ တဘြမ္းဘြမ္းေရးခ်ိဳးေနရာ ဆရာေတာ္က ေရကို မေခၽြတာလို႔ ႐ုိက္မယ္ဆုိၿပီး ေက်ာင္းေပၚက ဆင္းလာပါတယ္။

          ေရကန္နားလည္းေရာက္ေရာ ဆရာေတာ္က ေရတဘြမ္းဘြမ္းနဲ႔ ခ်ိဳးေနသူေတြ ၾကားထဲမွာ တစ္ပါးတည္း ႏုိ႔ဆီဘူးသာသာခြက္ေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတဲ့ ဦးကုုသလဆိုတဲ့ဲ ကိုယ္ေတာ္ကို ေတြ႔သြားပါတယ္။ ဆရာေတာ္က အဲဒီခြက္ေသးေသးနဲ႔ ခ်ိဳးေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးတည္းကိုပဲ ေ႐ြးၿပီး ႐ုိက္သြားပါတယ္။

          ညေရာက္ေတာ့ ဘုရားရွိခုိးအၿပီး ဆရာေတာ္ေပးလုိက္တဲ့ ၾသ၀ါဒက “တပည့္ေတာ္ ညေနက ကိုယ္ေတာ္ေတြ ေရကို မေခၽြတာဘူးဆိုၿပီး ႐ုိက္မလို႔ သြားတာ၊ ကန္နားေရာက္ေတာ့ ဦးကုသလက သူမ်ားေတြ ခြက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္ သူက ခြက္ေသးေသးနဲ႔ ခ်ိဳးေနေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ အလွခ်ည္းလားဆုိၿပီး သူ႔ကိုပဲ အလြန္းလုိ႔ ခ်ပစ္ခဲ့တယ္” လုိ႔ မိန္႔လုိက္ရာ စာသင္သားေတြမွာ တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ပြဲက်သြားပါေတာ့တယ္။

ကုိယ့္ရွဴးကိုယ့္ပတ္

အညာေဒေသ ႐ြာတစ္႐ြာမွာ ေက်ာင္းသား၊ ကုိရင္ေတြနဲ႔ စည္ကားေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က္ ကဗ်ာ၊ လကၤာစတာေတြကို လြန္စြာ၀ါသနာႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းနံရံေတြမွာလည္း ကဗ်ာအတိုအစေလးမ်ားကုိ ကပ္ထား ေလ့ရွိပါတယ္။ ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသား၊ ကိုရင္ေတြလည္း ဆရာေတာ့္ဓာတ္ကူးသြားကာ သူတုိ႔စိတ္ထဲေပၚလာတဲ့့ ကဗ်ာ၊ ကာရံအတုိအထြာေတြကိုိ ေတြ႔တဲ့ေနရာ ေရးလုိက္၊ ပါးစပ္က ဆုိလုိက္နဲ႔ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။

တစ္ေန႔မွာ ေက်ာင္း၀ုိင္းက်ယ္ႀကီးကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနခုိက္ ေက်ာင္းသားငယ္ တစ္ဦးက “ဒုိ႔ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး သာသာယာယာ” လုိ႔ ပါးစပ္ထဲေပၚရာကို ဆုိလုိက္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ျပဴတင္းေပါက္က ၾကည့္ေနရင္း သေဘာက်သြားကာ “ဟဲ့..ေက်ာင္းသား၊ ဆက္ဆုိစမ္းပါဦး” ဟု လွမ္းေအာ္လုိက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားကလည္း ဆက္မဆုိတတ္လုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ျဖစ္ေနရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဆက္ဆုိဖုိ႔ ထပ္ေအာ္လုိက္ျပန္ပါတယ္။

 ေက်ာင္းသားကလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔့ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ပ်ံေတာ္မူေတာ့မွာ” လုိ႔ ဆက္ဆုိခ်လုိက္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမွာ အ႐ႈိက္ထိသြားကာ မ်က္ႏွာ႐ြံ႕မဲ့မဲ့ျဖစ္ၿပီး ႐ုိက္ရခက္၊ ေငါက္ရခက္မုိ႔ ျပဴတင္းေပါက္ကို ဒုိင္းကနဲ ေဆာင့္ပိတ္ခ်လုိက္ပါေတာ့တယ္။

ရယ္စရာ မဟုတ္တဲ့ ဟာသ

 

တစ္ခါက နာမည္ႀကီးေက်ာင္းတုိက္ႀကီးတစ္ခုမွာ စာခ်ဆရာေတာ္ႀကီးက စာလုိက္တဲ့ တပည့္စာသင္သားမ်ား ပ်င္းမွာစုိးၿပီး စာခ်ရင္း ရယ္စရာဟာသမ်ားေျပာျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေတာ့္ဟာသေတြက ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ မရယ္ရပါဘူး။ တပည့္မ်ားက ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ျပဴးေၾကာင္ၿပီး ၾကည့္ေနေတာ့ ဆရာေတာ္က “ဟဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ငါက ရယ္စရာ ေျပာေနတာ၊ ရယ္ၾကေလ” လုိ႔ မိန္႔လုိက္ရာ ထုိအခါမွပဲ ရယ္စရာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တဟဲဟဲ ရယ္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။

 ဘယ္သူမွ နားမလည္တဲ့ စကား

စာေရးသူ ခ်င္းေတာင္ေပၚ သာသနာျပဳေနစဥ္ကေပ့ါ။ တစ္ခ်ိန္မွာ ေျမျမန္႔ကို ကိစၥ တစ္ခုနဲ႔ ျပန္ဆင္းပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မိုးေတြက႐ြာ၊ ေခ်ာင္းေတြကႀကီးၿပီး ခရီးေတာ္ေတာ္္ ဖင့္ေနပါတယ္။ မုိးသဲသဲ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ စုိးတထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေျခက်င္ခရီးႏွင္ရင္း အိမ္ေျခ ၅ အိမ္ေလာက္ရွိတဲ့ ႐ြာေလးတစ္႐ြာကို ည ၁၂ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီ႐ြာေလးထဲ ၀င္ခါစမွာပဲ ေခြးေတြအမ်ားႀကီးထြက္လာၿပီး က်ယ္ေလာင္စြာမာန္ဖီေဟာင္ၾက ရင္း စာေရးသူကို ၀ုိင္းထားၾကပါတယ္။ စာေရးသူအဖုိ႔ ေလးလံလွတဲ့ ေက်ာပိုးအိပ္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ မုိးေတာထဲ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အေတာ္ႀကီးေမာပန္းႏြမ္းနယ္ေနပါၿပီ။ ခုခံဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ပါဘူး။

          ထုိစဥ္ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေခြးေတြကို ေမာင္းထုတ္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ က်က်နန ရွိခုိးရင္း “ခုလုိ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ့ ေတာေတာင္ႀကီးထဲမွာ အရွင္ဘုရားကို ဖူးေတြ႔ရတာ ရွားပါးတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုပါပဲ…ဘုရား”တဲ့။ 

          အရွင္လည္း ျမန္မာစကားကုိ ပီပီသသနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္စြာေျပာဆုိလုိက္တဲ့ လူငယ့္စကား ေၾကာင့္ အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္မိပါတယ္။ သူက ရိပ္မိဟန္တူတယ္။ ခ်င္ခ်င္းပဲ...“တပည့္ေတာ္ ဗမာတစ္ေယာက္ပါ ဘုရား။ တစ္ခ်ိန္က အရွင္ဘုရားလုိပဲ သာသနာျပဳရဟန္းတစ္ပါးပါ။ ဒီမွာ အိမ္ေထာင္က်တာ ၂ ႏွစ္ရွိပါၿပီဘုရား..။ ခုေလာေလာဆယ္ အရွင္ဘုရားကို အေရးႀကီးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေလာက္ ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ။ ဒီစကားကို ဒီအရပ္မွာ ဘယ္သူမွ နားလည္မွာ မဟုတ္ လုိ႔ နားမေထာင္ျခင္လည္း သည္းခံၿပီး နားေထာင္္ေပးပါ ဘုရား..”လုိ႔ ခြင့္ေတာင္းျပန္ရာ..

          “ေမာင္ရင္ ေျပာစရာရွိရင္ ျမန္ျမန္ေျပာကြာ၊ ငါလည္း ပန္းလည္းပန္း ခ်မ္းလည္းခ်မ္းေနၿပီ”လုိ႔ ေျပာရင္း ခြင့္ေပးလုိက္ရာ…သူတအားေျပာခ်င္ေနတဲ့ အေရးႀကီးၿပီး ဘယ္သူမွ နားလည္မွာ မဟုတ္တဲ့ စကားကေတာ့ “အရွင္ဘုရား ခု မန္ခ်က္ႏုိင္သြားၿပီဘုရား…”တဲ့။

လြဲခ်က္ကယ္ နာ

ခ်င္းေတာင္ေပၚ သာသနာျပဳေနစဥ္က ျဖစ္ရပ္ေလးပါ။ သာသနာျပဳကိုယ္ေတာ္ တစ္ပါးက ခ်င္းလူငယ္ေတြကို ရဟန္းသံဃာနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ တစ္ခုခုေျပာဆုိမွားသြားရင္ “ကန္ေတာ့၊ ကန္ေတာ့” လုိ႔ ေတာင္းပန္ရန္၊ အလွဴဒါနလုပ္တဲ့အခါ..တရားနာတဲ့အခါ “သာဓု၊ သာဓု” လုိ႔ ေခၚဆုိရန္ သင္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။

          တစ္ခ်ိန္မွာ ေရတာပုိင္နဲ႔ မီးအားထုတ္ဖုိ႔ သာသနာျပဳကိုယ္ေတာ္က ပခုကၠဴဆင္းၿပီး ေရပိုက္၊ ဒိုင္နမုိ၀ယ္ရန္သြားရင္း သူ႔ရဲ႕တပည့္လူငယ္တစ္ဦးကို ကပၸိယအျဖစ္ ေခၚသြားပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္က ကားအတြင္းက စီးခြင့္ရၿပီး လူ႐ြယ္က ေခၚမုိးေပၚက စီးဖုိ႔ေနရာရပါတယ္။ ပခုကၠဴလည္းေရာက္ေရာ လူငယ္က ကားေခါင္မုိးေပၚကေန ေအာက္ဆင္းခုိက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ႔ဆရာကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ေခါင္းကို ေျခနဲ႔ကန္မိသြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ထုိခ်င္းလူငယ္က အသံခပ္ေလးေလးနဲ႔ လြဲမွားၿပီးေတာင္းပန္လုိက္ပုံက.. “သာ…ဓု၊ သာ….ဓု…သာဓု” တဲ့။

          ေဘးက ခရီးသည္ေတြ တခြီးခြီးနဲ႔ အူတက္ေနသေလာက္ ထုိကိုယ္ေတာ္အဖို႔ေတာ့ စိတ္တုိရခက္၊ ရယ္ရခက္နဲ႔ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိျဖစ္သြားပါေလေရာ။

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား(၄)

စူဠေသာတာပန္တဲ့ 

  

စာေရးသူတုိ႔ နယ္ဘက္မွာ တရားဓမၼလြန္စြာလုိက္စားတဲ့ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူက အဘိဓမၼာနဲ႔ ၀ိပႆနာေတြ အထူးေလ့လာလိုက္စားထားေတာ့ တရားသင္တန္းေတြလည္း  ျပေပးႏုိင္ပါတယ္။ ၾကာေတာ့ တရားနဲ႔ပဲ ေမြ႔ေလ်ာ္မႈမ်ားလာၿပီး စိတ္လည္း တည္ၿငိမ္လာပါတယ္။ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ အျဖစ္နည္းလာေတာ့သူကစိတ္ႀကီး၀င္လာပါတယ္။

          

 တစ္ေန႔ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးထံတရားေဆြးေႏြးဖုိ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ စိတ္ႀကီး၀င္ေနသူ ဆုိေတာ့ ဘုန္းႀကီးကိုရွိမခိုးဘဲ ပမာမခန္႔ထိုင္လုိက္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ကြမ္းစားဖုိ႔ ကြမ္းညွပ္ေနရင္း မ်က္စိထဲေဒါင့္မက်ိဳးတာနဲ႔ “ဒကာေတာ္၊ ဘာလုိ႔ ရွိမခုိးတာလဲ” လုိ႔ ေမးလုိက္ရာ….

           

ထုိဘႀကီးက “တပည့္ေတာ္ စူဠေသာတာပန္ပါဘုရား၊ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အရွင္ဘုရားလုိ ပုထုဇဥ္တစ္ပါးကို ရွိမခုိးႏုိင္ဘူး…ဘုရား” လုိ႔ ေလွ်ာက္လုိက္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက စိတ္တုိၿပီး “ဘာ… စူဠေသာတာပန္လဲကြ၊ မင္းထက္ျမင့္တဲ့ ေသာတာပန္အဆင့္ရွိတဲ့ သိၾကားမင္းကေတာင္ ဒီေန႔၀တ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ကုိရင္ေလးကို ရွိခိုးေသးတယ္ကြ..” လုိ႔ ေငါက္ပစ္ရင္း ကြမ္းညွပ္နဲ႔ ထိပ္ပစ္ခ်ရာ အႏွီ စူဠေသာတာပန္ႀကီးလည္း နဖူးကုိ နာနာပြတ္ရင္း ထေျပးပါေလေရာ……။

ငါစြဲျပဳတ္ရင္ ေသာတာပန္

 

 

အထက္ျမန္မာျပည္၊ ေရႊဘုိနားက ဒကာတစ္ေယာက္တဲ့။ တရားေတြ ေလ့လာလုိက္စား ေနသူပါ။ တရားျပဆရာေတာ္က “ငါ”ဆုိတဲ့ အစြဲကိုခြာႏုိင္ရင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီလုိ႔ ရွင္းျပလုိက္ရာ ထုိဒကာေတာ္ေမာင္က တရားပြဲၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအိမ္ျပန္သြားပါတယ္။ ညေမွာင္ေမွာင္ထဲ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးကို ထုလုိက္ပါတယ္။ သူ႔အိမ္ရွင္မ ဘယ္သူလဲ..လုိ႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူက မေျဖဘူး။ ေနာက္ထပ္ေမးတယ္။ ထုိနည္း၄င္းပါပဲ။ မေျဖပါဘူး။

သုံးခါေျမာက္လည္းေရာက္ေရာ အိမ္ရွင္မကတံခါးဖြင့္ၿပီး “ရွင္..ဘယ္သူလဲ၊ ေမးေနတာ မၾကားဘူးလား..”လုိ႔ စိတ္တုိတုိန႔ဲေအာ္ခ်လုိက္ပါတယ္။  “ငါ…စြဲျပဳတ္ရင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ၿပီ” လုိ႔ သူက ႏွလုံးသြင္းေနတာဆုိေတာ့ “ဒုိ႔ပါ ဒို႔ပါ”လုိ႔ ေျဖလုိက္တယ္။ ငါစြဲျပဳတ္ေအာင္ ငါဆုိတဲ့ အသုံး အႏႈံးကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေျဖလုိက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ 

မိန္းမက သူ႔ေယာက်ၤားမွန္းလည္းသိေရာ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ “ဘယ္ကဒို႔လဲ.. စကားကိုရွင္းေအာင္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး” လုိ႔ေအာ္ဟစ္ေျပာဆုိရင္း ပါးဆြဲခ်လုိက္ ေတာ့မွ “ငါပါကြ မိန္းမရ” လုိ႔ ျပန္ေအာ္ရင္း ေတြးရုံသက္သက္နဲ႔ျဖစ္လာတဲ့ ေသာတာပန္ႀကီးလည္း  “ငါ” ျပန္စြဲကာ ခ်က္ခ်င္း ပုထုဇဥ္အဆင့္ေလ်ာၾကၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားပါေတာ့တယ္။

အနာဂါမ္ ဆရာပု

တစ္ခါက မုံရြာဘက္မွာ အၿမဲနီးပါး တရားအားထုတ္ေနေလ့ရွိတဲ့ ဆရာပုဆုိတဲ့လူတစ္ဦး ရွိတယ္ဆုိပဲ။ သူက ေဒါသမျဖစ္သေလာက္နီးပါးပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အနာဂါမ္ဆုိတာေဒါသမရွိဘူးလုိ႔ ေတြးမိၿပီး သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ “အနာဂါမ္ ဆရာပု” ဆုိၿပီး ဆုိင္းဘုတ္ခ်ိတ္ထားလုိက္ပါတယ္။

          ဒါနဲ႔ လူငယ္ေတြက ေဒါသရွိ..မရွိ စမ္းသပ္ခ်င္တာနဲ႔ ညေရာက္ေတာ့ ဆရာပုအိမ္ကုိ ခဲနဲ႔၀ုိင္းေပါက္ခ်လုိက္ရာ ေနာက္ေန႔မနက္လည္းေရာက္ေရာ ဆုိင္းဘုတ္က စာတန္းမွာ ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြား ပါေတာ့တယ္။

          စာတန္းေျပာင္းသြားပုံက “သကဒါဂါမ္ ဆရာပု”..တဲ့။

          ဆုိင္းဘုတ္က ေျပာင္းသြားတဲ့စာတန္းကုိ ၾကည့္ၿပီး လူငယ္ေတြက“ေၾသာ္ သကဒါဂါမ္ဆုိေတာ့ ေဒါသရွိေသးတယ္ေပါ့”..လုိ႔ နားလည္သြားၾကရွာသတဲ့။

ထူးဆန္းတဲ့ ရဟႏၱာ 

တစ္ခါက မႏၱေလးနယ္ထဲမွာ ရဟႏၱာ..ရဟႏၱာဆုိၿပီး လူေတြ ႀကိတ္ႀကိတ္တုိး သြားေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ၾကပါတယ္။ စာတတ္ေပတတ္ဆရာေတာ္ေတြ သြားေရာက္စစ္ေဆးေတာ့ ရဟႏၱာလုိ႔သမုတ္ ခံရတဲ့ ဆရာေတာ္က ရုိးသားစြာနဲ႔ “တပည့္ေတာ္ ရဟႏၱာ မဟုတ္ပါဘူး..ဘုရား”လုိ႔ ပြင္းလင္းစြာ ေလွ်ာက္ထားသတဲ့။
          ဒါဆုိ အရွင္ဘုရား ဘာျဖစ္လုိ႔ ရဟႏၱာဆုိၿပီး နာမည္ႀကီးတာလဲ..လုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက စစ္ေဆးေတာ့ ထုိဆရာေတာ္ ေလွ်ာက္ထားပုံက…

          “တပည့္ေတာ္ လူနာမည္က ငတာပါ..ဘုရား။ ဖုိးသူေတာ္ျဖစ္ေတာ့ ဖုိးတာလုိ႔ ေခၚခံရတယ္။ ကိုရင္ျဖစ္ေတာ့ ကိုရင္တာျဖစ္ၿပီး ရဟန္းလည္းျဖစ္ေရာ ရဟန္းတာ..လုိ႔ အေခၚခံရတာပါဘုရား..”တဲ့။

နိဗၺာန္္ေရာက္သူ ၄ ဦး

 

တစ္ခါက မႏၱေလးေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာေလ့က်င့္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးရွိပါတယ္။ ဘာသာေရးစိတ္၀င္စားတဲ့ တုိးရစ္တစ္ေယာက္က ထိုကိုယ္ေတာ္ ေလးအား “အရွင္ဘုရားတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ နိဗၺာန္ဆုိတာ လူသိမ်ားတယ္။ ခုအဲဒီနိဗၺာန္ကုိ ေရာက္တဲ့သူ ဘယ္ႏွစ္ဦးရွိၿပီလဲ..”လုိ႔ ေမးလုိက္ရာ ကိုယ္ေတာ္ေလးက အဂၤလိပ္အသံထြက္ကလည္း တကယ္ နားမယဥ္ေသးေတာ့ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္အာရုံျပဳႏုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔လြဲၿပီး ၄ ေယာက္လုိ႔ ရုတ္တရက္ မွားေျဖလုိက္မိပါတယ္။ သူက ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္နဲ႔ ရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ေတြကို ရည္ရြယ္ၿပီး ေျဖလုိက္မိတာပါ။

တုိးရစ္ကမ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ကာ…

          “အုိး ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ အရွင္ဘုရားတုိ႔ နိဗၺာန္က လူနည္းနည္းပဲ လက္ခံတာ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတရားအားမထုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး” လုိ႔ ေျပာၿပီး စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႔ ျပန္သြားရွာသတဲ့…။

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား (၃)

  ေလေပါတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳး

ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး။ ေတြ႔ရာ ျမင္ရာကို ဘာမွအလြတ္မေပးဘဲ အကုန္လုိက္ေျပာခ်င္သူ။ စကားကုိလည္း

အက်အနေကာက္ေျပာတတ္သူ။ မုိးေရထဲေၾကမြေနတဲ့ ႏြားေျခးေတြကို ျမင္ေတာ့ သူက “ယူႀကံဳးမရဆုိတာ..ဒါပဲ” တဲ့။
ကားခ်င္းတုိက္လို႔ မွန္ေတြ ကြဲတာျမင္ေတာ့ “ေၾကကြဲတယ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳး” လုိ႔လုပ္ျပန္ေရာ။
ေဆာင္းရာသီ၊ ႏွင္းေတြက်၊ ေလေတြတုိက္ေတာ့ “ဒါမ်ိဳးကုိ ေအးခ်မ္းတယ္ ေခၚတာ” လုိ႔ အ႒ကထာဖြင့္ျပန္ေရာ။
သူနဲ႔ ခရီးတစ္ခုသြားရင္း ကားေတြ ေလျဖည့္တဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ ကားဘီးကေပါက္၊ မုိးေတြကရြာ၊ ေလေတြတုိက္၊ ဖားေတြကေအာ္။ ေတာ္ေတာ့္ကို ဆူညံပြတ္ေလာရိုက္ေနတဲ့ေနရာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ အျခားကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ကိုေလေပါကို ရြဲ႕ၿပီး “ေလေပါတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကြ”လုိ႔ ဦးေအာင္ ဋီကာဖြင့္ခ်လုိက္ရာ ေတြ႕ကရာရွစ္ေသာင္းကုိ မနားတမ္းေျပာတတ္တဲ့ ကိုေလေပါခမ်ာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေတာ့ဘဲ မ်က္လုံး၊ မ်က္ဆံျပဴးၿပီး ထုိင္ေနရင္း ငုတ္တုတ္ေမ့သြားပါေလေရာ…..။

အျပည့္စုံဆုံး ဒိုင္ယာရီ

မႏၱေလး၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္မွာ ပညာဆည္းပူးေနတုန္းကေပါ့။ ဒုိင္ယာရီမျပတ္ေရးေလ့ရွိတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးရွိတယ္ဆုိပဲ။ သူက ေန႔စဥ္ျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ဘာမွ မက်န္ေအာင္ ေရးေလ့ရွိ တယ္တဲ့။
အဲဒါ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ သူ႔ဒိုင္ယာရီမွာ ဘာမွ ေရးစရာမရွိတာကို ေတာင္ ျဖစ္ေအာင္ေရးမွတ္ထားပုံကုိ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးက ေဖာက္သည္ခ်ပါတယ္။ ဘာမွ ေရးမွတ္စရာမရွိတာကို ေရးမွတ္ထားပုံက…”ဒီေန႔ ဘာမွ ေရးစရာမရွိ၊ ငရုပ္ပင္ ေရေလာင္း၊ ေပါင္းထုိး၊ ျမက္ရိတ္၊ အိပ္” တဲ့..။

လိုက္ပြဲေလးကမွ ေကာင္းတာ

အေနအထုိင္ အေတာ္ရုိးေအးၿပီး သိကၡာ၊ သမာဓိရွိတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး။ သူက ဥပုသ္ ေန႔ည ဘုရား၀တ္တက္ၿပီးရင္ တပည့္စာသင္သားေတြကို လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္၊ အသိဥာဏ္ ဗဟုသုတရွိေအာင္ ၾသ၀ါဒေပးေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္ေတြ႔ေတြကိုလည္း မၾကာခဏ ေျပာျပေလ့ ရွိပါတယ္။ သူငယ္ငယ္က မႏၱေလးမွာ စာသင္ေနစဥ္ ျပင္ပဗဟုသုတရွိေအာင္ဆုိၿပီး တစ္ေန႔မွာ အေအးဆုိင္တစ္ဆုိင္ကို သြားထုိင္တာတဲ့။

တစ္ခါမွ ဆုိင္ထုိင္ဘူးတာမဟုတ္ေတာ့ ဘာမွာလုိ႔ မွာရမွန္း မသိပါဘူူး။ ဒါနဲ႔ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ နံရံက ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္ကို ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ “ဖာလူဒါတစ္ခြက္ ၅၀ ျပား၊ ေရႊရင္ေအးတစ္ခြက္..၄၀..ျပား” စသည္ေပါ့။ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ဦးဇင္းေလးက “ဖာလူဒါ တစ္ခြက္”လုိ႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ ဆုိင္ကအေမာေျပ ေရခဲေရတစ္ခြက္ အရင္လာခ်ေပးပါတယ္။ ဦးဇင္းေလးက ေရးေအးေအးေလးကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရသာခံၿပီး ေသာက္ၾကည့္ေနပါတယ္။

ထုိစဥ္ အေဖာ္ရဟန္းေတာ္ေတြ ေရာက္လာၿပီး “စာ၀ါသံေခ်ာင္း ေခါက္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္က်လိမ့္မယ္၊ သြားၾကရေအာင္”ဆုိၿပီး ေခၚသြားပါတယ္။ ဦးဇင္းေလးက ျပား ၅၀ ကုိ စားပြဲေပၚတင္ၿပီး ဆုိင္ထဲကထြက္မယ္ျပင္ခိုက္ ဖာလူဒါအစစ္ ေရာက္လာပါတယ္။
ဦးဇင္းေလးက ေနာက္က်မွာ စိုးတာနဲ႔ နဲနဲျမည္းၾကည့္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ လုိက္သြားပါတယ္။

လမ္းေရာက္ေတာ့ ဦးဇင္းေလး ေျပာလုိက္ပုံက “တပည့္ေတာ္ ဖာလူဒါေသာက္တာ ဘာမွ အရသာမရွိဘူး၊ ရြာက ေရတုိင္းပဲ။ လုိက္ပြဲေလးကမွ အရသာရွိတာ” တဲ့။

 ငါ့သားကို ထမင္းငတ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေခတ္

တစ္ခါက ေတာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ သားဖ ၂ ေယာက္ထမင္းအတူစားေနၾကပါတယ္။ သားျဖစ္သူရဲ႕ ဆံပင္စတုိင္က မ်က္စိတစ္ဖက္ေပၚ ၀ဲက်ေနတဲ့ဟန္ပါ။ ထမင္းကို ေခါင္းငုံ႔စားေနေတာ့ သူ႔ဆံပင္က မ်က္စိတစ္ဖက္ေပၚ လာလာၿပီး အုပ္ေနပါတယ္။ ဒါကို သူက ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲခါခါပစ္ၿပီး ဆံပင္ကို လွန္လွန္တင္ေနရတာဆုိေတာ့ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစားလုိ႔   မရေတာ့ပါဘူး။

    ဖေအျဖစ္သူက “မင္းဆံပင္ႀကီးကလည္း ေနရထုိင္ရ၊ စားရေသာက္ရတာ အေတာ့္ကို အဆင္ မေျပဘူး။ ညွပ္ပစ္စမ္းကြာ” လို႔ ေျပာေတာ့ သားျဖစ္သူက… “ဟာ အေဖကလည္း ဘာမွမသိဘဲနဲ႔၊ ဒါ ေခတ္စတုိင္ဗ်..”လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရာ ဖေအက ေဒါကန္ၿပီး….
    “ေတာက္…ေခတ္ကိုက ငါ့သားကို ထမင္းငတ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ေခတ္၊ အလကားေခတ္၊ ထြီ..” ဆုိၿပီး စိတ္တုိတိုနဲ႔ ထမင္း၀ုိင္းကေန ထသြားပါေတာ့တယ္။

အမွန္ကန္ဆုံး ဒိုင္ယာရီ

   မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ သာသနာ့တကၠသုိလ္တက္တုန္းကပါ။ သူငယ္ခ်င္းကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးရိွတယ္။ သူက ဒုိင္ယာရီ အၿမဲေရးမွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူမရွိခုိက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ေနရာ ေရာက္လာပါတယ္။ အခ်င္းခ်င္းကလည္း ေျပာမနာ၊ ဆုိမနာဆုိေတာ့ သူ႔ဒိုင္ယာရီေလးကို ခပ္ျဖန္းျဖန္း ေကာက္လွန္ဖတ္မိလုိက္ပါတယ္။

သူ႔ေပၚ တစ္ခါမွ စိတ္မဆုိးဘူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ဒိုင္ယာရီထဲစာေလး ၂ ေၾကာင္းေၾကာင့္ အေတာ္ေဒါကန္သြားၾကတယ္ဆုိပဲ။ သူေရးမွတ္ထားပုံက…
“မနက္ အာဂႏၱဳ(သူငယ္ခ်င္းေတြ)လာ၊ လက္ဘက္ရည္လုိက္တုိက္၊ ႏွစ္ရာကုန္၊ ႏွေျမာ။”
ေန႔လည္ ေဆးေက်ာင္းသူေလး ၂ ေယာက္လာ၊ ေတာင္ေျခ၊ ထမင္းလိုက္ေၾကြး၊ ၅၀၀ ကုန္၊ မႏွေျမာ…” တဲ့။

ေကာင္းလုိက္တဲ့ ဘာသာျပန္

လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ဥပုသ္ေန႔ တစ္ေန႔မွာေပ့ါ။ တကၠသုိလ္က စာသင္ဘက္သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔အတူ မႏၱေလးေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ႏုိင္ငံျခားသားေတြကို အဂၤလိပ္စကားေျပာ ေလ့က်င့္ ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကမွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ေတာင္းၿပံဳးပြဲသြားတဲ့ကားေတြက မန္းေတာင္ရဲ႕ ေအာက္နား ကေန ျဖတ္ျဖတ္သြားေနပါတယ္။ ကားေပၚကလူငယ္၊ လူရြယ္ေတြကနတ္ဆုိင္းေတြ၊ နတ္သီခ်င္းေတြ ဖြင့္သူဖြင့္၊ ဆုိသူဆုိနဲ႔ အေတာ့္ကုိ ျမဴးၾကြၾကြရွိလွပါတယ္။
“အဲဒါ ဘယ္သြားၾကတာလဲ” …
ႏုိင္ငံျခားသားကေမးပါတယ္။
“ေတာင္ၿပံဳးပြဲသြားတာ” လို႔ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးကေျဖလိုက္ပါတယ္။
“ေတာင္ၿပံဳးပြဲဆုိတာဘာလဲ၊ ဘာလို႔ ေတာင္ၿပဳံးပြဲလို႔ ေခၚတာလဲ” …ေမးခြန္းေတြ ဆင့္ဆင့္လာပါတယ္။
ကိုယ္ေတာ္ေလးဘာသာျပန္ေျပာလိုက္ပုံက “ေတာင္ၿပဳံး” ဆုိတာေမာင္တိန္စမုိင္း(mountain smile)လုိ႔ဆုိလုိတာပါ။ ခု အဲဒီေမာင္တိန္စမုိင္းကို သြားေနၾကတာ” တဲ့။
Oh! Wonderful! I have to go there to see mountain smile. အိုး.....အေတာ္ထူးဆန္းပါလား။ ငါလည္း ေတာင္ၿပံဳးတာကို သြားၾကည့္မွ ျဖစ္မယ္…ဆုိၿပီး တစ္ခါတည္း လစ္သြားပါေလေရာ…။