လူႀကီးမိဘမ်ားကို ျပဳစုျခင္းနဲ႔ ယေန႔ေခတ္ကမၻာ့ျပႆနာ

ဤအရွင္ဟာ သီရိလကၤာလို႔ေခၚတဲ့ အိႏၵိယသမုဒၵရာထဲက ကၽြန္းႏုိင္ငံေလးမွာ 2010 နဲ႔ 2011အထိ ၂ ႏွစ္သီတင္းသုံးရင္း ဗုဒၶစာေပမ်ားကုိ ေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္။ သီရိလကၤာမွာ ေနထုိင္စဥ္က  အကြိဳင္းနတ္စ္လို႔ေခၚတဲ့ တကၠသုိလ္ေကာလိပ္တစ္ခုမွာ အဂၤလိပ္စာ ဒီပလုိမာတန္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ အကြိဳင္းနတ္စ္က ဆရာတစ္ယာက္က “လူႀကီးသူမမ်ားကို ျပဳစုျခင္းနဲ႔ ယေန႔ေခတ္ျပႆနာ”ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေပးၿပီး အက္ေဆးေရးခုိင္းပါတယ္။ အဲဒီေကာလိပ္က ခရစ္ယာန္ေတြ တည္ေထာင္ထားတာမုိ႔ ခရစ္ယာန္ေတြရဲ႕ အရိပ္အေငြ႔ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လြမ္းမုိးေနပါတယ္။ အရွင္က ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္တစ္ပါးဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ႐ႈေထာင့္ကေန ႀကိဳးစားၿပီး တင္ျပလုိက္ပါတယ္။

           

အဲဒီအက္ေဆးေခါင္းစဥ္က အၿမဲတမ္းလုိလို အရွင့္စိတ္ကို လြမ္းမုိးေနပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ အေနအထားဟာ လူႀကီးသူမေတြကို ျပဳစုဖို႔၊ အ႐ုိအေသေပးဖုိ႔အတြက္ တကယ္ပဲ ျပႆနာႀကီးတစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနၿပီလား (သို႔မဟုတ္) ျဖစ္လာၿပီးလား…ဆိုတဲ့ေမးခြန္းက အရွင့္ဥေႏွာက္ကုိ အၿမဲအလုပ္ေပးေနပါတယ္။

          
ဒီေမးခြန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အရွင့္ရဲ႕အေတြ႔အႀကံဳေတြကို ဦးစြာေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အရွင္က လကၤာကၽြန္းမွာ ပညာဆည္းပူးေနတာဆုိေတာ့ လကၤာသူ၊ လကၤာသားေတြရဲ႕ အျပဳအမူေတြ၊ ဓေလ့ထုံးစံေတြကို အၿမဲတမ္းထိေတြ႔ခြင့္ ရေနပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ျပဳမူဆက္ဆံပုံေတြ၊ ဓေလ့ထုံးစံနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာေပၚမွာ အေျခခံထားတာမုိ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံခြင့္ ရသူေတြကို ေအးျမေစပါတယ္။ ေႏြးေထြးေစပါတယ္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း မိဘနဲ႔သား သမီး၊ ဆရာနဲ႔တပည့္၊ ႀကီးသူနဲ႔ငယ္သူေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးေတြဟာ ျမင္သူေတြကို ၾကည္ႏူးေစတာ အမွန္ပါပဲ။ 

ရဟန္းသံဃာမ်ားကိုသာမက ကိုယ့္ထက္ႀကီးသူကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး အ႐ုိအေသ ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ေဖးမကူညီေလ့ရွိပါတယ္။ ငယ္သူေတြကိုလည္း ႀကီးသူေတြက ညွာတာ ေထာက္ထားမႈေတြ၊ ယုယၾကင္နာမႈေတြနဲ႔ အၿမဲဆက္ဆံေလ့ရွိပါတယ္။

အဲဒီထဲမွာ အရွင့္စိတ္ကုိ မၾကာခဏ စြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ျမင္ကြင္းကေတာ့ သားျဖစ္သူေတြက သူတုိ႔အေမ၊ အဖြားေတြကို ဂ႐ုတစုိက္နဲ႔ ေဖးေဖးမမ႐ုိ႐ုိေသေသ ဆက္ဆံၿပီး တပူးတြဲတြဲသြားလာေနတာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး သမီးျဖစ္သူေတြက သူတုိ႔ဖခင္နဲ႔ အဘိုးေတြကို တပူး တြဲတြဲနဲ႔ ခ်စ္ခင္အားကိုးစြာ ဆက္ဆံၿပီး သြားလာၾကတဲ့ျမင္ကြင္းေတြပါပဲ။ သူတုိ႔မိဘ၊ ဘုိးဘြား ေတြရင္ထဲမွာ အေတာ့္ကို စိတ္ခ်မ္းေျမ႕မွာပဲလို႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္မိပါတယ္။

           

အဲသလို စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္ေနသူေတြအဖို႔ လူမႈေရးျပႆနာေတြ ရွိမွရွိပါ့မလားလို႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း အၿမဲအကဲခတ္ေနမိပါ တယ္။ ဒါကို ဆရာက သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ လူသိမ်ားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆုိျပၿပီး အဓိပၸါယ္ေျပာျပပါ တယ္။ အဲဒီသီခ်င္းသံကို မၾကာခဏလည္း ၾကားဘူးပါတယ္။ ကိုယ္က ဆင္ဟာလီဘာသာ စကားမတတ္ေတာ့ အဓိပၸါယ္ကို နားမလည္ပါဘူး။ သီခ်င္းသံစဥ္က ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေလးနဲ႔ ေၾကကြဲစရာပုံစံေလးလုိ႔ေတာ့ ခံစားမိပါတယ္။ ဆရာက “သူတို႔ဆီမွာလည္း မိဘနဲ႔သားသမီး ျပႆနာေတြ ရွိေၾကာင္း၊ သားသမီးေတြက မိဘေတြကို ပစ္ထားၿပီး သြားလိုရာသြား၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနေၾကာင္း၊ အဲဒါကို ပစ္ပယ္ခံ အေမအုိႀကီးက သူ႔ရဲ႕ဒုကၡေတြကို စိတ္မပ်က္ဘဲ သားသမီးေတြ အတြက္ပူပန္ေနပုံကို ဖြဲ႔ဆိုထားတာျဖစ္ေၾကာင္း ” ရွင္းျပပါတယ္။

           

တစ္ခါကလည္း သူငယ္ခ်င္းကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး က်န္းမာေရးမေကာင္းတာနဲ႔ ေဆးခန္း လုိက္ပို႔ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဆရာ၀န္က အေတာ့္ကို ႐ုိေသကိုင္း႐ႈိင္းစြာနဲ႔ ေႏြးေထြးၾကင္နာစြာ ဆက္ဆံၿပီး ျပဳစုကုသေပးလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးဆရာ၀န္က အရွင္တုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေမးပါတယ္။ ေမးသာ ေမးတာပါ။ သူက သိၿပီးသားေတြပါ။ သူက ဗဟုသုတလည္း အေတာ္စုံပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕အေနအထားေတြကိုလည္း ဗဟုသုတျဖစ္ဖြယ္ ေျပာျပပါတယ္။ “သူ႔ႏုိင္ငံနဲ႔ အရွင္တုိ႔ႏုိင္ငံဟာ တူညီေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာေပၚမွာ အေျခခံထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြဆုိေတာ့ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔မႈမွာ ေျပာစရာမလိုေၾကာင္း၊ ဘာသာတရားက ေကာင္းေသာ္လည္း ဘာသာတရားကို က်င့္သုံးႏုိင္မႈမွာ အားနည္းေနေသး ေၾကာင္း” စတာေတြကို သူ႔အျမင္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေျပာျပပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အခြင့္အေရးကို အျခားတစ္ေယာက္က စြတ္ဖက္ခံရတဲ့ေနရာမွာ လုံၿခံမႈနည္းပါးေသးေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းျပပါတယ္။ ေယာက်ၤားေတြက မတရားႏွိပ္စက္ခံရလို႔ သူ႔ေဆးခန္းေရာက္လာတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားေၾကာင္း၊ ၾသစေတးလ်မ်ာဆုိရင္ အစုိးရက အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ လုံၿခံဳမႈအျပည့္အ၀ေပးထားေၾကာင္းကိုလည္း ရွင္းျပပါတယ္။

           

အရွင္က ဒီႏုိင္ငံဟာ အေတာ္ေအးခ်မ္းတဲ့ႏုိင္ငံျဖစ္ေတာ့ အထက္ကလုိ ျပႆနာေတြ မရွိဘူးထင္ေနတာ။ ခုေတာ့ ထင္သလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ သတင္းေတြရွာေဖြၿပီး ဖတ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ဆီမွာလည္း လူမႈေရးျပႆနာေတြ ရွိတာပါပဲ။ သူတို႔လည္း ပုထုဇဥ္ေတြပဲေလ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာနစတဲ့ ကိေလသာေတြ ရွိေနမွာပဲဆုိေတာ့ ျပႆနာေတြကေတာ့ ရွိေနမွာပါပဲ။ ဒါမ်ိဳး ျပႆနာေတြ ရွိေနလို႔လည္း ဒီႏုိင္ငံက ကေလး၊ သူငယ္ေတြကို လူႀကီးမိဘမ်ားအား ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံဖို႔၊ ဂရုစိုက္ဖုိ႔ ဆုံးမေျပာဆုိမႈေတြကို ေတြ႔ရတာပါပဲ။ စာအုပ္၊ စာတမ္း ေတြလည္း ေရးသားထားၿပီး တနႏၢေႏြေန႔၊ ဓမၼစကူးေက်ာင္းေတြမွာ သင္ၾကားေပးေနတာေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။

ငယ္ငယ္က ေဒါက္တာရဲႏုိင္ေရးတဲ့ “အေနာက္ကိုေ႐ႊ႕ အေရွ႕ကိုေမွ်ာ္” ၀တၳဳထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံကို ပညာသင္ေရာက္ေနတဲ့ ဇာတ္လုိက္က သားသမီးေတြရဲ႕ ေမတၱာငတ္ေနတဲ့ အေနာက္ႏုိင္ငံသူ အဖြားအုိတစ္ေယာက္ကုိ ေႏြးေထြးယုယစြာဆက္ဆံပုံကို ထည့္ေရးထားတာ မွတ္မိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္ကငယ္ေသးေတာ့ အဲသလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးေတြကို သိပ္နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေဒသစုံ၊ လူမ်ိဳးစုံနဲ႔ထိေတြ႔ ဆက္ဆံလာရေတာ့မွ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္ဆံေရးမွာ ေႏြးေထြးမႈ၊ ေဖးမမႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈစတာေတြ အမ်ားႀကီးလိုအပ္ေၾကာင္းကို ပိုၿပီးသေဘာေပါက္လာပါတယ္။

          

 ဒီေန႔ေခတ္မွာ အလုပ္လုပ္ရတာကလည္း နားခ်ိန္ကုိ မရွိပါဘူး။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေျပးလႊား လုပ္ကိုင္ေနရၾကတာပါ။ အလုပ္ထဲမွာ ပိေနၾကတဲ့အတြက္ မိသားစုကိစၥေတြ၊ အေပါင္းအသင္း ကိစၥေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားရတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲသလုိ အလုပ္တာ၀န္ေတြ ပိၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို အခ်ိန္မေပးႏုိင္ေတာ့ ဆက္ဆံေရးေတြ ေျခာက္ေသြ႔လာပါတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ နည္းပါးလာပါတယ္။ အထီးက်န္ဆန္လာၿပီး ၿငီးေငြ႔ဖြယ္လည္း ေကာင္းလာပါတယ္။ တစ္ခါက နယ္တစ္နယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူက သူ႔သားရဲ႕ဆံပင္ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာဆုိလုိက္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ သူ႔သားက ဆံပင္ကို နဖူးေပၚတစ္ျခမ္း ၀ဲေနတဲ့ ဒီဇိုင္းခ်ိဳးထားတာပါ။ သူ႔သားက ထမင္းစားရင္း မ်က္စိေရွ႕၀ဲ၀ဲက်လာတဲ့ဆံပင္ကို နဖူးေပၚေရာက္ေအာင္ ေခါင္းကို ခဏခဏေစာင္းငဲ့ၿပီး ခါခါပစ္ေနပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ဖခင္ ျဖစ္သူက စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ေျပာလိုက္ပုံက “ေတာက္…ေခတ္ကိုက ငါ့သားကို ထမင္း ေကာင္းေကာင္းမစားရေအာင္ လုပ္တဲ့ေခတ္” တဲ့။ တကယ္ေတြးၾကည့္ရင္ ဟာသလည္း ေျမာက္ၿပီး အဓိပၸါယ္လည္း အေတာ္လည္း ထိမိပါတယ္။

           

ခုေခတ္က အုိင္တီ(IT)ေခတ္ဆိုတဲ့အတုင္းပါပဲ။ အီးေမးလ္၊ အင္တာနက္၊ ေဖ့စဘြတ္ စတာေတြကေန ကိုယ္နဲ႔အေ၀းႀကီးမွာ ရွိေနတဲ့ကမၻာ့အေရွ႕ျခမ္း၊ အေနာက္ျခမ္းက လူေပါင္းစုံ ကုိ အလြယ္တကူ ရွာေဖြႏုိင္ပါတယ္။ မိတ္ဖြဲ႔ႏုိင္ပါတယ္။    အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မိတ္လည္းဖြဲ႔ေနၾကပါတယ္။ ရလာတဲ့မိတ္ေဆြေတြကုိလည္း မတင္းတိမ္ဘူး။ အားမရႏုိင္ၾကဘူး။ မတင္းတိမ္ႏုိင္တာ၊ အားမရႏုိင္တာဟာ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ ေပတံစံႏႈန္းေတြန႔ဲ တုိင္းတာေနလို႔ပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ လက္ပံပင္ေပၚက ျပဳတ္ျပဳတ္က်လာတဲ့ လက္ပံပြင့္ေတြကို ကိုယ့္အနား ေၾကြက်လာေတာ့ အားမရဘဲ အပင္ေပၚက အပြင့္ေတြကိုပဲ ေခါင္းေမာ့ၿပီး ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ေခြး႐ူးလို ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ကိုယ္နဲ႔မသိတဲ့ ကမၻာ့အေရွ႕ျခမ္း၊ အေနာက္ျခမ္းက သူေတြကိုသာ စိတ္၀င္စားတာပါ။ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ္နဲ႔နံရံခ်င္း ကပ္ေနတဲ့ တစ္ဘက္ခန္းက မိတ္ေဆြေတြက်ေတာ့ မေခၚခ်င္ဘူး။ မေျပာခ်င္ၾကျပန္ပါဘူး။  ေခၚဖုိ႔၊ ေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္လည္း မေပးႏုိင္ဘူးျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

           

အဲသလုိ အလုပ္မအားတာေတြ၊ တန္းတူရည္တူလုပ္လာရတာေတြ၊ အခ်ိန္မေပးႏုိင္တာ၊ မေပးခ်င္တာေတြေၾကာင့္မုိ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးဆက္ဆံေရးဟာ လုပ္ငန္းသေဘာ ဆန္လာပါတယ္။ ေႏြးေထြးမႈ၊ ၾကင္နာမႈ၊ ေဖးမမႈ၊ ႐ုိေသမႈ၊ ကိုင္း႐ႈိင္းမႈေတြ ေခါင္းပါးလာပါတယ္။ အတၱဆန္မႈေတြ၊ မေရာင့္ရဲႏုိင္မႈေတြ မ်ားမ်ားလာပါတယ္။ လူငယ္ေတြမွာ အနာဂတ္ရွိတယ္။ အားမာန္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအားမာန္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို အလြဲမွာ အသုံးခ် မိတတ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ အဲဒီအားမာန္ေတြ၊ ေမွ်ာ္လင္ခ်က္ေတြထဲမွာ စီး၀င္လာတဲ့ ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းေတြကိုပဲ အငန္းမရလိုက္ရင္းနဲ႔ အနီးအနားမွာရွိတဲ့ ဘုိးဘြား မိဘနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြကို အခ်ိန္မေပးႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေပးလည္း မေပးခ်င္ ၾက ေတာ့ပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ လူႀကီးမိဘေတြကို ျပဳစုရတာ၊ အရုိအေသေပးရတာဟာ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ျပႆနာသဖြယ္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ လူႀကီးမိဘေတြဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေဘးေရာက္ေရာက္သြားပါတယ္။ အထီးက်န္ဆန္လာပါတယ္။ ဆင္းရဲၿငိဳျငင္ ပင္ပန္းလာၾကပါ တယ္။

          

 ခုလုိ ျဖစ္လာတာဟာ တကယ့္ကို စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ေခတ္ေတြ၊ စနစ္ေတြ ဘယ္လုိပဲ ေျပာင္းေျပာင္း မိဘဟာ မိဘပါပဲ။ သူတို႔တေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ တကယ့္ကို ေက်းဇူးရွင္ေတြပါပဲ။ ကိုယ့္ထက္ အသက္၊ သိကၡာဂုဏ္ရွိန္၀ါႀကီးသူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေက်းဇူးရွိေနသူေတြပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က လူႀကီးမိဘေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ ပတ္၀န္းက်င္ကိစၥေတြကို အေရးထားဖုိ႔႔ရန္ တရားေဒသနာေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

           

တစ္ခါက သာ၀တၳိျပည္မွာ သားေလးေယာက္က မျပဳစုဘဲ အိမ္က ႏွင္ထုတ္ခံထားရလို႔ ဆင္းရဲၿငိဳျငင္စြာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရတဲ့ မဟာသာလဆုိတဲ့ ပုဏၰားအုိႀကီးကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဂါထာ(ကဗ်ာ)ေလးပုဒ္ကုိ သင္ၾကားေပးၿပီး လူပုံအလယ္မွာ ရြတ္ဆုိေစကာ မိဘန႔ဲ သားသမီး စည္းလုံးညီညြတ္မႈေတြ၊ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာမႈေတြ ရရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေတာ္မူခဲ့ ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရား သင္ၾကားေပးတဲ့ ဂါထာ(ကဗ်ာ)ေလးပုဒ္ကေတာ့ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ပါတယ္။

          ''အၾကင္သားတို႔ျဖင့္ အကြၽႏု္ပ္ ႏွစ္သက္၊ ဝမ္းေျမာက္ခဲ့ရ၏။ အၾကင္သားတို႔၏ ႀကီးပြား ျခင္းကိုလည္း အလိုရွိခဲ့၏၊ 'ေခြးတို႔သည္ ဝက္ကို (ေဟာင္၍) ႏွင္ထုတ္သကဲ့သို႔' ထိုသား တို႔သည္ မယားတို႔ႏွင့္အတူတိုင္ပင္ကာ ငါ့ကို (ျမည္တမ္းေငါက္ေအာ္၍) ႏွင္ထုတ္ ကုန္၏။

သူေတာ္မဟုတ္ ယုတ္မာေသာ ရကၡိဳသ္တို႔သည္ သားတို႔၏အသြင္အျပင္ျဖင့္ ငါ့ကို 'ဖခင္ ဖခင္'ဟု ေခၚကုန္၏၊ ထိုရကၡိဳသ္တို႔သည္ အရြယ္လြန္ေသာငါ့ကို စြန္႔ကုန္ေယာင္တကား။

'အိုမင္းသည္ျဖစ္၍ အသံုး မျပဳႏိုင္ေသာ ျမင္းကို အစာမေကြၽးဘဲ ဖယ္ထားဘိသကဲ့သို႔' သူမိုက္တို႔၏ အဖအိုသည္ သူတစ္ပါးအိမ္တို႔၌ ေတာင္းစားရ၏။

ငါ၏ လက္စြဲေတာင္ေဝွးသည္ကား ျမတ္ေသး၏၊ ငါ့အား မ႐ိုေသ၊ မတုပ္ဝပ္ေသာ သားတို႔သည္ မျမတ္ကုန္၊ ေတာင္ေဝွးသည္ ၾကမ္းေသာ ႏြားကိုလည္း တားျမစ္ႏိုင္၏၊ ထို႔ျပင္ ၾကမ္းေသာ ေခြးကိုလည္း တားျမစ္ႏိုင္၏။

ေတာင္ေဝွးသည္ ေမွာင္ထဲ၌ ေရွ႕သြား ျဖစ္ႏိုင္၏၊ နက္ေသာ ေရ၌ ေထာက္တည္ရာကို ရႏိုင္၏၊ ေခ်ာ္က်ေသာ္လည္း ေတာင္ေဝွး၏ အစြမ္းေၾကာင့္ ရပ္တည္ႏိုင္ရ၏၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာင္ေဝွးသည္ သားတို႔ထက္ ျမတ္ေသး၏''ဟု ဤသို႔ (ရြတ္ဆိုေလာ့ဟု မိန္႔ဆို၏)။

အထက္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားလုံးေတြဟာ အေတာ္ႀကီးကို ေလးနက္ၿပီး မိဘေတြဘက္ကေန ခံစားေပးႏုိင္ဆုံးျဖစ္ရုံမက မိဘေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ပုံေဖာ္ေပးႏုိင္စြမ္း ရွိတဲ့ စကားလုံးေတြပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က မိသားစုေပ်ာ္ရႊင္ေရးအတြက္၊ စည္းလုံးညီညြတ္ ေရးအတြက္၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတစ္ခုလုံး သာယာစုိေျပေရး၊ ခ်မ္းသာသုခရရွိေစေရးအတြက္ တရားေဒသနာေတြ အမ်ားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ထဲမွာ မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေလးကုိ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူခဲ့ပုံ၊ ျဗာဟၼဏသံယုတ္၊ မာတုေပါသက သုတ္တြင္လည္း မိဘကို လုပ္ေကၽြးတဲ့ ပုဏၰားအား ဘုရားရွင္က “မိဘကုိ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးရင္ ယခုဘ၀မွာလည္း ပညာရွိေတြရဲ႕ ခ်ီးမြမ္းမႈကုိ ခံရပုံ၊ တမလြန္ဘ၀မွာလည္း နတ္ျပည္မွာ စံရႏုိင္ပုံကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ သာလိေကဒါရဇာတ္လမ္းထဲမွာလည္း မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးဖုိ႔ ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ၃၈-ျဖာ မဂၤလာတရားေတာ္ထဲမွာလည္း မိဘကို ျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္းဟာ မဂၤလာတစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္း ညြန္ၾကားခဲ့ပါတယ္။

ဓမၼပဒအ႒ကထာ(၁၊၄၂၃)ထဲမွာလည္း ကိုယ့္ထက္ဂုဏ္ရွိန္၀ါႀကီးမားသူ၊ လူႀကီးမိဘ စသူေတြကို အၿမဲမျပတ္ ရုိေသစြာဆက္ဆံမယ္၊ ရွိခိုးမယ္ဆုိရင္ အသက္ရွည္မယ္၊ အဆင္း လွမယ္၊ ခ်မ္းသာမယ္၊ ခြန္အားဗလႀကီးမားမယ္လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဆုံးမေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။  

ဒီဃနိကာယ္၊ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္ထဲမွာလည္း မိဘေတြကို သားသမီးေတြက ျပဳစုရ မယ့္ ၀တၱရားငါးပါးကို ေဟာၾကားသြန္သင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ေရွးပညာရွင္ေတြက မွတ္မိလြယ္ ေစရန္ “ေကၽြးေမြးမပ်က္၊ ေဆာင္ရြက္စီမံ ေမြခံထိုက္ေစ၊ လွဴမွ်ေ၀၍၊ ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္၊ ၀တ္ ငါးသြယ္၊ က်င့္ဖြယ္သားတို႔သမီးတို႔တာ” ဆုိၿပီး ေဆာင္ပုဒ္လကၤာေလးစီကုံးၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအား လက္ဆင့္ကမ္း သင္ယူလိုက္နာေစခဲ့ပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တုိင္လည္း မယ္ေတာ္မိနတ္သားအား အဘိဓမၼာေဒသနာ ေတာ္မ်ား ေဟာၾကားၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ေတာ္မူျခင္းျဖင့္ မိဘေက်းဇူးႀကီးမားေၾကာင္းကို ထင္ရွား ျပေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ပညာဧတဒဂ္ရ အရွင္သာရိပုတၱရာမေထရ္ျမတ္ႀကီး ေသြးအံတဲ့ ေ၀ဒနာကို သည္းခံေတာ္မူၿပီး အယူလြဲမွားေနေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးကုိ အျမင္မွန္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားတရားျပၿပီးမွ ပရိိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ မိဘေက်းဇူးကို မေမ့ရန္သာဓကျပခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြပါပဲ။ ကမၻာေက်ာ္ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရဆရာေတာ္ႀကီးက လည္း သူ၏မယ္ေတာ္ႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဓမၼကထိကအေက်ာ္ သီတဂူဆရာေတာ္ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း သူ၏မိခင္ႀကီးကို စစ္ကုိင္းေတာ္ေခၚထားၿပီး ထုံးဘုိရပ္ကြက္ ထဲမွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားေပးခဲ့ပါတယ္။ ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္မွာလည္း သူ၏မယ္ေတာ္ ႀကီးကုိ ရည္မွန္းၿပီး ႏွစ္စဥ္သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ပင့္ဖိတ္လွဴဒါန္းကာ အမွ်ေ၀ကာ ေက်းဇူးဆပ္ ေတာ္မူပါတယ္။  ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားျဖစ္တဲ့ ကုလသမဂၢ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးသန္႔၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ကိုယ္တုိင္လည္း မိဘေက်းဇူးကို အထူးသိတတ္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ခဲ့သူေတြပါပဲ။     

မဃေဒ၀လကၤာထဲမွာ မာန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီးက သာလိေကဒါရဇာတ္ကိုမွီး၍ “မိကုိလက္ယာ၊ ဘကိုလက္၀ဲ၊ ကိုင္ခ်ီဆြဲလ်က္၊ ပခုံးထက္၀ယ္၊ အသက္ရာတုိင္၊ မမုန္းႏုိင္ဘဲ၊ ဆုံးတုိင္၀ပ္တြား၊ လုပ္ေၾကြးျငားလည္း၊ ေမြးဖြားပိုက္က်ဴး၊ ေၾကြးတင္ဖူးသည့္၊ ေက်းဇူးဂုဏ္ၿပိဳင္၊ မဆပ္ႏုိင္ခဲ့” လုိ႔ စပ္ဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ မိဘေက်းဇူးကို ဆပ္ခြင့္ႀကံဳတုန္း မဆပ္လုိက္ရရင္ ေနာင္အခါ ေနာင္တတရားေတြနဲ႔ ပူေလာင္ေနရတတ္ေၾကာင္းကုိ “ငယ္ခါကလွ်င္၊ မသင္ပညာ၊ ဥစၥာမစု၊ သူ႔ကို ခ်စ္ဖ်က္၊ သူ႔သက္သတ္စား၊ သူ႔မယားႏုိက္၊ ျပစ္မွားတုံဘိ၊ ပစၥည္းရွိလ်က္၊ စုိးစိမလွဴ၊ ေမြးျမဴမိဘ၊ မျပဳရႏွင့္၊ ဆုံးမ မနာ၊ ပညာရွိထံ၊ နည္းခံမမွတ္၊ မျမတ္အက်င့္၊ ဤဆယ္ဆင့္ကား၊ ႀကီးရင့္ေသာခါ၊ ပူစြာေနာင္တ၊ ရတတ္စြတည္း။” လုိ႔ စပ္ဆုိ၍ ဆုံးမသတိ ေပးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ခုလုိ ဘုရားစတဲ့ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြက လူႀကီးသူမေတြ၊ မိဘဘုိးဘြားေတြ၊ အသက္၊ သိကၡာ၊ ဂုဏ္၀ါႀကီးမားသူေတြကို အရုိအေသေပးဖုိ႔ရန္၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ရန္ ဆုံးမညြန္းၾကားခဲ့တာေတြ၊ စံနမူနာအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ျပခဲ့တာေတြကို ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ ေက်းဇူးႀကီးမားမႈေတြ၊ အေရးပါမႈေတြကို ခန္႔မွန္းလုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ မိမိတုိ႔တစ္ေတြလည္း ေခတ္စနစ္ေတြ ဘယ္လုိပဲ ေျပာင္းေျပာင္း လူႀကီးမိဘေတြကို ျပဳစုေစာင့္ ေရွာက္ရတာကုိ ျပႆနာႀကီးသဖြယ္ မမွတ္ယူသင့္ပါဘူး။ ျပႆနာႀကီးသဖြယ္ျဖစ္လာတယ္လုိ႔ ခံယူရင္လည္း အဲသလုိ မွားယြင္းတဲ့အယူအဆေတြကို ဖယ္ရွားပစ္သင့္ပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္မွာ ျပႆနာသဖြယ္ျဖစ္လာရင္လည္း အဲဒီျပႆနာကို မွန္ကန္မြန္ျမတ္တဲ့ လမ္းစဥ္ေတြ၊ ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ အစားထုိးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္သင့္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္ေပၚ ရွိခဲ့ဘူးတဲ့ သူတုိ႔ရဲ႕ေက်းဇူးေတြကုိ ဆင္ျခင္ကာ အခြင့္အေရးရတဲ့ အခိုက္မွာ လူႀကီးမိဘေတြကို ရုိရုိေသေသနဲ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာဆက္ဆံရင္း ေက်းဇူးသိသူမ်ား၊ သိတဲ့ေက်းဇူးေတြကုိ ျပန္လည္ေပးဆပ္ႏုိင္သူမ်ားျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္းေျပာၾကားတုိက္တြန္းေျပာဆုိခ်င္ပါတယ္။

(အေမရိကန္၊ မစိုးရိမ္ေက်ာင္း၊ စာေစာင္တြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးကို အနည္းငယ္ျပဳျပင္၍ ျပန္လည္ တင္ျပလုိက္ပါသည္။) (ေကာ္လရွင္မေကာင္း၍ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ထင္ဟပ္ေစႏုိင္ေသာ အခ်ိဳ႕ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ လ်စ္လ်ဴရႈလုိက္ရေတာ့သည္)

  

ေႏြဂယာရဲ႕ ေ၀ဒနာစာတမ္း

ပူေလာင္မူေတြ သြန္ခ်၊

ခမ္းေျခာက္မူေတြ ပက္ႀကဲ၊

အက္ကြဲေနတဲ့ ဒီေနရာ၊

ေျဖစရာတစ္ခုက မဟာေဗာဓိ၊

ေ၀ဒနာရွိသူ တစ္ေယာက္၊  ေန႔စဥ္ေရာက္ခဲ့မိတယ္…….။

ဂႏၳ၀င္ေဗာဓိပင္လည္း၊

ရုိးတံေတြ က်ဲ၊

အေစးေတြ ၿပိဳကြဲေတာ့၊

ငိုေနဆဲ ရြက္၀ါမ်ား၊

ပင္အုိက ခြာသြား၊

ေအာ္ စည္းလုံးမႈေတြ လြင့္သြား၊

ေလယူရာ သူတုိ႔ယိမ္း၊

ေရွာင္တိမ္းတာ ျပစ္မဆုိသာ၊

ဒါဟာ ေႏြဂယာရဲ႕ ေ၀ဒနာစာတမ္းတစ္ခုပါ။

စပ္မိစပ္ရာ ဟာသမ်ား (၉)

ေမာၿပီးမွ ရယ္ရတယ္

အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းတစ္ခုမွာပါ။ ဆရာက မိသားစု၊ ညီကိုေမာင္ႏွမ ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္ရွိသလဲ...စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးၿပီး ထထေျဖခိုင္းပါတယ္။ ဆရာက “How many brother and sister do you have in your family? လုိ႔ ခပ္ႀကီးႀကီး ေအးေအးဦးဇင္းတစ္ပါးကို ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဦးဇင္းႀကီးက နားၾကားစြမ္းရည္ အားနည္းေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ သူျပန္ေျဖလုိက္ပုံက I have no family. တဲ့။ 

ဆရာလည္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားကာ “မိသားစု မရွိဘဲနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ေမြးလာတာလဲ” ထပ္ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဆရာေမးတာကို နားမလည္ဘဲနဲ႔ သူေျဖခ်င္ရာကုိ ေျဖလုိက္ပုံက “I don’t know.” တဲ့။

ဆရာခမ်ာ လက္ေနာက္ပစ္ၿပီး ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ထပ္တလဲလဲ စဥ္းစား ေနပါတယ္။ အေတာ္လည္း ေခါင္းရႈပ္သြားဟန္ရွိေလရဲ႕။ ေနာက္မွ ေဘးက ကိုယ္ေတာ္ေတြက  “ဒီဦးဇင္းဆုိလုိတာက သူ႔မွာ ညီကိုေမာင္ႏွစ္မ မရွိဘူး၊ သူတစ္ေယာက္ထဲလုိ႔ ေျပာတာ။ မိသားစုမရွိဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ သူက အဂၤလိပ္စာ အားနည္းလုိ႔ ေသခ်ာျပန္မေျပာတတ္တာ” လုိ႔ ၀ိုင္းရွင္းျပလုိက္မွ ဆရာလည္း စဥ္းစားရင္း ေမာေနရာကေန ရယ္သြားပါေတာ့တယ္။ 

ေအာ္ တခါတရံ ရယ္ၿပီးမွ ေမာရတာ မဟုတ္ဘဲ ေမာၿပီးမွ ရယ္ရတာပါလား…..      

ေတာသားအေတြး

4.4.2010 ေန႔က အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ မဂဓတကၠသုိလ္ထဲက ျမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္ေတြ ေနတဲ့ အေဆာင္မွာ မီးလန္႔သြားပါတယ္။ ျဖစ္ပုံက ရာသီဥတု ပူျပင္းၿပီး လွ်ပ္စစ္အသုံးမ်ားကာ ၀ါယာႀကိဳးေတြ ေလွ်ာ့ျဖစ္သြားတာပါ။ ကုိယ္ေတာ္ေတြလည္း ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္သြားၾကပါေလေရာ။ 

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးက ျပာတာတာနဲ႔ ေျပးလာၿပီး ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိနဲ႔ ေျပာလုိက္ပုံက “မီး ေလာင္ရင္ ေရေလာင္းၾကေလ၊ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ“ တဲ့။

သူ႔ေခတ္ ကိုယ့္ေခတ္

          နယ္စပ္မွာ သာသနာျပဳတာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးက ရုိးေအးတဲ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးတစ္ပါးေရွ႕မွာ ေယာင္ယမ္းၿပီး  “ေကာင္းတာေတြ စား၊ ေကာင္းတာေတြ ၀တ္…….” ဆုိတဲ့ J-မီ ဆုိထားတဲ့ ေခတ္သီခ်င္းေလး တစ္ပုိဒ္စ၊ ႏွစ္ပုိဒ္စကို ဆုိမိပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးက သီခ်င္းမွန္း မသိေလေတာ့ “ဟ..ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖး ျပန္ေျပာပါဦး။ ဘယ္ဆရာေတာ့္ ၾသ၀ါဒလဲ၊ တပည့္ေတာ္ မွတ္စုထဲ မွတ္ထားခ်င္လုိ႔..၊ ခဏ..ခဏ” ဆုိၿပီး ဗလာ စာအုပ္နဲ႔ ခဲတံေလး လုိက္ရွာပါေလေရာ….။

ပါဆယ္၀မ္း ဒီမွာ ေသာက္မွာ

          

သူငယ္ခ်င္း ကရင္ဦးဇင္းေလးတစ္ပါးေပါ့။  သူနဲ႔ မႏၱေလး၊ သာသနာ့တကၠသိုလ္တက္တုန္းက ခင္မင္ခဲ့တာပါ။ သူက တုိင္းရင္းသားလည္း ျဖစ္ျပန္၊ ခပ္ေအးေအး ခပ္ဖ်င္းဖ်င္းဆုိေတာ့ သူ႔အမူအရာက ရုိးအတဲ့သေဘာဆန္ေနပါေတာ့တယ္။

          

တစ္ေန႔မွာ သူက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားထုိင္ပါတယ္။  စားပြဲထုိးေကာင္ေလးက “ဦးဇင္း ဘာေသာက္မွာလဲ” လုိ႔ ေမးေတာ့ ထုိဦးဇင္းေလးက ဘာမွ မမွာတတ္ဘဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါန႔ဲ သူက ဟိုဟုိဒီဒီ ေငးၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ေနရာက “ပါဆယ္၀မ္း” လုိ႔ ေအာ္တဲ့အသံလည္း ၾကားေရာ သူက မႈိရမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ပါဆယ္၀မ္းလုိ႔ စားပြဲထုိးေလးကို ေျပာလုိက္ပါတယ္။

           
ခဏေနေတာ့ ပလပ္စတစ္အိပ္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ပါဆယ္တစ္ထုပ္ လာပို႔ေတာ့ ထုိဦးဇင္းက “ေဟ့ေကာင္..ငါ ဒီမွာ ေသာက္မွာကြ”လုိ႔ ေျပာပါေလေရာ။ ေကာင္ေလးက “ဦးဇင္းပဲ ပါဆယ္၀မ္းဆုိ” လုိ႔ တုန္႔ျပန္ေတာ့ ထုိဦးဇင္းေလးက “ေဟ့ေကာင္ ငါ..ပါဆယ္၀မ္း ဒီမွာေသာက္မွာကြ၊ မင္းမသိဘူးလား” လုိ႔ ေဟာက္ပစ္လုိက္ရာ အႏွီစားပြဲထုိးေလးခမ်ာ မ်က္စိကလည္ကလည္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ေဘးက လူေတြကလည္း အာဂေမာင္ဦးဇင္း ထူးဆန္းလုိက္ေလျခင္းဆုိတဲ့ အၾကည့္ေတြ စုၿပံဳလာၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရန္ပင္ ေမ့ကုန္ၾကပါေလေရာ…။   

ဉာဏ္္အေကာင္းဆုံး ေက်ာင္းသား

           

အလယ္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာပါ။ ဆရာမက ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြကို စာစီ စာကုံးသင္ေပးရင္း

"မင္းတုိ႔ကို ၾကက္အေၾကာင္းလုိ႔ ေခါင္းစဥ္ေပးမယ္၊ အဲဒါ ဆယ္ေၾကာင္းျပည့္ေအာင္ ေရးၾက"

လုိ႔ ေျပာလိုက္ရာ ခဏအတြင္းမွာပဲ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ေရးၿပီးသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ကို သြားျပလုိက္ရာ ဆရာမ အံ့ၾသသြားပါေလေရာ။ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္သြားၿပီး ေလာကႀကီးကို တခဏမွ် ေမ့သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕

ေက်ာင္းသားေလးက ဆယ္ေၾကာင္းျပည့္ေအာင္ ဂဏန္းစဥ္ၿပီး ေရးလုိက္ပုံက……

(၁) ၾကက္အေၾကာင္း၊

(၂) ၾကက္အေၾကာင္း၊

(၃) ၾကက္အေၾကာင္း၊

(…………………………….)

(၁၀) ၾကက္အေၾကာင္း…ဟူသတဲ့။

 

မွားတတ္တယ္ ေမာင္ပဇင္းတုိ႔

6.4.2010 ေန႔က သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ဗုဒၶဂယာ၊ မဂဓတကၠသုိလ္နားက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းမွာ စာေရးသူတုိ႔နဲ႔အတူ ဆြမ္းလာဘုန္းေပးပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာလည္း ဆြမ္းလာဘုန္းေပးၿပီး ၾသ၀ါဒေပးရင္း လာမယ့္ႏွစ္ဒီဇင္ဘာမွာ မဟာေဗာဓိဘုရားထဲတြင္ က်င္းပမယ့္ ႏုိင္ငံတကာ၊ တိပိဋကရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္ပြဲ(International Tipitaka Chanting)မွာ ျမန္မာရဟန္းေတာ္ေတြ စနစ္တက်နဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ က်င္းပႏုိင္ဖုိ႔ရန္ လမ္းညြန္ရင္း နည္းစနစ္ေတြ ေပးသြားပါတယ္။ 

အလွဴေငြသိန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ခဏအတြင္းမွာပဲ ရရွိေအာင္ ေဆာ္ၾသစည္းရုံးျပသြားပါတယ္ ဆရာေတာ္ႀကီးေနာက္က သီတဂူသာသနာျပဳအဖြဲ႔ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ပါလာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီး ျပန္ၾကြေတာ့ ကားေပၚကေန လက္ျပႏုတ္ဆက္ပါတယ္။ ဦးပဇင္းမ်ားက လက္အုပ္ခ်ီရမယ့္အစား ျပန္လည္လက္ျပႏုတ္ဆက္လုိက္ပါတယ္။ တစ္ခါ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ေနာက္က ဒကာ၊ ဒကာမေတြက လက္ျပႏုတ္ဆက္လုိက္ခ်ိန္မွာ ဦးပဇင္းမ်ားက ေယာင္မွားၿပီး လက္အုပ္ခ်ီမိပါေလေရာ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ခပ္ၿပဳံးၿပံဳးၾကည့္သြားေလရဲ႕။

“ဆုိင္း” ႀကိဳက္တဲ့ေမာင္နဲ႔ သူ၏ကႀကိဳးကကြက္မ်ား

ငယ္စဥ္က ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕၊ စိတၱပါလဂူေက်ာင္းမွာ စာသင္တုန္းကေပါ့။ လူခ်စ္လူခင္ေပါတဲ့ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ စပ္ၿဖီးၿဖီး ပုတုတု ၀တတ ညီေနာင္သုံးပါးရွိပါတယ္။ သူတို႔နဲ႔အတူတူ ေနရတာဆိုေတာ့ ေန႔စဥ္အူတက္ရပါတယ္။ သူတုိ႔မွာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ နာမည္ထူးေတြ ပိုင္ဆုိင္ရရွိထားၾကပါတယ္။ တစ္ပါးက “စာခ်ီး”တဲ့။ ေနာက္တစ္ပါးက “ခုိခ်ီး” တဲ့။ အငယ္ဆုံးေကာင္က “ေၾကာင္ခ်ီး” ဟူသတဲ့။

အႀကီးႏွစ္ပါးက ေက်ာင္းေခါင္မုိးေပၚ စာခ်ီး၊ ခိုခ်ီးတက္က်ဳံးရင္း လိမ့္က်တာနဲ႔ စာခ်ီး၊ ခုိခ်ီး ဘြဲ႔ထူးႀကီးမ်ား ပုိင္ဆုိင္သြားေလရဲ႕။ အငယ္ေကာင္ကေတာ့ ေၾကာင္ခ်ီးအၿမဲက်ဳံးရလုိ႔ ေၾကာင္ခ်ီးလုိ႔ ဂုဏ္နဲ႔ျဒပ္ဟပ္ေနေၾကာင္း။

အႀကီးဆုံးလူ စာခ်ီးရဲ႕အထူးျခားဆုံးစြမ္းရည္တစ္ခုကေတာ့ ဆုိင္းသံၾကားရင္ လက္ေျခမလႈပ္ဘဲ မေနႏုိင္ျခင္းပင္။ စာသင္သားအခ်င္းခ်င္းက "ေဟ့..ေဟ့ ေဟ့" နဲ႔ လက္ခုပ္၀ိုင္းတီးရင္ မကဘဲ မေနႏုိင္ပါ။ တစ္ခါမွာေတာ့ ဆြမ္းခံသြားရင္း ေရႊ၀တ္မႈံလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕အေရာက္ ဆုိင္ထဲက ျမဴးၾကြၾကြ တီးလုံးသံမ်ားကို ၾကားေလရာ ဆုိင္းႀကိဳက္ေမာင္ကိုစာခ်ီးခမ်ာ ခႏၶာကိုယ္ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားကာ သပိတ္ေမွာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ပါလာသမွ် ဆြမ္းေတြ၊ ဟင္းေတြလည္း ေျပာင္သြားပါေလေရာ။

ဆုိင္းႀကိဳက္ေမာင္ ကိုစာခ်ီးရဲ႕ အမ်ားနဲ႔မတူ ထူးျခားတဲ့ ကႀကိဳးကကြက္ေတြကေတာ့ အရပ္ပုျခင္း၊ မ်က္ႏွာျပားၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲ အၿမဲေနျခင္း၊ ၀က္ၿခံမ်ား ေပါက္ျခင္း၊ သြားတက္ပါျခင္း၊ ညာဘက္ပါးတြင္ အမာရြတ္ရွိျခင္း၊ အလွအပအသန္႔အျပန္႔ လြန္စြာႀကိဳက္ျခင္း၊ သူ႔ၾကည့္သူမွန္သမွ် သူ႔ကို သေဘာက်တယ္ခ်ည္း ထင္ေနျခင္း၊ စာဘက္မွာ လြန္စြာဥာဏ္တုံးသေလာက္ မိန္းကေလးမ်ား၏ ဟန္ပန္အမူအရာနဲ႔ အ၀တ္စားမ်ားကိုေတာ့ အေသးစိပ္ မွတ္မိတဲ့ အာဂစြမ္းရည္ရွိျခင္း၊ 

သူနဲ႔ သိသိ.. မသိသိ ေတြ႔ရာလူကို ဆြဲၿပီး လြန္စြာေလေပါတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိျခင္း၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ရုိက္ခံရ.. ေငါက္ခံရ.. အမွတ္အသား မရွိျခင္း၊ သူတုိ႔ညီေနာင္အခ်င္းခ်င္း တစ္ပါးကို တစ္ပါး ဆုံးမလုိက္… စကားမ်ားလုိက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း ဆူညံပြတ္ေလာရုိက္ေနတတ္ျခင္း၊ ေတြ႔ရာလူကုိ ဂါလိ လုိက္ထုိးခ်င္တဲ့ အက်င့္ရွိျခင္း၊ စကားေျပာတုိင္း မ်က္ခုံးမ်က္စပစ္ၿပီး စတုိင္လြန္စြာထုတ္ျခင္း၊ 

စာအံ ေက်ာင္းမတက္..တရားမထုိင္ဘဲ ခိုးအိပ္တတ္သူေတြကို လာလာေခ်ာင္းၿပီး စာခ်ဘုန္းႀကီးအား မၾကာခဏ သြားေလွ်ာက္တဲ့ အက်င့္ရွိျခင္း၊ သူမ်ား ရယ္စရာေျပာရင္ ပါးစပ္ႀကီးၿဖဲၿပီး သြားရည္ေတြက်ကာ ျပဴးေၾကာင္ၾကည့္ေနတတ္ၿပီး အူတက္လုိ႔မဆုံး ျဖစ္ေနတတ္ျခင္း၊ ၿပီးရင္ နားမလည္လုိ႔ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပန္ျပန္ေျပာခိုင္းျခင္း၊ 

စာက်က္ၿပီး စာခ်ဘုန္းႀကီးေရွ႕ အာဂုံအလြတ္ျပန္ဆုိတဲ့အခါ ေရွ႕ဟာ ေနာက္ေရာက္၊ ေနာက္ဟာ ေရွ႕ေရာက္ အၿမဲျဖစ္ျခင္း၊ ပါးစပ္ကလည္း အုိ..ေနဦး ေနဦး.. အုိး ေနဦး..ေနဦးနဲ႔ ခဏခဏေျပာတတ္ျခင္း၊ (သူတုိ႔ စာျပန္တာကို နားေထာင္တဲ့စာခ် ဘုန္းႀကီးခမ်ာ မ်က္ႏွာအၿမဲရြံ႕မဲ့ၿပီး ေခါင္းကို ခဏခဏကုတ္ေနရျခင္း)၊ စာခ်ီးစာျပန္ၿပီး ကိုယ္အလွည့္ေရာက္ရင္ ရၿပီးသားစာေတြပါ ေမ့ေမ့သြားတတ္ျခင္း၊ ေျပာၿပီးသားစကားကိုလည္း အခါတရာ မကေအာင္ ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနျခင္း၊ စာခ်ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ အမူအရာေတြကုိ အတုခိုးၿပီး ေျပာင္ေလွာင္တတ္ျခင္း၊ စာအုပ္နဲ႔ေတြ႔လုိက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းငုိက္တတ္ျခင္း……….ျခင္း……..ျခင္း....ျခင္း။ သူကား မယက္ဘဲနဲ႔ ျခင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆုိင္ထားသူပါတကား.......။

ဤသုိ႔ဤႏွယ္ ဆုိင္းႀကိဳက္ေမာင္ ကိုစာခ်ီးရဲ႕ ကႀကိဳးကကြက္အသြယ္သြယ္ကား စာဖြဲ႔မကုန္ စုံမွစုံပါပဲ။ ခုေတာ့ လူ႔ဘုံသုိ႔ သူခုန္သြားေလခဲ့ေလၿပီတကား။ ဆိုင္းႀကိဳက္ေမာင္ ကိုစာခ်ီးအဖုိ႔ေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ကိုယ္တုိင္ဆုိင္းေတြ တအားတီးၿပီး သား..သမီး..ဇနီးမယားဆုိတဲ့ ကႀကိဳးကကြက္ေတြ ေတာ္ေတာ္စုံေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕.....

(စာသင္သားဘ၀ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို အမွတ္တရ)